Alle inzendingen over ooft

Zomervuur gedoofd door de herfstregens geblust dragen mijn handen rijkelijk het gouden ooft waarop nog uw zegen rust.…

Versvorm: Rondel retourné Waarom zit toch die bocht in een banaan? Ik vraag me af vanwaar dat zo moet zijn, want heus, er kleeft geen enkel voordeel aan, in tegendeel, die ronding maakt haar klein. Spatrecht zou zeer waarschijnlijk beter staan, de rug gesteven in gestrekte lijn; hoe zo dan toch een bocht in de banaan waarvan ik denk: vanwaar…

zij etaleert fruit op een etagère van goudfiligrein de voet is kristal zo kan het licht overal kwaliteit laten zien appel en peer presenteert zij niet meer haar keus is exotisch lijkt heel meegaand maar zij deelt slechts de smaak met gelijken het duivelsmes zwaait naar schavuiten die haar ooft niet willen prijzen…

een avond na een dag gezoden door de zon de ribbetjes gekloven en gespoeld met kommen vol van ooft en sap en suiker ongegist het gras vertrapt de lach die verder draagt tot bij het spiegelfeest van buren achter groen en rooksignalen zonder doel in bundels boven bomen gemeenschap van de neus de vingers gretig vet rond glazen schuivend…

Want straks als in zijn tuin de kopers komen moet alles proper zijn aan pad en plant, en 't blozend ooft moet gloren aan de bomen of 't zo geschonken werd uit open hand.…

.- De dingen zijn niet als zij schijnen: De worm zit binnen lekker ooft, En levend kleur bedekt venijnen. Hij doolt zeer licht, die licht gelooft.…

Wiegelend hoofd, zoet vrouwenhoofd, een zuivere vrucht, een reinblank ooft, zo zal het liggen in de schalen van mijne handen, de goudovalen, dat mijne mond het proeven moge het rustgezicht, rijp overtogen, met de lippen, die zwellend openbreken, de volzoete en met de neergestreken koele oogleden en de tere âren in de slapen, de holle…

takken treuren kreunend onder zwaarrijpend ooft de vrijheid van de ladder werd door twijgen geroofd een distel schiet eenzelvig langs ’t koeienpad omhoog ten teken dat zich niemand nog naar d’hoeve bewoog waar dieren zijn verdwenen en d’akker in hooi schoot daar vond het wild t'rug leven en de oude boer de dood…

De spin zit in het hoofd, verleidt het gekastijde brein, verdoofd in een wonderlijke woestijn, getransformeerd tot schorpioen, z’n angel doopt in potten vol venijn, van bloeiende oase tot verdorde jasmijn, er was te veel beloofd, een web van gesponnen ijzergaren in het groene ooft, vangnet voor een stekend visioen, lief te hebben zonder…

En toch, hoe stovend zwelt de druif, Hoe schijnt zich loof en ooft te drenken In 't glanzen van zijn gastgeschenken: Een korenhalm, een witte duif.…

ik droom van appelbomen in mijn wijk of kersen, pruimen, peren in straten die zo lommerrijk oud west met ooft garneren ik droom van groentes in mijn stad in kleine pleinplantsoenen ja, kruiden ook, van alles wat voor elk van de seizoenen en de bewoners van oud west tuinieren met elkander ze harken, zaaien, strooien mest en raken zo…

regen betraand tonen weer hun volle glorie ook in gedichten die regelmatig in mijn geest komen zie elke letter schitteren als fleurige blaadjes in de bomen takken zwichten aan boeiende gedichten ik wil er een emmertje onder hangen om die zomersappen op te vangen het brein mee te besproeien zodat inspiratie kan broeien wat rijkelijk ooft…

Hij is de worm die in een vrucht gaat wroeten; En zij verderven, want zij zijn dat ooft. Hij waant zijn knoestig wezen als een hechte Boom, heersend over 't aangeplante woud. Maar zij heradmen, horend hoe de spechten Hun nesten hakken in zijn krachtloos hout.…

De lente neemt een einde nu De zomer, zelfs de herfst hangt aan het gras Begint naar ooft te ruiken De eerste schok van de nacht is wel voorbij De blik is op de sterren soms en nu Ertussen.…

ze waren weer present, die rare hoeden een dame had een bloemkool op haar hoofd haar buurvrouw had een vogelnest geroofd zo groot, daar kon een ooievaar op broeden een uitgelaten juffrouw, een gegoede had zich vandaag bijzonder uitgesloofd een zwaarbeladen vrachtschip sappig ooft genoeg om heel het ziekenhuis te voeden ’t is fraai, zo’n…

Mijn ziekte duurt nu achtendertig jaar En al die tijd heb ik in U geloofd U hield mij steeds de hand boven het hoofd Gunt U mij rust nu en een dodenbaar Er staat al lang een engel voor je klaar Je zilveren koord wordt zo direct gekloofd Je bent als overrijp, beschadigd ooft En wordt nog eens een heuse martelaar Ik dank u Heer, voor menig…

