Alle inzendingen over ontsnappen aan het zwarte gat

Zwarte maan wordt volle maan, die mijn duister vrij maakt, als een trouwe slaaf na al die jaren.…

Kent u dat, het zwarte gat. Het schijnt Dat alles erin verdwijnt, Het kent geen eind. Misschien dat u misschien Het niet te zwart in moet zien.…

Op het Kurhausplein in Pathé met jou mengde zich mijn oog op vier verdieping hoog buiten turend op de lange straat, waar mijn vaders laatste thuis en ik er vaak doorheen het avondlicht oranjig scheen van warme zomeravond, met de Britse kust en klif uit film waarin een man en een vrouw die dichtte tussen hen hun wijze zoon, met onze kust…

Er is een uiterst groot zwart gat ontdekt Dat slokt de zonnen op als pepernoten Straks gaan we met zijn allen naar de kloten Of was die informatie niet correct Want Zwart schrijf je niet met een kleine letter Dat is racisme: Potver, Donnerwetter…

Yesilgöz ganz im Weiss, wat dacht je wat En Omtzigt in het geel van NSC En Plas in 't donkergroen van BBB Het vloekt, maar lang niet als het zwarte gat Nu Wilders zèlf nog...draagt hij al iets milders Dan peroxide in z'n zwarte kuif?…

het zwarte gat waar ik in kijk is dieper dan ik dacht zwarter dan de nacht en hoe ik ook mijzelf verman en strijd tegen zijn kracht het gat heeft alle macht het zwarte gat dat zuigt en trekt aan flarden van mijn geest zo erg is het nog nooit geweest en wat ik ook bedenken kan het gat weet nog het meest omdat het mij steeds leest…

Het gat is eindelijk in beeld gebracht Maar op de foto valt niets te bespeuren Het gat is zwart en heeft geen fraaie kleuren Dat zwarte niets komt door de zwaartekracht Dus op de foto ziet men slechts de rand Totdat men zelf eens in dat gat belandt…

ik staar op een blinde muur die alle licht opslorpt maar de muur heeft alles in de gaten gelukkig gaat de deur nog open zodat op zijn minst mijn gedachten kunnen ontsnappen…

Er zit een krater in mijn hart, niet eens een gat welnee, er zit een krater van wel een metertje of twee. Er zit een gapend gat, waar eens mijn hart toch zat, maar dat hart, is voorzien van een gapend gat.…

Gedachten die verdwalen in een fantasie Dromen die zich tot vlinders ontpoppen Gevoelens die zich in de wolken wanen Geweten dat de moed ontbreekt een luchtbel door te prikken…

Als op hoog niveau de bazen ontsteken in bizarre drang, het paradijs nochtans verlaten, ontkenning is bewust in zwang. Als water draalt langs kale ruiten, de buitenwereld koud en bang, laat gretig twijfel ampel varen de weg van boven is te lang.…

In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere baan. In de kooi van het fotoalbum, van de liefde. In de kunstkooi, in de kooi van het weten: Sta op, grijp de tralies, haal de diepste adem en scheur je hart uiteen.…

Ooit moet ik haar witte hoofdje in mijn hoofd haar kleine handen in de vorm van de mijne niet geweten hebben. Ik weet dat niet meer. Ik denk aan mij terug als altijd al haar vader. Men zegt dat zij niet meer bestaat, dat zij door een ingreep, wat woorden, een blik, een intentie uit het heden verdampt is, maar ze moet als olie ontsnapt zijn…

We zullen samenzijn of samen tenonder gaan. Ik heb er tabak van, dan maar resoluut en zon- der nuance, je wordt beter of samen in 't ravijn. Lief, die vast zit in de kelder met de lange bang- e gangen, die leiden naar ellende, doodverlangen, enge cirkelbewegingen en schijnbare rust die als je beter kijkt verschrikkelijk is, kom! ik neem…

Wie straks een misdaad pleegt is beter af Want wegens een bezuiniging van Teeven Heeft hij of zij een heel wat beter leven En kan genieten van een milde straf "Ik ben heel blij, dit is een fijne land En heb met Fred een hele goeie band"…

Ik wil in vreugde dansen met jou of wie dan ook ik wil een orgie van kleuren van de mooiste gewaden een bacchanaal moet het zijn maar aan dat moment van verdriet al is het nog zo klein ontsnap ik niet.…

