Alle inzendingen over ontvonkt

in een lofdicht tussen zachte vrouwenhanden letter ik jouw naam op roze-rode lippen toegenegen blozend warmte ontvonkt in mijn borsten tot de sleutel der innigheid als ik hechte vriendschap dicht aan jouw boezemvrucht…

Gij, welkers vrolijk licht de wereld doet herleven, Met recht wordt u de naam van godlijk toegeschreven, Nadien ge al meerder deugd op aard doet als de wijn; Ik zal tot uwer eer een hoog altaar doen bouwen, Zo gij maakt, dat dees pijp, die schier geen vuur wil houwen, Mee eveneens als gij altijd ontvonkt mag zijn.…

En nog ontvonkt mijn hart in lust tot poëzij, terwijl ik Lucifer zijn treurrol leer volspelen en met de bliksem sla op hemelse tonelen, ten schrik en spiegel van de staatzucht en de nijd. Wat is mijn ouderdom? Een rook, een damp, geen tijd.…

mijn boezem blaakt bewogen door een schoot die je adem golvend vervoert blij en wakker voor ‘t minnende oog van de blozende ochtendzon zo zalig, zo heerlijk natuurlijk ogend oh, verzucht ik weer jouw lieflijk zongezicht en nectar lippen verblinden meteen vertonen op tijd een wonderlijk zoet genot door ontloken klaarheid ontvonkt…

In jezelf moet je gaan zoeken dat wat je zoekt zal jou dan vinden jouw geesteswezen wil zich openbaren sta open om je te verbinden Verdiep je blik voelend naar binnen daar waar jouw waarheidsvlam ontvonkt verlang naar vervulling van ontwakend bewustzijn dat zich al ontplooiende geduldig lonkt Jouw reis inwaarts naar innerlijk weten waarin…

Hij speelt; maar onder 't borstlig haar der ogen Ontvonkt een gloed, wanneer het nimfental, Schuimblank, als zo de waterval onttogen, Zich steeds vermeerdert, door het klaar geluid Gelokt, dat soms verdroeft tot weker schal. Hij speelt; de rosse wimpers splijten smal, De vingers trillen aan de dunne fluit.…

Wanneer ik slaap, dan zie ik u; Dan zie ik al die zachte trekken Die zich, vereend in uw gelaat, Aan mijn ontvonkte geest ontdekken. Maar, 'k lees ook in hun schoon geheel, Die 't kilst gemoed zou overwinnen, Waarvoor geen boezem is bestand - De teerste neiging tot beminnen. Ach, zeg mij, Kloë, waar gij schuilt!…

Ach, maakte eenmaal uw dwaas- heid plaats Voor dichterlijk gevoel; Ontvonkte eenmaal die gloed Uw bloed, Hoe liet u ’t beuzlend rijmen koel, Hoe streelde u ’t dichtrenkoor ’t Gehoor, Hoe zoudt gij hun verheven toon Eerbiedigen als ’t ENIG SCHOON, schoon, Hoe ruiste u die in ’t oor! In ’t oor?…

't Bewondrend oog ontvalt een eed'le traan, Uw lied ontvonkte 't eerst mijn vuur!…