Alle inzendingen over ontwaken

ogen nog gesloten gedachten bij jou nog even dromen..... weten ik ben 100% vrouw ... flitsen op mijn netvlies van beelden die ik zag... en dingen denkend, voelend, die ik eigenlijk niet mag.. .. jij maakt iets in me wakker wat heel lang slapen kon ik voel me een nomade die terugkwam bij de bron. ... door jou voel ik…

't was een doodgewoon ontwaken voor de wekker ik stap uit bed ik kijk om en verdomd daar lig ik nog lijkbleek, open ogen en mond dit is het dus, denk ik ik ben dood…

bruid te zijn van het leven zwanger van verlangen naar recht en gerechtigheid klein en kwetsbaar wordt het geboren in een ogenblik van mededogen gemeenschap ------------------------------------------------- uit "tot leven geroepen" gedichtenbundel uitgegeven in eigen beheer www.aukjewijmagedichten.nl…

vlinder heeft het gegeven het jawoord mocht er zijn een gekleurde lach tekende mandala’s in de lucht de groei was wonderlijk licht zoals hemelwater is en bedekken kan III lichtluchtig is de dans van zwijgzaamheid de proeve van geluk ten einde naar de voetstap in de zachte aarde IV ik geniet van de warme wind de zucht van het ontwaken…

Ik lig nog te bed in de blinkende morgen en hoor in mijn hart en daarbuiten het ruisen der nieuwe zee, reuken en blijde geluiden en de bloeiende geuren der kruiden vervliegend als schuim in het zonlicht en op de wind drijft het mee. nu is er rust en een wijdheid vol nieuwe kracht; voor mijn vertwijfeling en mijn stoutmoedigste droom een onpeilbaar…

En ‘k juichte: ’O God, als aan de levenskim De morgen uwer heerlijkheid zal blaken, Wat glimlach zal dàt wezen bij ’t ontwaken.’…

Mooie woorden dwarrelen als rozerood en bloesemblad. De wind draagt ver legt ze zachtjes voor mijn voeten op mijn pad. Rozerood van dageraad, bloesemblad van nieuw begin, ik wacht nog steeds op lente maar zit er midden in.…

't Is buiten kalm. Het lomm'rig dorpje ligt Met daken puntig tussen ronde bomen, Vervlietend in de zacht-opalen zomen Der kim, die trilt in neev'lig morgenlicht. Het vogelfluiten brengt een blij bericht Van leven na het stille, doodse dromen, Dat sluipend door de nacht was aangekomen, De scheps'len buigend onder zijn gewicht. Nu rept…

Met jou wil ik ‘s ochtends ontwaken je lippen al vroeg op de dag smaken Mijn handen op je warme zachte buik terwijl ik met mijn ogen dicht aan je haren ruik De warmte omringt mijn hele lichaam je vingers bespelen me heel zorgzaam Langzaam trek je me dichterbij dit is een heerlijk moment voor ons allebei…

al gaan wij, ieder voor zich smalle wegen over hoofden van doden – bijna zonder angst in ’t ritme van harten zijn we beschermd zolang liefde in ons woont gaan wij, tussen vlinders en vogels in evenwicht over boomtoppen in een morgen - groen, goud en blauw - naar het ontwaken van geliefde ogen.…

De tijd tikt in sluimerstand dromen strelen de lakens met zandgestrooide zang mijn geest in een baan om de aarde nu terug de dampkring in de psyche keert zich om onder wordt boven zoals de onwetendheid bewustwording in haar greep houdt strekken armen zich uit in onmetelijke ruimte verdwenen is de greep vrijheid in twee werelden…

Vrouw van de wereld werd ze ooit genoemd Met verve heeft ze deze rol gespeeld Die is voorgoed voorbij nu en vergeeld De trap des ouderdoms is opgedoemd Koningin af, geen dar die om haar zoemt Geen imker en geen korf, geen honingteelt Vrouw van de wereld werd ze ooit genoemd Met verve heeft ze deze rol gespeeld Te lang heeft ze haar innerlijk…

Daar lig je, met je lieve bruine gezicht je kijkt…. je mist iets, je mist je licht ik probeer je zachtjes aan te raken wil je strelen over je natte wangen… De angst van je droom speelt met je… Je bent nog weg… je bent bang en… kruipt bij me vandaan, weg, onder het laken hulpeloos draai ik me weer op mijn rug ik wil je troosten en zeggen dat…

ik open de ogen daar is het morgenlicht ik kijk nu naar buiten en doe de ogen dicht het is alweer kolere weer…

weglaten van poespas sleetse rituelen ontmasker wat zich verschuilt oh jee wie raakt mij aan eenvoud en stilstaan leef voort mag ik even tussentijds komen leven! … ik wil leven beweging … iets doen veranderen … (sta) open niet storen, ik ben even in mezelf waarom haast toekomst is nu ga tegen de tijd in waar…