Waarmee kan ik je nog verrukken Enkel een mand met dode mussen Wat kruisjes als symbool voor kussen Niet eens een trap om fruit te plukken Je hebt mijn Venusbeeld geroofd Het is gedaan met al mijn ooft Het rot, is beurs, de bomen huilen Ik zoek beschot waar ik kan schuilen Hoe sterk was jij in overwinnen Mijn tuin was degelijk omheind…

Wat blaakte zij van groente en van ooft! Verlekkerd keek-ie naar d'r bloemkooloren. Hij raakte van d'r aardbeineus bezeten. Het peenhaar, dat de kroon was op d'r hoofd, was puik. Ze zag eruit om op te vreten.…

Lang had ik Je al niet Meer gesproken Tot onverwachts Jij me nodigde Vanmorgen langs te Komen in je hof Die vol staat Met ooft van Alle soorten En namen - Neem maar, zei Je, zoek maar Een tas vol Fruit, ik wijs Je de lekkerste Soorten aan - Bij thuiskomst Leg ik het rijke Fruit in een Schaal met een Glazen…

is het ooft. Over mijn hoofd Rollen de blâren! --------------------------------------------------- run: gemalen schors van eik gebruikt als o.a. strooisel…

Sappig vlees en sappig ooft, Schat van kruiden vers en fleurig, Alles wordt nog éens zo keurig, Als ons Moedertje ze stooft: 'k Wed, ze kon een harde kei Murrew maken als pastei. Wilt ge weten, lieve kind, Waar de kunst in is gelegen? Als ge letten wilt ter degen, Ben ik zeker, dat ge 't vindt!…

In die wolken wordt zijn verleden gestoofd: "Al wat ik beleefd heb, wacht als rijpend ooft, gestreeld door dampen, sprekend van weleer. Vreugde verdrijft eens geleden hartzeer. Mijn werken en streven zijn speels verdoofd." De bedaagde denker heeft wijde ogen, ziet ook de opwekkende roze lucht; herboren bloed stroomt dan opgetogen.…

De dennen wiegen de eeuwig groene kronen In 't zachte blauw, dat aarde en al omspant, En in de diepte voor ons ligt het land, Waar duizend nijvren hof bij hof bewonen: Hier drijft een landman met de kracht'ge hand De vore' in de aard, die tijd en arbeid lonen, Oogst reeds een ander 't ooft welks rode konen De almachtige zomerzon heeft rijp…

luister naar reacties ikke sien kanne nitdie kleedienk kloer von skaatsoers toe fel foel toe fel da eel fel oeranju e nokkus oeranju pien ien ooch so pien mens mit vlak sfaaiu eele tiet anters da Roesiska flak mekaar door von kloer nit wiet bou root kloer flak ollan root wiet bou wappe eel tiet ikke wakke skut voksliet kenne uit ooft…

Regerend buiten Lewedorp over een geduldig volk: Bieten, Ooft en Uien. Uitziend naar... een overdonderende Lente!…

d'avend voelt aan d'oosterkim aan de westerkim als een gestrande boot aan d'oosterkim als een gordijn van uw kantoor niet als een kanten gordijn van uw salon maar als een vuile store op uw kantoor neem dan uw voorhoofd in de linkerhand zoals een denker in de hand een doodshoofd neemt in de linkerhand het hoofd in de rechterhand wat ooft…

Ik min u in de kleuren, beslagen van de gloed die hen versmelten doet; en 'k min u in de geuren, die zwemen van een mond, dat rood en vochtig ooft, wanneer Zij om mijn hoofd de schuchtere armen rondt... Ik min u, smeulend vuur, ik min uw donker branden, dat achter bleke wanden waakt en wacht op zijn uur!…

O Vlaandren, blijde van uw gevens-rede handen, zwaar, daar ge delend gaat, in paarse en gele wade, der krachten die uw schoot als rodend ooft beladen, - Vlaandren, wie wéét u en de zomer-dageraden, en voelt geen rilde liefde in zijn leden branden lijk deze morgen door de veie Leie-landen?…

o Vlaandren, blijde van uw gevens-rede handen, zwaar, daar ge delend gaat, in paarse en gele wade, der krachten die uw schoot als rodend ooft beladen. - Vlaandren, wie wéet u en de zomer-dageraden, en voelt geen rilde liefde in zijne leden branden 'lijk deze morgen door de veië Leië-landen?…

Dan wandlen wij dat golvend graanveld door, En aadmen bloemengeuren op ons spoor; Dan lokt Pomona's ooft ons tot genot, En 't zoet der min bekroont ons heilrijk lot. Mijne Ida, kom! - Daarheen - daarheen - Trek dáár met mij, o mijn geliefde, heen!…