Alle inzendingen over onzeker

ik liep vandaag over straat veel te koud voor de tijd van het jaar hoewel niet al te veel wind viel het me in terwijl ik daar liep dat ik van haar hou dus wat kan mij die kou schelen zolang ik haar maar zie daar ben ik ongeruster over dat ik haar verlies zou pas echt koud zijn…

mag ik de vreemde hand aanpakken woorden zeggen die ik goed bedoel maar anders voel de blik ontwijken van ogen die diep in mij kijken mag ik me zo laten gaan in mijn onzekerheid of even nog het voordeel van de twijfel geven ik draai me om heb ineens het land aan die ogen en de hand…

Je bent zeker ook wel eens onzeker? Als schijn Werkelijk blijkt te zijn Doet dat pijn. Tussen pieken en dalen Zul je het moeten halen.…

12 Al wie opgewekt is, mag naar zaal Paardenbloem. Dat geldt ook voor iedereen die sterk en spontaan is. Ook sociale of stoere personen gaan met Geoffrey mee. De anderen blijven hier om de grondverf om te roeren en daarna een dunne laag aan te brengen. Daar heeft iemand een vraag, graag in de loopmicrofoon. Wat met de zelfverzekerde mensen…

Het is moeilijk om een evenwicht te vinden in mijn organiserend denken. Ik moet alle draadjes altijd netjes verbinden. Nooit kan ik een stukje loslaten want dan ben ik alles kwijt. Telkens weer opnieuw beginnen op zoek naar zekerheid. Rechtlijnig en creatief denken op zoek naar mijn doel. Het omzeilen van mijn emoties. Vertrouwen op…

Laat de onzekerheid iets van de sterren zijn. Als een slecht gesternte dat over ons waakt in onze slechte dagen. Die als wij de moed hebben in een betere zin ons om betere kansen doen vragen.…

'Het leven is onzekerheid', zei Frederik van Eeden heel wijs en ik kan dat als dikke pad alleen maar onderstrepen.…

Morgen leeft vaak met dag en wat volgt gaat dikwijls over het graf van de onzekerheden; die de koers bepaalden van een geleefd verleden.…

je wilt het niet geloven wat ik allemaal wel voel kan er echt niet slapen van ik denk altijd en ik woel mijn hart is droef en triest onzekerheid heerst in mijn borst ik ren en loop maar raak niet los geen honger maar wel veel dorst wat trillend op mijn benen sta ik hier nu voor jou met tranen in mijn ogen en ik schreeuw... ik hou van…

schemering die zich spiegelt in jouw trieste ogen, vertellen over onzekerheid, je voelt je wat bedrogen. tranen bollen naar beneden, ze kussen je zachte wangen. jouw ogen stellen vragen, hoe kan ik... de toekomst vangen?…

afdrijven met een stroming die sterker is dan jij meegenomen worden op een reis waar vrijheid wordt ingeperkt door een alom dreigend virus, . maakt angstig, men raakt van de wijs en vraagt vaak ontkenning haar deel zelfs geweld komt opstandig van stal door boosheid uit een dieper dal . de horizon lijkt steeds verder gedachten raken in de…

sommige mensen komen zo zeker over zij hebben de wijsheid in pacht ze zullen het jou wel even vertellen want jij hebt altijd verkeerd geleefd en gedacht maar als er een tipje van hun sluier wordt opgelicht dan zie je opeens het gezicht van een mens die door het zo zeker weten zijn eigen twijfel en onzekerheid probeert te vergeten…

Men twijfelt of de koninklijke sloep Bemand door adelborsten en matrozen Blijft drijven of dat alle hens moet hozen Want dan loopt heel die kroning in de soep Ze doen alsof het er op aan zal komen Het volk wordt nu al in de boot genomen.…

De CO2 gaat even in de kast Want stikstof zorgt nu voor nog meer problemen Door Lelystad zal het flink toe gaan nemen 1,1 procent verwordt tot last Schaamt u zich ook wanneer u wilt gaan vliegen? Ik schaam me dood…maar ik kan heel goed liegen…

De weg die ik bewandel is lang en zo krom, de horizon lijkt maar niet dichtbij te komen. Ik loop door, ik zie oorlogen, de misstanden, ik tel de kruizen op godverlaten kerkhoven. Ik kijk vooruit, ik kijk maar niet achterom, dan zie ik weer al die doden in mijn dromen. Kindsoldaten die vielen in vreemde landen, die we geen toekomst meer kunnen…

Mogelijk dat ik verander Het kan zijn dat dat gebeurt Dat mijn wereld groter groeit En mijn beeldvorming verkleurt Jij en ik Wij blijven samen Maar misschien verander jij Jij ontstijgt en ik ontglij Jij als mens veel sneller groeit Meer voeding krijgt zo zonder mij Waarschijnlijk dat je dan ook gaat Mij verdrinkend in verdriet Niets…

