Alle inzendingen over ontroerd

jij bent als een oud hobbelpaard wat ik na zo'n vijftien jaar wat kaler en wat meer bereden ontroerd betast mezelf berisp me dan laat gaan even weer ik verklaar niet meer ben moe gestreden ik weet waar je glanst ik weet waar je stroeft blindelings raak ik je daar waar je splinters verloor en je haar zonder te blozen kleur ik je zonder…

Zoals je daar lief ligt te soezen wakker je mijn passie aan zacht volgen de lakens jouw contouren mijn hart gaat ietsje sneller slaan stilletjes kijk ik zo een poosje herken ieder plekje, iedere plooi tranen branden achter mijn ogen als ik voel.. mijn god wat ben je mooi.…

Maar als hij zijn mondje roert, zijn er maar weinigen ontroerd.…

moeizame woorden verlaten mijn mond die nog droog is van dat vele praten mijn hele leven gepraat niemand ontroerd maar nu... weer praat ik iedereen ontroerd koude tranen waarom? mijn woorden heel normaal afscheid voor altijd…

Niet identiek, Beide uniek, Zo bijzonder, Ontroerd, Zie ik een dubbel wonder……

ik laat me draven door de dag gedreven door een woord, een lach stuiterend struikelend ga ik soms overstag luistrend fluitend door de dag ontroerd nimmer beroerd soms ontroerd door een blote bast een bolster bruin bleek of oranje dan breek ik weer een garnaal zijn leven over mij laven vol genot…

Heer, U hebt de schepping mooi gemaakt vanmorgen nog raakte ik ontroerd: werd ik er door geraakt.…

Je was er ineens en niet tot mijn ongenoegen. De vleugels die jij gaf werden mijn ogen. Vloeibare verliefdheid doorsijpelt het al, er is niets meer verborgen. Ik ben wie ik ben. En ach, die scheuren door beweging – Roering in de diepten van je vezels. En de mijne natuurlijk – sluiten zich keer op keer. "Net marmer" zei je, "Aderen…

als je glimlacht dreigt je gegroefd gezicht te breken je botten kraken als je loopt je uitgebleekte handen rusten in een verdroogde schoot en onder die kleurloze rokken vermoed ik schrale benen die nimmer een man mochten lokken mijn God welk een zonde nooit hebben ontroerd…

Ik laat het bos alleen en ga ontroerd weer heen...…

Ons huis beweegt ontroerd. je komst waait de deur naar binnen open. Je bent gewenst te blijven; kort en hard of zacht en lang; zich in de handen wrijven doet het behang. De stoel verroert zich haar zitting is vereerd. Wie we graag zien, verwekt een kiem in warme rode aarde waarin het liefdeskind stoeit naar waarde.…

Ik zit verlegen om een onderbroek Dus in het weekend naar de oosterburen Een buitenkans...het zal me niet bezuren Maat XXL...daar was ik naar op zoek Ik trek hem aan...en dan mijn laatste wil Ontroerd neem ik een cyanidepil…

geroerd haar ziel doordrongen van gevoelens malen gedachten een woord oneindig herhaald verwachtingen vermoord haar hart zo onbereikbaar het diepst van haar ziel ontroerd…

zo ontroerd zo onbedekt…

Ze liepen hand in hand toen ik hun foto nam ontroerd en onbegrepen. Ze waren verder dan ik was. Ze hebben elkaar losgelaten. Verdrietig en begrepen hun liefde uitgepraat. Herinneringen opgeslagen zijn ze verder dan ik was.…

Toen ik haar zag komen dacht ik ontroerd dat je terug was. Toen volgde een oeverloze golf verdriet. Zo kwam je naar me toe in die andere meimaand toen we voor het laatst samen waren op de rand reeds van de breuklijn.…

Diep ontroerd en gevangen in een web van onrust zoek ik tevergeefs naar de zin van het bestaan Een klank, een trilling een traan van verdriet openbaar mij de ware weg en ik zing mijn lied…

Stil en ontroerd, ga ik weer henen.…

ik breek ontroerd mijn woorden ga liggen op het avondstrand je okselholte sluit haar rangen neemt bezit van mijn gezang bloemen omkransen de ijle wonde in tweestrijd ga ik heen…

Iemand die me mee voeren zou naar het heelal in stille verrukking en ontroerd begrijpen. Iemand die van me houden zou. Die iemand was er en het was mooi, maar nu voel ik alleen nog kilte.…

Wreed werd ze weggerukt van de aard Daarna verbrand Werd dan ook niet opgebaard Verbijsterd lees ik dit artikel in de krant Ontroerd leg ik ze aan de kant Flarden van beelden dienen zich aan Het einde van een jong bestaan...…

Mijn keel is gesnoerd Ik ben ontroerd Emotioneel zit ik er doorheen Lichaam je laat mij vallen als een baksteen Ik kan niet meer op je bouwen En weg is mijn vertrouwen Waar is ze gebleven die sterke vrouw Ik wil haar terug Maar nu ben ik in rouw.…

Lovend sprak hij over haar Ze raakte bij hem een gevoelige snaar Rank en slank uit goed hout gesneden Haar prachtige klanken zijn ziel in gegleden Ontroerd was hij zijn passie zijn liefde En vioolmuziek zijn hart doorkliefde…

Ik laat mijn gedachten gaan en raak ontroerd door deze sfeer. Ik blijf nog even staan en verlang op dit moment niets anders meer...…

Zo'n kooltje weet dat zelf dan niet en zingt ontroerd het gildenlied. ------------------------------------- uit: 'Velerhanden gedichten', 1997.…

Diep ontroerd in zoveel medeleven. Laat oudere mensen, die van elkaar houden samen.…

heel zachtjes zo vroeg in de morgen hoorde zij een ochtendconcert vogelkeeltjes jubelden ontroerd hief zij haar hoofd van het kussen waarop nog de contouren van haar natte wangen sporen achterliet lente fluisterde de wind…

Ontroerd tien teentjes tien vingertjes kloppende fontanellen vochtige lijven Mondje zoekend naar voedende tepel vol vertrouwen vastbijten in moedergevoel Geboorte onbeschrijfelijk verlangen van binnenuit tot leven gewekt!…

Twinkelende ogen mooie lieve lach Dat was het eerste wat ik bij jou zag Tintels verlangens mijn hart in brand Gevoel ontregeld verstomd verstand Gloeiende wangen ontroerd en zo blij Vlinders krioelen in dat hartje van mij…

Als ik je zachtjes over het papier zie strijken ben ik ontroerd door jouw manier van kijken, het tekent jou, zo levensecht! Geïnspireerd door een lithografie van Theo van Hoytema, "de Angorakonijnen".…