Alle inzendingen over ontwaren

vele kijkers ontwaren observeren alle bewegingen onverstoorbaar zetten de wereld op z'n kop om te doorgronden wat onontgonnen lijkt klampen zich angstvallig vast aan het heden tot de druk te zwaar wordt…

De zon slaapt een gat in de morgen zachtjes streelt de wind haar haar niemand maakt zich grote zorgen totdat men haar vinden zal aldaar zal men geschokt zijn, uitzinnig van verdriet liet zij 't leven daar liefde haar verliet…

ik kleed me uit maar voel me geen veder lichter ik dans ik dans door de waan van alle dag die van pijn en verdriet vooral verdriet ik dans ik dans door de zee van alle dag laat mijn vragen varen koester alleen wat is en dans dans door de dag die eindelijk lente wordt…

Hij predikt in jargonne zinnen en weet precies wat hij zegt. Aan al wat hij ziet, wil hij winnen Zegt: ‘d’ economie bestaat echt!’ De mensen, zij zien hem vaak in eh programma’s waar uit wordt gelegd: bezuinigen moet voor wie in de toekomst ook aan zijn geld is gehecht. Hij praat niet in plussen maar minnen, zegt: ‘zo komt er niets van…

In alles zit de stelligheid maar zelden laat de gestalte zich ontwaren Zo ook de wind die jaagt tot het waait en de dood met takken uit de kruinen slaat Zo ook zou het afdichten van holte moeten zijn tot het beurse uit de lippen valt ietwat van vergankelijkheid verketterd is wankel terend op slechts een paar schimmige woorden met enig voortbrengsel…

In de tuin van gedachten waar gedichten op wijze vleugels wachten als het kruid niet fluit het wendekind niet meer zingt de schuwe sterft van schrik bij een onvertogen woord, het wringt het is het beeld in andermans ogen niet het is in het woord dat ontwaart.…

gedreven door wind en motregen ploeterend over heuvels, door weilanden, modder en plassen wandelend langs troosteloze lege café terrassen toch een glimlach op mijn gelaat gekregen fascinerende aanblik van bossen met kale bomen alleen in de toppen nog wat bladerkleur te ontwaren kraaien huizen er met tientallen paren zon lijkt er toch even…

In de herfstnevel ontwaar ik de blauwe jas van mijn trouwe hulp die achter de kruiwagen pijprokend wacht op de nacht…

aanschouwen ze ontwaren ze observeren ze staren ze loenzen ze bedaren ze turen ze gebaren ze ogen ze evenaren ze stilzwijgend verjaren ze…

dat ze hem mist, en hoe fijn ze het vindt zijn gestalte nog in alles te ontwaren waarom zij hem vaak met een flakkerend kaarsje belicht maakt dat hij gebleven is, en zij nog heimelijk met hem zit te praten…

na al die jaren na al de vragen zijn het nog steeds de tranen die mij herinneren ik heb je zoveel liefgehad lief, zoveel maar kan de stukjes jij niet meer ontwaren in schimmen van leugens verknipte verhalen van verlangen…

verdwalen in de nacht die mij omsluiert met vergetelheid zodat de ochtend niet te vinden lijkt en de zorgen van morgen mij niet zullen ontwaren, laat mij nog een nacht in de waan alles komt goed…

een reactie geen reactie een vier voor de moeite ik ontwaar dames en heren die denken te presteren maar vooral doen alsof dit menneke gaat voor zeker en vast dit menneke gaat en is u niet meer tot last…

Kijk terug op Leegte die mijn Leven heet En ontwaar louter Rotspunten en Onmeetbaar diepe Spleten waarin al Dat leefde moeiteloos Verdween En constateer Dat ik nooit Bestaan heb…

hoe schoon is het wanneer de dag zich opkrult in de nacht zodat ze precies in mijn handpalm past met mijn andere hand strooi ik dromen van ver die alleen zijn weggelegd voor hen die ze willen ontwaren…

liefde aantrekken Liefde ontwaren en geen Liefde verklaren... Liefde ervaren zonder bezwaren de Liefde zijn gang laten gaan...…

door elke verademing in iedere zucht dwars doorheen tranen verdeelt geluk ontwaar ik hoop een ontembaar verlangen dat de dag na morgen jou laat dromen van vandaag…

ik zoek naar woorden maar vind ze niet ik zoek de stemmen maar hoor ze niet ik zoek de beelden maar ontwaar ze niet vol droefenis zijn ze opgegaan in de grijze mist waar zelfs de zon zich van haar taak kwijt…

Vaag ontwaar ik onze ster, de wisselende kleuren. Zonder jou, zonder ons Waarom, moest dit gebeuren...…

groen licht voor een blik op de velden tussen uit de kluiten gewassen mais dwalende ogen ontwaren samengeschoolde warme wollen schapen in de schaduw van een boom oktober mag duren…

ik kijk naar een roerloos schaap in een lege polder en naar een trein die in de verte richting Jorwerd zoeft ontwaar een verglijdend beeld vol ongekende ruimte nog ongeschonden in tijdloos verzonken groen…

Bemin en verwonder, Beleef en geniet, van al dat prijkt, Van al dat leeft, Van de zin en de onzin, van heel het leven Ontwaar en bewonder, Ervaar en beziet, Al dat verrijkt, Al dat ons geeft, En beleef de beleving, van heel het leven…

Ik ontwaar jouw gezicht. Het stelt me gerust. Het is goed, daar waar je bent. En heel bewust, kan ik je laten gaan. Hoef ik niet meer te treuren. Weet ik, dat onze liefde blijft bestaan.…

zo zoek ik vaker en nog dieper zie dan ogen zoek lippen verwacht handen met tedere vingers verlang naar een zachte blik van troostend raken ik ontwaar echter holle stengels die tonen van stilte zwijgen…

jaren verjaren bomen gebaren sneeuwklokjes ontwaren meerkoeten bedaren jarige jopjes ervaren zal gevoelens besparen hoe zij gaan verharen niet te stelpen met stopgaren valt het niet te verklaren doch zullen de jaren blijven verjaren…

INKIJK Terwijl de dag Sterft en roemloos In haar oude Licht ten onder Gaat - kijk ik Bij mijzelf naar Binnen - door Groez'lig glas Ontwaar ik een Huis waar alle Warmte uit Verdwenen is En alle lichten Zijn gedoofd…

Nu het lawaai is geweken, Het rumoer is verstomd, Ontwaar ik om mij heen Wat echt leven zijn kan - Een koerende en intevreden Tortel die met mij het aanbreken Van de nieuwe dag omarmt En gouden stralen van de Ochtendzon die op deze dag Mijn koud geworden hart verwarmt…

Mijn verdriet zit verscholen achter de wolken ik vlieg er s'nachts naar toe daar ontwaar ik het hele universum en het verdriet is nu onvindbaar tussen al die sterren ik laat het daar maar achter ik heb het ook niet nodig verdriet is zwaar en enkel overbodig.…

ik plak woorden op jouw lippen daar jij ze niet vinden kan ik spiegel beelden aan jouw ogen die alleen jij kunt ontwaren genietend van de glimlach die jij tevoorschijn tovert kus ik jouw lippen zacht…

Een scherm van bomen voor het verleden dat ik door de nevel even ontwaar.…