De dauw gevangen In het vroege ochtendlicht Vervlogen dromen…

de nacht prikt nog in je ogen als de dag al kleur bekent…

In de bioscoop achter mijn gesloten ogen draaide ik de beelden van mijn dromen uit mijn parallelle wereld van de nacht en vond uiteindelijk terug wat ik verloren dacht.…

toen een roodborst riep dat het morgen was verdween de vage kleur van dromen mijn hart barstte haast, door overgaan vol nieuwe adem in gestrekte ledematen kwam dit lijf op gang goedemorgen wereld je bent ingeluid door hoop, gezongen door de zuiverheid van dauw, op oude nacht ik vertrek nu naar de dag -en wacht tot aan de stille overdracht…

Ontwaken en meteen is er het gemis Je merkt gelijk de stilte om je heen Het huis voelt kil en je bent alleen Met een hart vol pijn en droefenis. Ontwaken en niemand die je begroet Elke eenzame dag gaat het leven door Je vraagt je zelf af, waar leef je voor De glans is er af, ‘t komt niet weer goed.…

als langzaam de reis begint je afdaalt in je verloren gewaande jeugd komt het ontwaken bij iedere herinnering en ruik je het gras waartussen je lag met de helden uit je nagespeeld avontuur met op de achtergrond de murmelende rijksweg als een zich met water vullende beek de hoge pluimen van de suikerfabriek in Puttershoek het glimmen van…

zachtjes rekken violen zich uit strekken narcissen hun lange nek wiens kelken gekust worden door 't morgendauw doch houdt de vrijdagochtend wolken steevast gesloten waar vroege vogels onverstoorbaar met luid gekrakeel onderdoor vliegen ontvouwen madeliefjes hun schoonheid treuzelend daar kinderhanden in aantocht zijn wachten lenteboeketten…

wakker worden in een wereld die niet de mijne blijkt te zijn tracht ik al het wit uit mijn ogen te wrijven doch zonder geluk op de vlucht slaand voor hetgeen aan mijn voeten ligt ren ik zo hard ik kan naar hoger gelezen gebieden die eerder nog onontgonnen leken zijn nu bereikbaar voor hen die al langer van de letteren waren maar nu duidelijk…

Mijn dorp ontwaakt onder witberijmde daken herinnering aan winters van vroeger Op pleinen en in straten herneemt het leven zijn dagelijkse gang met vallen en opstaan Mensen praten, mensen doen niets blijft hetzelfde alles is in beweging…

Wanneer vogels buiten zinnen twinkeleren begint het te dagen. Er is weer een nacht voorbij.…

je ontwaakte in het brooddeeg van een vroege donderdag in je ziel gloeiden nog wat zinnen bijeen gesprokkeld op een late woensdagavond ze hadden vleugelwoorden meegebracht in hun schoot wiegden ze een kind een zachte streling zei ik zie je graag…

Zonnestralen vallen op je huid, alsof kleine speelgoed autootje dansen over je lichaam. Ik wen langzaam aan het vroege morgen licht, vloer gevuld met weerkaatsend kristal. Deken half opengeslagen, prachtige ongerepte lotusbloem. Ik neem je in mij op, de perfecte in perfectie, zoals jij daar voor mij ligt. Slaap pakt niet meer, angstig…

Het hart nog ontbloot stromen beelden snel terug in verdwijnende dromen. Vóór mij de dag nog leeg, nog zonder pijn. Wie ben ik voor jou vandaag, mijn bloed? Nog voel ik je eerste adem op mijn buik, mijn huid nog druipend van verse liefde. Nu jouw woede mes op mijn keel, geen geruststellende gedachte. Of toch? Kijk, je kinderfoto…

De tederheid die de stilte is Zo minnend en sereen De sluimer die de droom heeft teruggebracht Vervaagt en gaat slechts heen De naaktheid die mij niet vervreemdt Weldadig, zonneklaar Brengt licht in al haar lieflijkheid De dageraad is daar…

Ik beef, schok, schreeuw, ontwaak. Een beeld zweeft uit het natte raam, Er is geen uitweg meer, ik maak een einde aan uw naam, gooi een net van taal door het duister en vang een laatste woord. Ik knikknie naar het venster, luister: een vader, moord. Het is een droom? Nee echt. Wiens vader? Al mijn vrienden leven in geluk.…