Alle inzendingen over onzekere toekomst

De wind duwt wolken naar hun bestemming, Want als het regent, proef ik de sappen van de horizon, bomen dansen, schudden takken droog en gaan, de wereld luistert hoe vogels spreken en smeken om verlichting Het is zondag, ik ben hier, maar waar vandaan ? Ik ben alleen met de rest, ons vroege hart stuurt wegen afgelegen Vlinders…

Wanhopig tot op het bot wachtend wanneer de realiteit zal komen in zijn schulp van spijt en hopen lege dromen verblijft hij tot hier waar mist zijn dagen blijft bestoken, dronken in licht en donker richting onbestemd. Elke regel is een nieuw begin elk midden blijft erin en elk einde verlegt wederom zijn zin.…

Al sinds de ochtenddauw in touw verbonden met een lijn verbeiden aanwezig voor gezette tijden routine lijkt in ogenschouw De vreugde daar te staan, te staren op langsvarend bries bravoure aan zijde lokt het zijn retour naar waar de wezens innig waren Elke vezel voelt gerust iedere tel verwacht de hang herkenning in zichzelf te slaken…

Liefst hoor ik het geritsel van kleren als zij opnieuw de vorm aannemen waaruit liefde hen gedurende uren verdreef. En buiten: de kou die de bakstenen roder maakt, de kinderen dichter bij elkaar doet kruipen. Liefst hoor ik het geritsel van kleren, als de slaap zich langzaam aan onze ogen onttrekt en de glazen toekijken hoe het licht zich…

Mijn hart huilt een droevige melodie een melodie van bang-zijn Mijn opgekropte angsten en allergrootste hartenpijn Ik schreeuw het uit naar God almachtig ik roep heel hard, mat luide stem, want 'k ben nu alleen in huis, en al mijn wanhoop stuur ik Hem Oh, God, spaar toch mijn lieve moeder ze ligt in't ziekenhuis en heeft het zelf denk…

Kijk me aan En zeg dat het goed komt Raak me aan En zeg dat je van me houdt Kus me En zeg me dat je niet zonder me kan Omhels me En zeg dat je me hebt gemist Scheld me uit En zeg dat je het beste voor me wilt Hou me tegen En zeg dat je meegaat Bel me En zeg me dat je aan me denkt Geef me liefde Of was alles een leugen?…

Ik zal haast naïef haar levenslust geloven en blind verliezen Ik zal verlegen dansen voor haar ogenblik en zal onhandig struikelen zodra ze kijkt…

Ik wil je telkens iets vertellen, Maar keer op keer zijn mijn woorden zoek Het zou gaan over gefonkel, vlinders en verlangen, Over schittering, rust en vertrouwen, over liggen in het gras, schouders en eindeloze kussen, over het kunnen verliezen, over dromen en verdriet. De woorden lijken paraat, maar eenmaal voor je staand zijn ze er niet.…

Een nieuw leven is geboren Niet geheel zoals verwacht, van te voren Vreugde, blijdschap maar ook verdriet Dat ligt nu voor jullie in het verschiet Zo teer, zo klein en afhankelijk Maar toch ook nu al zo aanhankelijk Onzekerheid, angst en hoop is wat jullie nu wacht Maar ook hieruit putten jullie kracht Wij zullen aan jullie denken En…

Dacht sterk genoeg te zijn maar reeds bij de eerste vloed verdween het als illusie in het wilde water bedolven door de golven mijn zandkasteel Wacht nu samen met de wind op het moment van stilte tot dan leef ik tijdloos verder met een half oog gericht op het teken van mijn zandloper om weer te starten met de bouw…

Op het smalle koord boven de open kooi springt hij zijn salto de leeuwen wachten Steekt zijn hoofd tot aan zijn schouders in de open leeuwenbek het is duister binnen Zijn messen gooiend geblinddoekt en scherp naar de donkere vrouw die haar ogen sluit Ze gaf hem haar liefde en geheimen erbij maar kan hij het aan liefde en intimiteit…

schemer verwart zich met duister van de nacht die nog niet viel hoe onzeker is de afloop nog balancerend langs de afgrond dagen wachten zich in stille uren nu de tijd plots lijkt stopgezet vast in kleverige sporen spijt onmiskenbaar veranderde alles voor de naakte waarheid bekende gevlucht naar het laatste zwart verloochend is de liefde…

Na jaren verder weg dan ooit leek geluk weer wat dichterbij misschien wel voor het grijpen tot de dreiging van het beest weer plotseling genadeloos broos herstel de grond in boorde herleven weer veranderend in angstige onzekerheid hoeveel cellen kozen reeds de zwarte zijde van het beest hoeveel cellen pleegden verraad aan hun tak: het…

waar mijn pad altijd begaanbaar was scherpen nu keien de rest is spiegelglad sporen van mijn lange leven zijn verdwenen angst bepaalt de stap dikke mist omringt mij met stilte het diffuse licht maakt iedere richting ongewis ik mis je hand de compromissen die wij altijd sloten als we weer waren gestrand zonder schaduw zal…

Mocht je aan het einde van de straat Soms een Beer tegen het lijf lopen Pas dan op voor zijn klauwende poot En haast je twee zalmen te kopen Mocht je onverhoopt het pad Van een losgeslagen Olifant kruisen Wees dan waakzaam voor zijn slurf Verschrik hem met wat witte muizen Mocht je geheel tegen de verwachting in Tussen een groep Elanden…

