Alle inzendingen over onverwacht

Begonnen is de reeks die het leven tekent hiaten zijn het kenmerk haperingen en overslaan toch keert het ritme terug onverwacht maar passend in de tijd onaangekondigd en onbegrepen in een alles of niets even is het er, direct weer weg ophalen en dicteren in zinnen spiegelend in inzichten naar een op- en afzien telt alles wel mee op…

genoegen in het licht van mijn zeeblauwe ogen waarover rust zich heeft neergelegd de jonge dag is nog maar net begonnen langs hemelsblauwe wolken een vogel fluit in de verte een liefdeszang heel even muziek zo kan ik voor vandaag het leven dragen met een glimlach over mijn gezicht en de zilvergloed over licht komt later wel misschien, heel onverwacht…

Zij doet mij denken aan jou de Hurkende vrouw* Een onvoltooid werk van Auguste Rodin Uit de tweede helft Negentiende eeuw 'k Zie in jou haar dwaling hier Terwijl mijn hand jouw Mooie borst beroert Moe, doch niet echt voldaan Glijdt haar hoofd heel zacht Totaal onverwacht Langzaam op haar rechterknie Terwijl de schaduw In volle glorie…

Als een dief in de onschuldige nacht ben je toen geruisloos binnen geslopen eigenlijk heel lief en totaal onverwacht zette jij mijn liefdespoort wijd open Vertrouwen was gelijk aan ademhalen iedere dag leefden wij in elkaar jij liet mijn verstikte ziel weer stralen mijn hart leek allesbehalve een leugenaar Terwijl mijn liefde in weelde baadde…

je streelt met licht als koude mist het strand vangt met een klamme hand ik vlucht en zoek je warmte op het land je brandde in het glooiend geel van franse heuvels zonnebloemde kleur verliet me in de onweersgeur van pasgevallen regen je straalde opwaarts in het gletserwit helderde de kale wand sloeg onverwachts toe met lawines…

Op een dozijnmatige ochtend, tussen handdoek en hemd, welde onverwacht uit koele diepte een stem op, een verloren gewaand stuk papier, een vergeeld krantenknipsel als perkament van herinnering. Zelfs de geur vloeide zich een weg door de duisternis. Nu ben je een gezicht zonder naam, een gedicht zonder titel.…

Vanuit het niets verschijnt een nachtegaal, strijkt neer bij de fontein en onverwacht galmt een trieste melodie die met kracht aanzwelt tot wat ik denk in mensentaal. Hoe zuiver klinkt in het duister mijn klacht over het verlies van ons liefdeskind, een jeugd, de voorjaarsziel, een volle maan.…

Zonder verantwoord'lijkheid bedonder en meer belazer jij mensen die het goed met jou hebben voorgehad/voorhebben Tot zeer plotseling, dus onverwacht alle contact verbroken Wat wil jij eigenlijk? Nou?…

Lang had ik Je al niet Meer gesproken Tot onverwachts Jij me nodigde Vanmorgen langs te Komen in je hof Die vol staat Met ooft van Alle soorten En namen - Neem maar, zei Je, zoek maar Een tas vol Fruit, ik wijs Je de lekkerste Soorten aan - Bij thuiskomst Leg ik het rijke Fruit in een Schaal met een Glazen…

Bij ’t graven in het centrum van Den Bosch -men gaat er een parkeergarage bouwen met als gevolg veel zand en grind verstouwen- kwam onverwacht wat prehistorie los. Er kwamen stenen werktuigen naar boven, zoals een schraper, messen en een bijl en scherven als de punten van een pijl; men kon welhaast de ogen niet geloven.…

En praktisch nooit hoor je wat, ja, soms onverwachts, als je op vakantie bent en net met een bergwandeling bezig bent, dan moet er opeens gemasseerd, een tuin gedaan, versteld worden. Of als je in een foyer van een theater zit. Nu niet, nu kan ik niet. Jouw antwoord, jouw woorden wil ik weten, juist op een bergtop, of in een foyer.…

midden op de dag waren we onverwacht onder dak ergens in ons leven in het kruis dat schemerend over het patroon vloertegels sluit teken van geloof warm licht zonneveren in het schip stoelen op paden aan een straat recht ontvangen genade je hand wandelt even over een rij kaarsen waaraan donzen vlammen ontspringen voor bescherming…

goden willen hun getal luttel uitstel, achteraf bekeken, en toch te kort voor wie van je hielden wachten weegt als je werk voltooid en voorbij is als je orde op zaken gesteld hebt, als je niemand ten laste wil zijn, als je meent te weten dat je plaats elders voorbehouden is, als samen oud worden je niet gegund werd maar dat men je -onverwacht…

kom bij me zitten vraag je onverwacht je blik is open en je ogen zacht je lippen nemen mij apart en kussen liefde uit mijn hart je handen woelen door mijn haar woordjes in je oor als een intiem gebaar ik streel je teder en je opent blozend ogen dicht genietend minnekozend wimpers krullen als je ogen zich met tranen vullen kwetsbaarheid…

hij greep z’n zeis bracht me onverwacht mijn eigen paradijs…

Het winteroffensief hanteert de stilte als voorkeurstaal, verdringt de fluisteradem als een onverwacht opgedoken gijzelnemer. Kromvingerig heeft het seizoen met witte boord de warmhartige voorjaarsadem manend in haar bedding teruggefloten.…

