Alle inzendingen over ontdooien

Ontdooi met warme deken.…

je sneeuwde in winterswit met vlagen mag ik nu ook de druppels dragen van jouw regenbui de warme adem vragen van de wind die in ontdooien onze lente vindt…

Op het komende nieuwsjaar een proost Voor republikeinen een schrale troost: Om echt goed te kunnen ontdooien Moet het toch eerst hebben gevroren ?…

zoals een wintergeest de geschrokken lente bruusk de deur gewezen heeft weigert mijn taal te ontdooien langs het zwerk trekt een treintje van lichtjes weerkaatsing van de zon wie vervormen wil moet ontdooien ik voel de schoonheid van het breken…

Vriendelijk zijn voor onvriendelijke mensen. Aardig blijven, voor wie chagrijnig is. Glimlachend wakker schudden, wie met het verkeerde been is opgestaan. Verwonder je en zie hoe ijs ontdooit!…

Een oneindige blik Gedegen liefde, ontembaar Overvallen door schrik Zo mooi, fragiel, zo breekbaar Koester ik haar Geen woorden voor Een verschijning zo onbeschrijfbaar Ik bevroor Ontdooi mij Ontdooi mijn hart Aanvaard mijn liefde Laat mij ontwaken uit deze droom…

vang zomers warm en vries het in om te ontdooien bij aanhoudende kou…

Zo peperzoet geurt jouw zijn tussen vlier en beek als een stiekeme droom die naar iets van decadentie proeft. Vijftig tinten ...? Maar ik zweef gewoon tussen beelden van een vergeten winter de koude van ijzige lichtblauwe lucht. Dwangmatig bespeel je mijn gedachten, kunstzinnig en grenzenloos, zonder weemoed geen hapering alleen…

Een knipoog geven maar ook ontvangen is als een onzekere glimlach die wonderen kan doen in het ontdooien van je gezicht en vooruitzicht…

Onwennig in mijn ontdooiende supporterschap ging bij het eerste doelpunt niet meer dan een besmuikte knuist de lucht in…

aan schotsen van wangen hangen pegels bevroren verlangen gegijzeld uit grijs loden ogen zichtbaar bedrogen ontdooien verboden…

ik hou nog steeds van jou ook al vind jij jezelf, ouder geworden, minder mooi lieve schat, het is niet alleen de buitenkant waarvoor ik ontdooi…

je blauwde weer in ijs van nooit ontdooide permafrost waarin jij tevergeefs je dromen zocht met tijdloze kristallen in briljante setting vocht om de dood met staal te kaderen in de groene aderen van het land mijn warme hand heeft jou gesmolten in het kruis de dwarsverbinding met de werkelijkheid zij opende jouw zilte huis…

Word liever kind: twee beentjes en wat rood; het doet soms eeuwen inderhaast ontdooien. -------------------------------- uit: Kunst en vliegwerk (1957).…

knoppen van bloemen zich openen om in volle nieuwsgierigheid hun hart aan de kijker te tonen struiken ritselden bomen ruisten hun groene welkom melodie de vergeet-me-nietjes in het gras wisten al meteen dat jij er was adembenemend hoe zij groeiden en bloeiden op jouw energie jij die lichtvoetig lente presenteerde op ontdooiende…

Waar de kou weer spreekt ben ik het verhaal dat begint met de wens die de wakende dag vraagt om elke eenzame echo te veranderen in een belofte van warmte en gebaren die elkaar vinden met een liefde zonder zwaartekracht en ogen die beloven dat woorden van afscheid niets meer zullen uitdoven.…

Op de plek waar je was Ligt het hier nu voor me, Tastbare herinnering aan Jou, aan je gevoelloos hart, Een levensteken van jou Waarin de ijskou nog voelbaar is En waarvan het de vraag nog maar is Of het ooit ontdooien zal…

bleek als de maan op ijsgebloemde daken is de weerspiegeling van jouw gezicht in haar zonnebril je staat naast mij -hoe lang nog- mijn bevroren lach kan jou niet ontdooien bereikt je niet omdat je kijkt naar haar -en smelt-…

Zoals jouw hoofd het kussen raakt jouw voeten speels de lakens plooien mijn hart het bonzen even staakt zul jij mijn kilte snel ontdooien.…

gooi ik mijn hengel uit en roer wat in de zee die vol is van zichzelf glimlachend ontdooien golven, en spreek ik smekende monden toe die maar wat graag willen happen mijn lippen kleuren rood…

dan breekt de dag de nacht alsof het nooit te donker is geweest verwarmt de zon gevallen sterren nieuwe maan ontdooien langzaam koude zielen smaken zilte tranen zoet…

Vrede zou zich mogen verbreiden en verspreiden als het strooigoed van Sint Nicolaas je zou het mogen rondstrooien zodat hart en geest zouden ontdooien en waar eens oorlog was en heerste zou dan vrede eindelijk zich kunnen ontplooien.…

wil iets kleins iets kleins schrijven voor jou je pegelde vandaag in strakke winterzon mijn warmte kon je niet ontdooien toch zag ik op het balkon de eerste groene puntjes zich ontplooien iets kleins mag dat de eerste lentebode voor ons zijn…

~~~ dit water wacht niet zal niet keren, kabbelt eindeloos voorwaarts alleen bevroren staat het soms heel even stil bij de vooruitgang tot volledige ontdooiing de perspectieven weer oeverloos zal laten stromen ~~~…

Ja sterker nog, de christenen en rooien Kwamen naar Friesland om daar te ontdooien.…

de hemel sneeuwt het land weer wit straks als wij ontwaken en aan de kerststol gaan zal het land langzaam ontdooien en komen kleuren weer tevoorschijn ik plakkraak nog even lekker een stukje verder met de hond…

de bloesem kruipt uit winters blad toont ons kristal bevroren pracht de ochtendzon scherpt rood op wit ontdooiend in het voorjaarslicht de aarde warmt in zacht ontluiken begeleid door vogels die al volop lente fluiten…

het doek is te wit voor pastel sneeuw danst en dwarrelt ik krijg de contrasten niet fel een dunner penseel meer water dan sneeuw maar in ontdooien wordt alles te veel het wintert van zacht naar hard ijs ik prilde het groen helaas zonder zon eigenwijs…

Haar oneindige droom wekte controle die ze voor het speciale pad had uitgekozen door in een warm nest te oogsten om hem weken na de winterdagen te ontdooien.…

bevroren zijn de verloren niet meer te helen vergeten delen ze ontdooien er smelt ijswater over mijn rug ik stop ze terug de lade wil niet meer sluiten te lang gelegen, einddatum bereikt de houdbaarheid verstrijkt in verscheurde verpakking flikker ik alles met gemak in de vuilnisbak…