Drie jaar, meneer de generaal luister goed - geen drie dagen of maanden nee, generaal, drie jaar is het nu dat ik wacht, met mijn verscheurde hart in mijn leeggeroofde huis met mijn schuw geworden kinderen - wacht, drie jaar, op mijn man. Heeft u, generaal van daarginds, hem gezien door uw dodelijk vizier? Hij was het lied op mijn erf het…

Het licht kijkt glazig in ’t avondrood de nacht verwacht en slaat het leven dood. In de woestijn knaagt een kale rat aan dorrend vlees, dribbelt door een vaag visioen. Er dreigt een storm en het donker verzandt in ademnood, verliest haar grip. Een eenzame gier aast blind op niets, geen zicht geen speling van het licht en wie…

De dingen doen en aan het einde, basta, geen leer omhelzen. In het halfduister de uitgang raden. Niet in paniek geraken. Hij weet wel dat je komt, het staat in zijn agenda. ---------------------------------------------------------------------------- uit: 'Tot in de nde,nde graad; nestoriaanse kwatrijnen', 1998.…

recht van voren Haar taille was ver te zoeken Cellulitis kreeg de overhand Ze had extreme over beharing En miste hier en daar een tand Haar oogleden waren gezakt En ze had al drie onderkinnen Haar haren leken wel van stro Daar viel niets mee te beginnen Haar stem was schel en krakend Ze had billen van groot formaat Het was een brok onzekerheid…

u en ik hoe kunnen wij weten hoe genadig we nu ons brood rustig toch eten thuis bij de cv als we moeten naar onze eigen wc met de verjaarskalender en de ansichtkaarten aan de wand maar misschien de dag van morgen dat we elkander treffen op de witte wegen van land en stad delend in het genadebrood dat god ons geeft van aardige mensen…

En toen, gifmuze, kroop hij in mijn blik: een man, klein, dik, met onbemand gezicht die keek alsof hij Ron of Ruud moest heten. En alles wat hij dacht was mij bekend: belasting, voetbal, Emma, missverkiezing, broccoli, koffiefilters - heel zijn mond een dunne brief vol blanco levensdrift. En ik was in verwachting van een scheef gedicht, wou…

Ik kwam gek uit de hoek. Ik struikelde over mijn woorden. Ik zei maar wat. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik zei niks. Ik sloot me aan bij de vorige spreker. Ik had kapsies. Ik was onzakelijk. Ik had geen geld. Ik had klamme handen. Ik schaamde me. Ik had geen geduld. Ik was naïef met wijven. Ik kon niet dansen. Ik was stug.…

Hij staat met een plastic tas in zijn hand en weet niet welke kant hij uit moet. Linksonder loopt de klok met grote snelheid door. Later zie ik hem met geopende mond achterover liggen: een paardebloem bloeit tot pluis toe tussen zijn lippen. Het is diep geworteld: werkelijkheid, verval, eierdoppen die krakend barsten onder schoenzolen.…

Breeduit in de speeltuin ligt de tijd onzichtbaar als een wolk waaruit het angelus van kinderstemmen klinkt. Handen slaan op onbestaande ballen, monden happen in doorzichtig vlees. De tijd, geduldig, laat zich sarren als wolk van een hond in wiens grijs een oude wijze wrede godheid woont. Hij likt het bloed van knieeën en kiezels. Tussen…

kraken -tot de lijn haar licht verliest in het waken en het hoge zoemen terugkeert in `t belagen- paniekt of de liefde wel juist aan ons kiest overbelast draait het verstand in grote lussen rondjes om de jeukende bulten die pas gestoken geprikkeld stulpen door overmoeide zorgen tot ze, resoluut in je fluisterend goedemorgen zacht helend van onzekerheid…

ik zag hun lach oplichtende hoop in de ogen maar ook het weifelachtig onrustig gedrag van de treuzelkeuze in wikken en wegen komen ze alle tegenstellingen steeds weer tegen zij neigen naar maar met veel misbaar keren zij op de schreden terug zij willen winnen hebben uitslagen binnen maar diep in hun hart wacht de teleurstelling…

nee dat blijft afwezig hij is de wortel zelf die zijn boom blijft voeden een stukje radio centraal in zijn karig bestaan waarin hij soms bericht over de dingen en de zaken die hem al eens laten bezwijken aan het op mensen nederkijken dat hij er is geweest zelfs nooit bestond of ooit zal zijn iemand weet het al maar hij nog niet zo onzeker…

Meer dan 't gebeurde telt wat kon gebeuren en niet gebeurd nog steeds gebeuren kan. Je loopt een huis langs en herkent daarvan de grammofoonmuziek, de braadvleesgeuren. Is dit jouw huis - of woont een andere man met vrouw en kinderen binnen deze muren? Vitrage voor de vensters, dicht de deur en geen pad waarlangs je achterom kunt gaan.…

Hoe steel ik je woorden? Hoe lach ik jouw stralende lach? Hoe word ik als jij Stabiel en vaardig van slag? Ik krimp in je bijzijn Verschrompel en verstom Hoe kom jij zo perfect En ik zo min en dom? Ik krab je ogen nog wel uit Ik ruk de lippen van je mond Je oren wil ik ook En zelfs de billen van je kont Dan loop ik rond met vaste tred…

Een nieuwe, oude tafel heeft ze zegt ze. Wil ik niet komen kijken? Vanwaar en sinds wanneer dit idee dat ik me zozeer voor tafels interesseer? Sinds ze het vroeg gaan mijn gedachten er wel vaker naar uit. Is de hare rond of juist vierkant, ovaal, ingelegd, gepolitoerd? Met vier of zes poten, lange elegante, met een knikje halfweg? Met ballen…