Alle inzendingen over ontmoeting

Ontmoetingen zijn kapstok vol natte jassen in het voorbijgaan liefdevol op elkaar passen doch stil blijven staan om handen in onschuld te wassen droog wrijven wat nat geworden is.…

Mijn bevinding met je graf wroet rond in je geboren zijn spreek de morgen tegen verzacht je koude wang keer haar naar de mijne houdt schuil wat zich kan verliezen het zien kent geen oogopslag maar koerst met een geheime ladder naar beneden reikend tot de wortelmond zwanenzang ritmisch sterft door verstikking mijn eigen naam verstomt.…

Hoe de ontmoeting met eigen diepste wezen dus god tot stand komt.…

Warempel, daar! een ander mens- en net als ik gevangen middenin 'n onbeholpen ogenblik.…

Opnieuw moesten wij, noodlot, op een stille morgen in maart elkaar zien staan, de straat waar zij stond achterin, voor ik, de handen langs de vensterbank, voorbij het holle der portieken, haar tegenging, ontving wat zij tot het midden had bewaard: een lachje zijdelings, o god hoe dapper kunnen wij dan verder! Wat rest er echter van ons samenzijn…

Niet in ’t holst van de nacht maar op het midden van de dag heb ik de dood ontmoet hij keek mij aan bij wijze van groet en is toen weer doorgegaan. Toen hij was doorgelopen heb ik niet omgezien waar hij was gebleven waarheen hij ging was mij om ’t even hij kon zijn eigen weg wel vinden uiteindelijk leidt ook hij z’n eigen leven.…

ik schrok toen ik hem zag, wat was hij mager in holle ogen zag ik reeds de dood maar toch die rechte rug, hij hield zich groot bleef blijkbaar strijden tegen zijn belager van welke wrede kiemen was hij drager hier stond een arme ziel in stervensnood wie schonk hem aandacht, bracht genadebrood hij liet geen traan, was kennelijk geen klager…

We zagen de hel in elkaars ogen - de woorden die je sprak toen je je Vlaamse schone introduceerde. En ik hoorde haar accent en zag geen hel maar een steen en ik dacht hier liggen twee stenen te wachten op wat licht.…

Hier loop ik in de supermarkt om boodschappen te kopen, het is toch wel verbazend, wie je tegen `t lijf kunt lopen. Zo zag ik op een afstand reeds, ja, uit mijn oog z`n hoeken, Beatrix, vermomd als moslima, de aanbiedingen zoeken. Maar bij de sinaasappelen viel Beatrix door de mand, kocht sinaasapp`len bij de vleet voor volk en vaderland…

Ik dicht. Ik dicht de gaten in mijn leven met gedichten, die niemand leest. Mijn geest reist in verre streken waar mijn lichaam nooit is geweest. Mijn hand bestrijkt de bemoste heuvels. Mijn ogen zien de geboorte van de zon. Mijn mond proeft het zoute water van de zee, daar, waar alle leven begon.…

Aan een dunne lijn tussen twee gedichten, staren de bevroren letters van twee verschillende gezichten op een kier van de dag,voordat hij wordt dichtgeslagen, ik ontmoet daarin een ander mens, ook slechts van vlees en bloed en toch alles in zich heeft, ik erken de eerste woorden die in schouwspel levend zijn ontvouwd.…

Ik zag jou ik stierf gewoon de angst voor je woorden, je hoon ik zag jou voelde de kou door mijn aderen heen ik zag jou zo voor mij staan ik was als aan de grond genageld zou het ooit anders gaan.…

Als je je zelf tegen komt Vriendelijk goedendag zeggen En door lopen Zo die zie je nooit meer, mag je hopen…

alle kleuren heb ik aangetrokken op dat ik je niet kan mislopen de wereldkaart ken ik van buiten zodat ik onderweg niet stranden zal nu de mist haar rokken laat zakken slaat de schrik me om 't hart daar de weg ineens verloren lijkt…

Tijd leert ons het verschil tussen nu en later Over wat te laten juist te doen (L)even terug is geen optie Vooruit daarentegen soms zwaar, daar toekomst biedt wat wij nog niet weten >>> Neerslag van verleden tussen toen en heden geschiedenis herhaalt zich nog eens Gelijk route van de trolley Keren beelden verknipt in waas…

Ik ben het die door de straat loopt langzaam dromend ontmoet de ander in mijzelf de man kijkt in mijn ogen samensmelting....., twee onbekenden die voor elkaar geschapen zijn.…