Bloemrijke taal groeit soms bij een onverwachte ochtend- stond. Wanneer met muziek iets nieuws lijkt te zijn geboren. En het woord daadkracht krijgt bij een liefkozende mond.…

De oude dame is zenuwachtig Stel haar op haar gemak een korte vraag omschrijf uw leven in een woord VERTROUWEN, klinkt het resoluut altijd heb ik vertrouwen gehad eigenlijk is dat nooit beschaamd door liefde te schenken werd ik vertrouwd het vreemde was, dat ik liefde terugkreeg van andere mensen dan ik verwachtte zelfs uit onverwachte…

Plots een harde klap, had het licht voordien niet gezien, dus kwam het onverwacht. Buurman is nog zijn gras aan het maaien, in zijn bloot bovenlijf gaat hij de laatste stoppeltjes gras te lijf. Vlug stapt hij achter zijn machine, zal hij het nog halen, misschien!…

De patjepejers van het grove geld De gluiperige bovenwereldmacht Heeft lang op het moment suprême gewacht Te kunnen meebesturen - geen geweld Het Brabants landschap is door hen verpest Zij hebben niks aan sloebers, enkel maling Die doen het vuile werk, tegen betaling In Amsterdam-Zuidoost en in Nieuw-West Zij eten graag, doch zelden onverwacht…

in de schaduw van ons bestaan ze duiden op onze kwetsbaarheid of verval al wat tijdelijk is raakt uit het zicht men hoede zich, derhalve, voor het vergaan van wat achter een verscholen diepte ligt het is de tijd, die dwingt tot inzicht ja zeker, ze is zo rekbaar als elastiek dagen dragen soms verschillend gewicht en de adem stokt, vaak onverwacht…

moeder aarde heeft vele vruchten laten zogen tot een hemelse genoegen die haar baarmoeder telkens de vreugde liet baren dewelke ik nu zo mis het verbeteren van de kennis schudt twijfel en vergankelijkheid tot een ware taart van onlust, het draagvlak van saamhorigheid is de souplesse van het hedendaagse jargon verbeten wacht ik op het onverwacht…

Beschaafd, begaafd, gewoonweg aardig in zijn mild charisma bijna waardig beroept hij zich even onverwacht als zacht op overmacht: `Sorry, het is als de seizoenen ik ga mijn eigen straatje boenen ik moet en zal weer uit meanderen op naar die ultieme andere`.…

hij vertrok in de nacht zo plots en onverwacht geen deur was geopend niemand had hem zien lopen alle luiken bleven zelfs dicht en nergens lag een bericht het laken onaangeroerd het lichaam omwoeld zijn hart had het begeven zijn ziel naar het Hoogland gedreven daar in 't Eeuwige Licht kreeg de aarde 'n tranengezicht niemand die…

ik zie je in het lichten van de morgen het eerste wolkje adem van de dag bloemen staan bevroren op de ruiten je glimlach in de spiegel verrast me dadelijk pas je lichaam is nog zacht van warme dromen gedachten wat verward het licht is gefluister stoeit met het duister van de nacht onverwacht zie ik je ontwaken uit het diepe slapen…

een groot rood blad vliegt op van de binnenplaats zou ze wel thuis zijn…

het duurde maar één ogenblik om jou te vinden ik heb er een leven lang op gewacht je dook in mijn hart op totaal onverwacht ik schrei nu warme tranen van vergeten dromen ik dacht dat het nooit meer zou komen ik zoek jou zo vaak in koesterende woorden stille breekbare letters vloeien uit tot zinnen die onbegrijpelijke gevoelens beantwoorden…

jij hield niet zo van het onverwachte plotselinge geluiden en krachten die tevoorschijn kwamen op een niet bekend moment vaak vooraf gegaan door flitsend licht in alle kleuren glinsterend en sierlijk dansend op de wind in de ogen van ieder kind in versnellend tempo op naar de finale die met een grote klap alle schoonheden…

zo oorverdovend stil en kleurloos bleek stil als het lied van de doven bleek als de schaduw van de dood Er zijn sporen van eeuwig lijden een heldere bestemming ontbreekt in het niemandsland tussen dood en leven tegendraads gedoogd nooit echt geliefd Maar ook brug tussen einde en nieuw begin wankel aarzelend nog zonder keuze soms ook onverwacht…

ik zag je spreken met de regen op een uitgesproken miezer dag zij spetterden totaal onverwacht hun letters in een blanco plas die licht naar buiten krulde las met de glinsters in de druppels op je huid alle teksten weer voluit in kleine stromen begonnen dromen te vloeien uit de ervaringen van de plenzende bui je proefde…