Alle inzendingen over ontstolen

Langzamerhand ken ik veel te veel doden vervagend vervallen aan vroeger zij hebben meer tijd dan wij veinzend geen verleden ontledigd te hebben geen ruimte aan ons ontstolen te hebben geen boodschap aan ons. ------------------------------ uit: 'Kaalslag', 1999.…

waar een hart gesloten zich opent spontaan twee vragende ogen in passie vergaan dwaal ik zacht door fluisterende dromen in mijn handen jouw lach de nacht ontstolen…

Het tijdschrift Aktueel is ons ontstolen Het bracht, van Rits tot Aktueel Sportief Veel onbekommerd mannelijk gerief Met fallusprikkelaars dan wel symbolen Het blad werd het gelijk van omzetvrezers Al kende het geen dalend aantal lezers…

Hij heeft de zwaksten van hun zorg beroofd, wie arm was nóg eens acht procent ontstolen, hij graaide in de smalle beurs van scholen terwijl hij Christenwaarden had beloofd. Zijn boeventronie in de krant ? Ach nee, ik hoef beslist geen foto van J.P.…

Het is alsof de dood ons stilte afpakt en de kleuren van bloemen intenser zijn dan ooit maar helderheid is in een waas omdat de spiegel nooit kan liegen en denken soms niet verder gaat dan voelbaar beseffen dat het sterven ons de grootste talenten heeft ontstolen om voort te leven in gedachten.…

stil eens hoor ik daar de stilte hoor ik de stilte die ons ontstolen is die ons de ruimte gaf om te bezinnen hoor ik de stilte ronddolen de stilte van ooit uit den beginne die ik nu mis hoor ik die stilte op zoek naar een plek waar ze zich kan verholen of droom ik haar slechts voor ons te kunnen winnen door simpel opnieuw te beginnen…

Razend roepen vaders om gerechtigheid zij raken hun kinderen kwijt lijden daaronder dat wordt gewoon gevonden Onthutsende taferelen spelen zich af van vader tot zwerver, je recht ontstolen door het systeem gericht op de vrouw verpakt in het kind alsof de vader zijn kind niet bemint uit huis gezet niemand gevoelig voor de pijn om niet meer…

minnestreelde liefde als be-leven woorden aan Zuiderwind gegeven weemoed ver verdrongen mijn longen vol gezogen met bossen en wild geurende weide de drang die me leidde naar volmaakt vertogen op mijn doelloos dolen dingen gekoesterd en beluisterd achter tonen van violen verscholen duizend namen heb ik gefluisterd nu worden ze me ontstolen…

verfoeid bestaan Mijn moeder belt, ze komt eraan Vervang de slappe rozen De drank en spellen van de grond De poef en stoelen in het rond Wat zeepschuim en dan hozen O moeder met uw zorg en plicht O lerares met straf gezicht Mij is 't genot ontstolen Frivole dagen, teugels los Ei, in een mum - ben ik de klos Weer duizendmaal…

gezeten op de puinhoop die je achterliet zie ik je in de verte wegdrijven op golven van onrustig verlangen naar de mythische overkant waar het gras groener lijkt waar je misschien jezelf kan zijn tot je er aanspoelt je bent me ontstolen door de illusie van de vrijheid jezelf te zoeken ik wou je alles geven goud, wierook en…

geur is odeur gevoegd in combinatie met de tandeloze lach die toch het zuinige naar boven bracht in een extravert en joviaal ogend type goed voor het onderscheid in de typering van het eenmalig verschijnen in het archief en dan het spoorloos verdwijnen zonder opgaaf van reden alleen de plank in het opbergsysteem kan ons ontstolen…

gelatenheid in doffe ogen omsluiert verdriet waar dromen vergaan verdwenen is tijd zal nimmer bekoren wat toekomst blijkt vervult haar met angst maar wentel in de streling van fluisterende woorden omhels de troost die ik schenken mag denk aan momenten in toekomst verborgen waar ik zachtjes een lach aan jouw ogen ontsteel…

mij door u ontstolen, Het stromenzilver, 't rood der gladiolen, Het blond der duinen, 't blauw van zomerweer, De vlucht der vlinders, die om bloemen dolen, De zachte pracht van rozen en vogelveer, Het goud van herfstloof en het brons der peer, De lach der zon en de ogen der violen.…

je hand de riem van de vrolijke hond die nog steeds niet snapt waarheen ik nu toch ben weemoedig lijk je naar de fotograaf te kijken een vage glimlach rond je lippen maar ook zie ik hoe langs hem heen je lieve ogen zo intriest in de nevelige verte staren veel wonden al geslagen maar het hevigst toch de pijn van wat ons samen werd ontstolen…

lenteblaadjes van mijn linde die nieuwsgierig lonkten naar de zomer hij wist al mijn diepgewortelde geheimen dagelijks aan hem toevertrouwd ook toen ik daar vastgebonden en alleen het vuur mij hoog aan de schenen stond en het geruis der bomen mijn geschreeuw machteloos verstilde hoe mij de glinstering van het leven in kwinkslag werd ontstolen…

Haar jeugd werd haar brutaal ontstolen vijftien jaar geleden door een gore vent ‘s Avonds fietste zij toen van school en werd, naar zijn woorden, eens verwend Haar eerbaarheid werd haar ontnomen brutaal dwong hij haar op de bosgrond In acht minuten roofde hij haar dromen terwijl zij hevig bloedde uit haar mond Vijftien jaar geleden, dat…

De ochtend had hem de geilgrage fantasmagorie van de oneigen dood ontstolen. Nu was hij slechts ontwaakt om zijn verdroogde vingers te verzadigen met vettig vocht en hapklaar voedsel. Hij weigert pertinent de dag het licht te gunnen en schuift de gordijnen opzij. Onwezenlijk uit het raam starend ziet hij het tafereel ontaarden.…

De reiger danst met afgehakte poten de merel zingt met doorgesneden keel de dichter schrijft met haar ontstolen woorden alleen de laster is wat er blijvend blijft.…

Vannacht ging de mooiste lantaarn weer aan Haar naam is al eeuwenlang: Volle Maan Zij schenkt ons één dag haar meest volle licht En vouwt daarna langzaamaan weer dicht Een klein stukje licht wordt nu per nacht ontstolen Het is er nog wel, maar heel goed verscholen Totdat die donkerste nacht er weer is Die nacht voelt haar licht als een…

Daarna, in een flits van eeuwen, zag ik ook mezelf, in mijn geheel: van hout, in Gent, druipend, een stuk ontstolen en nu ook dit. Ik keek naar wat je zong en hoorde het geneuzel van een oude vrouw die naast me zat te bidden.…

- - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - lodder = dartel gebuid = (door u) ontstolen ten aderen uit = uit mijn aderen bijelijn = bijtje kropjen = halsje geaamd = geademd met blankheit = in blankheid Nectar = (hier:) speeksel zo = dan uwe mijn = u aan mij verzaad = verzadigt keuren = verkiezen…

Zij brachten zachtheid in je blik en temperden de nooit vergeten droefheid om een kind, ontstolen aan de lente van het leven - de grote pijn die je met niemand echt kon delen -. Maar later speurden wij geheime vreugde toen het tollen van de kindermolen je oude dag bezwaarde.…