Toen ik het begrepen had Dacht ik aan ontmoeten Dan hadden we minder stress Door al dat verplichte moeten.…

Op het containerpark sjouwt hij een krat vol dia’s : Canadese graansilo’s, kinderen met chocomonden en schrijverskoppen. Ik ken hem van lang geleden. Beleefd knikt hij in tweeën. Of we de brokken zullen lijmen, beelden retoucheren. Maar een omkeerfilm is enkel positief en altijd transparant. Dag blijft dag en kleuren houden de warmte van…

Zo'n mooie meid had ik nog nooit gezien. Ik stond haar diep getroffen aan te staren: perfect gemodelleerd, goudblonde haren, zo rank, zo rijp, en hooguit negentien. Helaas ben ik wat schuchter, en mitsdien geen meester in gewiekste commentaren. Zij had geen last van dergelijke bezwaren en vroeg: 'Heb ik wat van je aan misschien?' Maar…

Zij plukten woorden als boeketten bloemen, lieten het onkruid waar het was. Dit samen zijn, niet te benoemen, als milde regen op het gras. Zij deelden lief en leed, geluk en pijn, met onderhuids de dreiging, het fragiele van het zijn.…

ontmoeting ik wil ik gil ik tril ik beef ik geef ik streef ik schreef om met je te vertoeven ik leef om ’t opperste geluk te proeven je smaak je geur je stem en de kleur van je ogen gun me het moment van vrouw en vent van stralen en verdwalen en van bloemen en van planten en van bloedverwanten breng…

zij zag zijn ogen achter het glas van de helm geen maskerade maar wel een glimlach die zijn masker open brak zij zag zijn ogen zij wist wie hij was wie achter dat masker zat zij zagen elkaar glimlach in de storm in vergankelijke tijd de diepe stilte…

Het landschap voor mij hulde zich in tinten grijsgroen-blauw met zilverlicht zover het oog maar zag en ook dichtbij was geen verloop van kleuren en zag het aan met innerlijke rust toen zijdelings een vrouw plots stond ze sprak geen woord, maar wist het is de dood haar arm al om mij heen geslagen en voelde toen haar hand die op mijn schouder…

*'Ik heb je voor het eerst ontmoet..... daar aan de waterkant' Jij, het land aan de kriebel van grassprietjes en bijen die zoemend neerstreken op Pinksterbloemen niet te tellen... Alleen ik dacht 'n moment aan voetje vrijen wat er toe doet? Je zoete honing.... heb ik -voor het eerst- gelikt.…

Onder lichtend vonkgedierte Komen algen tot bezinking. Diep is 't stil; langs lange slierten Wier trekt walm op van ontbinding. Plots doortrekken van de polen Alle kringen huiveringen; Reeds gezonken drenkelingen Drijven uit hun onderholen Los en zij bewilligen In een doodse farandole, Tot het schip moet stilliggen Op hun saamgedrongen…

Het kleine meisje Met de klinkende sieraadjes Loopt door de goudversierde stad Ze heeft haar wonden licht getooid Danst door de schitterende neon nacht De tranen als steentjes rond haar hals Zaait ze kermis uit haar rok En zwaait wat naar pages Die duiden naar het hemelbed Maar als de rust het doek En alles valt Kruipt ze in mijn schouder…

We ontmoeten in herkenning, van wat gekend wil worden. Noem het stille verlangens. Geluk, dat onnoembaar is. We ontmoeten elkaar opnieuw, omdat we niet bewust waren, van wat onze verlangens zijn. We komen elkaar weer tegen, alsof we vreemdelingen zijn, die ondanks verschillen, toch ontmoeten willen. Daarna treffen we toevallig.…

Een oude plataan solitair op het stadsplein een bewaarde schat…

De beukenhaag danst naar de pijpen van de wind beweegt met alle stormen mee Het verdorde blad huivert trilt rilt onder de grillige plagerige beroeringen Boven de winterharde heg piept als uitkijkpost een schaars takje uit aardmannetje op wacht Aaneengesloten bruine rijen golvend in dichte vertakking deinen in saamhorigheid In…

Onbekend mooi Wie was je Wie ben je Ik zou het niet weten Maar ik kan je niet vergeten Hopend dat de wind van het geluk Je nog eens in mijn leven blaast Droom ik de mooiste droom, voor jou In mijn hart ligt een schat verborgen Die ik wil delen met jou…