Nee dat kan niet zoiets meen ik niet echt Ik mag dan nu wel ongelukkig zijn met mijn leven Maar ik weet heel goed dat het me weer plezier gaat geven Ik moet gewoon in mezelf blijven geloven En dan weet ik het zeker, dit gaat wel weer over!…

zonder grenzen Smachtend naar structuur Alles wat bereikt is Door mee te gaan in wat kwam Nutteloosheid in de dimensionale wereld Overgave aan futiliteiten in de engste soort Geheel is niet te overzien In aandacht geschonken aan prikkelend bewustzijn Overdadig op zijn manier Het heeft niet zo moeten zijn Of is het dat lot Waaraan geen ontsnapping…

Ik probeer aan mezelf te ontsnappen Maar het lukt niet zo Hoe hard ik ook ren ik haal mezelf steeds weer in En welke kant ik ook op ga ik kom mezelf steeds weer tegen Er zijn geen zijwegen Alleen het kronkelige pad naar mezelf…

Als jij mij wel vindt, slaat mijn hart op hol en verdwijn ik in een zwart gat. Maar dan word ik bang en probeer ik te ontsnappen. Als je er niet bent, bedenk ik hoe heldhaftig je zou zijn. Als je er wel bent, klem ik me aan jou vast en laat ik je nooit meer los.…

ogen dicht kleine vlekken dansend in het zwart zijn gezicht schroeit vreemde plekken in haar eenzaam hart adem in lange teugen ontsnappend in een zucht de waan, de zin verpakt als leugen vernevelt in de lucht…

voorzichtig tastend langs de randen vingertoppen feilloos oneffenheden registrerend wankel jonglerend op de uitsteeksels van de wanden tracht ik mij een helder beeld te vormen van het zwarte gat waarin ik onverhoeds viel optimale bewustwording van normen en waarden als schimmels voor de koets van uittrede galopperend op hol slaand in mijn…

Tracht te dichten wat ik kan praat de woorden een complex aan, ruk de zin uit zijn verband en geef de teksten op hun kop Dacht te zwichten dat ik dan in het donkerste duister verdwaal de letters knip uit vale krant gelijk ’n sidderaal als uit de vingers van m’n toppen de inkt vloeit over maagd’lijk wit doorslaand niet te stoppen want…

jij wilt geen spiegels in je huis de dood hoort daar niet thuis een zwart gat waar verleden zweeft geen enkel perspectief geeft deze dief hij hakt het licht in weerkaatsen wat zich daarachter afspeelt laat zich vragen wil melker 30/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

een lek in de melkweg zuigt sprankels en stof nevels duiken in een kolk die naar binnen toe versnelt naar een gebald middelpunt kleiner dan de zandkorrel een ineengeplofte ster verpakt in een schil houdt alles gevangen traag verdampt het onzichtbare tot niets…

Een blinddoek schuurt langs mijn wangen Mijn vingertoppen tasten langs de muren en wanden Naar vrijheid zou ik moeten verlangen Maar mijn vraag blijft waar ik ooit in zal belanden Ik zie alleen nog maar beelden in mijn hoofd Die langs razen als boze gedachten Alle moed is bij mij weg geroofd Alles in mijn leven kan ik alleen nog maar…

Op de rand van de afgrond Een ieder van ons maakt het wel eens mee Zal ik mij laten vallen Kijken hoe diep ik val Misschien is daar de rust Misschien wordt ik me daar pas bewust Dat het leven elders mischien wel beter is Tot die tijd blijf ik wel balanceren Of zal ik het toch eens proberen Het zwarte gat Wacht op mij Ik ben het hier al zo…

gat stelselmatig onbestaanbaar dacht…

De NASA heeft een satelliet ontwikkeld die onderzoek gaat doen naar Zwarte Gaten. Alles in de buurt van een Zwart Gat wordt ernaartoe gezogen en verdwijnt dan definitief. De NASA gaat op zoek naar Zwarte Gaten, Men heeft daarvoor een gloednieuw apparaat. Behaalt men het gewenste resultaat, Dan zij ze daar terecht in alle staten.…

Een hoge prijs moeten we betalen wanneer we door zwarte gaten gaan, op weg naar een onbegrepen niets, waarin ons ego zal verdwijnen. Angsten gruwelen door mijn geest. Maar zonder zwart contrast kan geen helder wit bestaan, geen moedig overleven, geen tol om te betalen, geen feestelijk feest.…