Veiligheid op zoek naar een gevoel van Zekerheid je klampt je vast Verandering je voelt je onaangenaam verrast Angst je raakt in paniek Onzekerheid het maakt je ziek Vertrouwen probeer ik je te geven Zekerheid ik help je door het leven Veiligheid sla je armen maar om me heen Mama laat je nooit alleen.…

Ik heb een hele slechte eigenschap, Onzekerheid....ik baal er zo van. Ik weet niet wat ik eraan moet doen en niemand die het mij vertellen kan. Iedere keer denk ik weer dat ik er ben, dan zit ik vol goede moed maar er hoeft maar iets negatiefs te gebeuren en dan gaat het weer niet goed. Ik val dan weer in een diepe stilte.…

Tranen drogen langzaam op De wind is weer gaan liggen Ik ben de weg kwijt in dit leven De zekerheid verdween Ik ben mezelf kwijt in dit leven Mijn ik bleek toch een ander te zijn…

Als zwarte Sneeuw Uit een witte Hemel Zo vallen Ook jouw woorden Onvergeeflijk In een diepe plas Van onzekerheid Gekerfd in mijn ziel Voor altijd…

Waar regen me achterliet; een leeg perron in middagmist de klok onberispelijk wijzend naar een lange dag en de zwarte waas – als altijd – uitwaaierend, me dronken meesleurend in zijn spoor. Thans onbereikbaar in mijn schaduw in mijn schoenen, neus naar voren en een gepijnigde blik richting einder tot het bekende geluid me weer wakker ruist…

Vastberaden zal ik de winter verzachten Heerser van mijn rijk, waar zon schijnt Als leider van de machtigste van de machten krijg ik dat water, dat mij reint Vijanden zijn in al hun wijsheid verslagen voor de veldslag kon beginnen Opgetogen vul ik mijn reistijd denkend aan gevechten die ik zal winnen Maar nee, nu voel ik mij als toen: De…

Spiegelend dacht ik Laat ik nu eens mijzelve zijn Maar wezenlijk zoals het moet Niet altijd die gepassioneerde Die man met de strooienhoed En bij het verwerpen van mijn eigen ik Bedacht ik opeens verrek maar en stik Moet die baard en snor dan ook nog eraf Verwenste mijn onzekerheid als onmin en laf Het zijn van die opleeftijd zijnde…

Mijn schip Het Hart vaart over golven De golven van een grote zee Waar kom ik uit en wat kan ik geloven en is wat ik zie geen waanidee Mijn schip Het Hart vaart door woestijnen brengt mij in oorden waar niemand ooit nog is geweest Ik vraag me af ben ik nu nog te benijden of is mijn droom te mooi geweest?…

Of maakt dat je onzeker? Is het niet wat het lijkt? Misschien zijn we van binnen eigenlijk allemaal wel hetzelfde Maar willen we dat wel zien? Hebben we niet allemaal dezelfde basisbehoeften? Moeten we daar niet allemaal aan voldoen?…

Te bang om het je te vragen, maar toch die twijfel bleef was het waar, wat ik daar zag? durfde het risico niet dragen een nieuwe afwijzing te horen, nog meer willekeur voorzag, ach het werd nooit als tevoren maar was er wel die ene dag stil, alleen, verloren, ben zacht en sluipend weggegaan, zonder ooit antwoorden te horen op vragen niet…

ik dank God voor je Mozartse lach de rode penseelstreken langs je wangen je juli-blikken die mij gevangen houden in licht ik dank God voor je loop die open houdt elke betekenis die je maar kunt geven aan zoiets gewoons zonder in herhaling te vallen ik dank God ook voor je haren die zo ik denk tot in verre jaren in koor naar de westenwind…

het hebben van hoop en vertrouwen ze dacht aan de woorden die haar meermaals hadden doen overleven geef mij de angst en ik geef je de hoop ervoor terug stil werd het in haar de slaap krulde haar ogen dromerig en bij het wakker worden gaf ze zich vol vertrouwen aan vandaag de nieuwe morgen herfstkind op weg naar de zomer naar een onzekere…

hoe lang is de remweg als de eindstreep zich steeds wil onttrekken aan het zicht hoe gok je een afstand zonder die roze bril die verten vol vragen zo mooi kan verzachten hoe vaag is angst als het verspreid wordt door de voelsprieten van onzekerheid misschien zal het nog kleuren maar nooit, nee nooit scherper dan een donzen vermoeden…

hoe lang is de remweg als de eindstreep zich steeds wil onttrekken aan het zicht hoe gok je een afstand zonder die roze bril die verten vol vragen zo mooi kan verzachten hoe vaag is angst als het verspreid wordt door de voelsprieten van onzekerheid misschien zal het nog kleuren maar nooit, nee nooit roder dan reeds gevloeid bloed…