Alle inzendingen over ontmoeting dode dichter

Ik gaf de dood een hand vannacht. Ik wilde mijn hand terug nemen, maar ik keek eens goed en in kwestie van een seconde lag er een dikke laag van beenderen en stof op mijn hele lichaam alsof het zo moest. Wie de dood een hand geeft is het nooit ter kennismaking alleen het is een eeuwige dans met hem.…

vreet leven tot op het bot…

De kamer en het bed missen me niet, maar het boeket houdt het daar zonder mij misschien nog één dag uit, dan moet de engel die is aangeduid en mij heeft weggebracht de pijn verzachten en ook de bloemen onderspitten of, als iemand dat nog wil, ze tussen dikke boeken drogen met iets liefs erbij, ik denk aan: 'roos', of wat nog beter is:…

Onvoorstelbaar, onvoorspelbaar Hoe moet ik verder Verder leven zonder jou Je laat een grote leegte achter Die niet te vervullen is Door niets Of niemand Ik houd me sterk Met de gedachte De gedachte dat wij elkaar Ooit weer tegenkomen…

De dood is de angst van een persoon die niet weet wat leven is.…

de architect had geen liefde getekend had dus ook niet berekend dat er wolken zullen komen op zolder wolken als gewichten grijs grauwe waterketels wie tilt ons om te wegen wie voert ons door het blauw wie waakt er voor het ogenblik als ons afgestorven ik beurtelings hatend en zich verzoenend steeds wakend en in dromen nooit meer voorbij…

Ik dood gewoon de dood als ik gewoon de dood de dood injaag doe ik doodgewoon wat men van me vraagt. Als ik de tijd dood, de doodgewone tijd raak ik besef van tijd een beetje kwijt. Als ik gewoon dood dan dood ik doodgewoon een vlieg of mug, of soms dood ik gewoon de tijd.…

Dood is Bindend loslaten Banden verbreken Buiten spel gezet worden Overgave alom Binnentreden in het heelal Onfeilbare energie!…

slapen laat me maar slapen eindelijk mijn eigen winterslaap en wek me wek me maar als de lente komt en het leven weer begint…

Alsof je dood bent zomaar verdwenen Zonder een bericht nam jij de benen Alsof je dood bent en niet meer bestaat Jouw geur vervlogen mij hier achterlaat Alsof je dood bent mijn hart zo gekwetst Jouw leegte opvullen is al wat mij rest Alsof ik dood ben dat raakt me het meest Het lijkt nu net……… of ik er nooit ben geweest…

mijn kolen jouw kolen we branden langzaam op in het donker, en geven nog af op elkaar.…

Met mijn ogen geopend, zag ik mijn eerste licht. Ooit zal ik terugkeren, met mijn ogen dicht. Dan ben ik weer terug, aan de levenloze kant. En dan ben ik opnieuw, weer helemaal niemand.…

ik heb het ik wil het niet ik ben bijna dood hoe kan ik dit verhelpen mijn leven staat op stelten…

Als de Dood dan zo nodig moet flaneren langs de grenzen van mijn leven dan maar als mijn enige vriend. Geheimen delen, praten over ons bestaan en samen schaken ironisch: hij met wit. Wachten op de Grote Finale: een vriendschappelijke omhelzing ik word bevangen door kou en sluit mijn ogen.…

huil maar als dierbaren dood zijn huiver maar aan stervensgedachten hul je maar in diep weegeklaag houd je maar niet zo sterk hoe dat mag je zelf invullen en wanneer, dat blijft een verassing want de dood kent geen agenda waardoor het zo'n mysterie blijft waarom?, waarheen?, waartoe? wacht levendig je eigen vorm af!…

Plat en uitgerekt ingewanden uitwendig zo werd groen met rood vermengd arme kikker op de weg.…

De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter: duisternis, leegte en kille dood.…

Wat is eigenlijk dood zijn? Is het erg of is het juist fijn? Is het eng of juist goed? Is het iets waar je altijd om huilen moet? Is het iets eeuwigs of gewoon klaar? Voelt het als een verlossing of als een gevaar? Is het afscheid nemen van het leven? Of is het: je aan het eeuwige leven overgeven?…

En statig dalen, slank in blank gewaad, Maagdengestalten, in de maneschijn, Van brede marmertreden, tot waar staat Een blanke baar, - in 't kistje een kindekijn. 't Ligt wit en weerloos op het wit satijn, Een sneeuwwit rozenkransje om 't lokkenblond. De stille glimlach van wie zalig zijn Trilt, als een vlinder, om zijn vredemond.…

de dood komt er aan de dood staat voor het raam, ik bel mijn kind en zeg kom snel; ze komt snel maar ze is te laat de dood is er al…

Ik ben dood Je laat me met pas gebroken ogen achter terwijl mijn warmste gedachten net zijn uitgestorven het ultiemste niets vervoegen Ik ben dood toen mijn ogen nog ogen waren Zag ik je langzaam verdwijnen Jouw vrome gesloten ogen om dit alles te bewaren? Hoe lang?…

Hij gaat dood hij is dood ik ga dood omdat hij dood is sterf ik ook door het gemis weet dat hij er niet meer is dat hij echt dood is.…

laat hunkering blijven en de zon keren opdat de gletsjer smelt en warm bloed de koude verjaagt uit een kerker waar het monotone ritme van een omfloerste trom de tijd wil overstemmen laat de klokken zwijgen zet wekkers stil want je wilt ze niet horen, niets mag herinneren aan het moment dat de toekomst verdwijnt en het licht plaatsmaakt…

Dikke mist domineert de ochtendtuin die dichten doet, dichterbij de duinen en in de smeltkroes van emoties slaapt de dood nog steeds in duisternis luisteren de doden steeds opnieuw naar het fluisteren van de nacht.…

Op die winter dinsdagavond spande zich om jou de blauwe hemel en het brandde, brak en week alsof dit afscheid zomaar komen kon, als zomerliefde, fel van vorm en naam en kleur, alsof de bleke zeeën van de maan zich wenden kunnen naar de zwarte zijde. Wat niet gekund had, is gebeurd. Liever hadden wij jouw adem vurig in je terug geblazen…

Zo zal ik ook, wanneer de koude hand des doods, mijn boezem drukt, een lichte schrik gevoelen in mijn ziel doch, die verdwijnen zal, In Jezus onze vriend.…

Via de dood gaan we naar de eeuwige rust waar geen dood meer is.…

Dood neem mij mee. ik heb hier afgedaan. ik wil op de rotsen te pletter slaan en versplintren in open zee... neem mij mee, dood.…

De aangeboren angst vanaf de eerste ademhaling Bij gebrek aan besef bekommeren anderen zich hopelijk over je bestaan Levens worden kundig ingericht volgens een wenselijke vertaling Het leven dient het lijden zoals vorige generaties hebben gedaan Bij gebrek aan besef sta je altijd openlijk vooraan Zoveel angst ingeboezemd door eindeloze herhaling…

gaat blijft het maar, het niet begrijpen, waarover je praat maar deze tijden zijn nu overleefd sinds je je in vertrouwen overgeeft je zal de liefde gaan ervaren hierboven of beneden, zonder gevaren jezelf zijn en genieten van het leven, dat is het nu, het is zo heerlijk geven ook ontvangen is zeker niet verboden er zijn levenden, maar géén doden…