Alle inzendingen over oog

Na schepen keren ook de golven terug naar de beschonken haven onder het alziend oog van de zinkende zon. De golven blijven komen en tegendraadse vogels houden hen niet tegen. Traag slokt de nacht alles op. Met rode kaken. Enkel het werk van lichten behoudt de band. De overgave ruist ……

Knopsgewijs opent de natuur haar pracht een lust voor het oog. Het dak lekt tranen van god op mijn bordje. Stilte, ik luister de zee zingt een bruisend lied. Het is lente, de natuur voedt de aarde het werk is nooit af.…

vanavond staat het evenbeeld aan de hemel, helder maar verzwegen het drijft met wolkenvelden mee op een marmeren maanmeer en onderkoelt het oog met ijskristallen even is er herkenning maar het moment lijkt met zachte bries mee te zweven niemand weet dat in dit maagdelijk schoon de maan van haar zielekind is bevallen…

alle stemmen zijn uit haar verdwenen achter de binnenste muren waken ze ze wassen haar ze schreeuwen snikken huilen en roepen leggen haar in het stenen veld van geesten en goden waar niemand zo licht zo stil kan leven in het oog van zon en maan een vaalwitte valk bidt in de lucht…

van de bloempjes en de bijtjes steek jij mij nog het meest jouw angel zit mij in het hart als een splinter in het oog dat tot tranen toe bewogen mij doet balken als een ezel die blij is met het hout een huisje bouwt een bedje spreidt en wacht tussen de warme lakens vergetelheid... als jij mijn Julia zou zijn dan was ik er geweest.…

Ergens uit oertijd wacht een week skelet misschien in klei of zand op oog en hand; een teken van leven.…

Bang, dat iemand het ziet, het verdriet, waarmee zij mijn oog verliet. Met een laatste zucht verdampt zij in de lucht, verdwijnend in het niet, niemand die haar nog ziet. Weer een traan, die ophoudt te bestaan, maar het verdriet, dat eindigt niet. Vele tranen liggen nog in het verschiet..…

Vergeef mij die ene traan die een weg zocht vannacht langs mijn oog en mijn wang op het moment dat ik aan je dacht Het is niet zo dat ik je nog wil in ieder geval niet helemaal maar er zijn kleine momenten dat ik er toch even van baal Want een vraag zweeft in mijn hoofd - al is het nu allemaal gedaan en wat gebeurd is, is gebeurd - blijft…

mij is een kort leven beschoren wil herdacht worden naar behoren lees mijn testament mijnheer de recensent niet droogweg worden gecremeerd maar graag breeduit uitgesmeerd met lovend literair betoog een autopsie onder kundig oog van schrijvers die weten welke jambe niet te vergeten breng mij niet naar een columbarium leg mij…

Met jeugdbrand op de wangen Staat de matroos in het kraaiennest Langs de stuurboordboeg Een opgespoten stuifwolk Een massief duistere vlek Sindsdien ontwent hij aan die kolos Elegant in zijn onderwaterwildernis Met een bultrug opduikend -Het oog boven de muil- Sliert hij voorbij en tilt de vin Het gebrul plant zich mijlen verder…

Je leven is een streling voor het oog Klim je tegen een wand of over een boog, je speelt het altijd klaar om gelijk waar, je mantel van bloemen te spreiden, om iedereen met je wasachtige ogen te verleiden.…

Progressieve gedachten verlaten de boom Ongecensureerd in wervelende stroom Vrijheid van denken geveegd op de hoop Streng beoordeeld door de leidende Cycloop Vrijheid van uitingen zonder betoog Afkeurend bekeken met een oog Wanhopige woorden genegeerd De Cycloop heeft ervoor geleerd Het past niet in het geheel Die vrijheid wordt hem te…

bijna onzichtbaar in het riet hoor ik een late karekiet hier wacht het hooi in stilte op de ruiven een koekoek in de iep roept onophoudend de dag sluit van zelf zijn oog de maan schuift in de nacht zonder betoog er sluipt wat mist tussen de bomen bij valavond vind ik een nest vol dromen.…

( een weemoedig vergezicht ) café 'Het Bolwerk' sinds 1904 te Enschede zie daar Willem Wilmink op z'n vertrouwde stek ter inspiratie in zijn stamcafé in dorstige verwachting van zijn Vlaamse Duveltje de dichter broedt zo op het oog wellicht weer op een versje want stand verplicht dat wist hij als geeneen...…

De dingen lopen langzaam vast In een oog het licht De dingen grazen rustig nu Ik schuif een lucifersdoosje twee centimeter naar rechts op de tafel De radiatorwarmte tegen mijn dijen Voor het raam kastanjes en seringen Zij vragen geen toestemming. ----------------------------------- uit: 'De werkeloze doden', 1997. Vert.…

nu in den haag een gratis kaart met het oog op het meisje van vermeer hier ergens aanwezig en dan het htm-meisje die van de bus en tram door haar hulp kijk ik een kwartier later vierhonderd jaar terug zij parelt hoog aan de haagse gevel in de stemmige zaal heb ik een ontmoeting haagse meisjes onvergetelijk…

jouw namen zullen zwijgen in kleine letters geschreven waar wijzers van ‘t horloge draaien naast het ritme en niets vasthouden kunnen hang jij aan kraterranden van de maan kijkt naar ooggekleurde verten grenzeloosheid verblindt dood is mijn iris wanneer jouw oog zich sluit.…

In de nacht fluistert zacht een stem in mijn oor Ik ben stil en ik hoor wat ik wil Overdag valt licht een beeld in mijn oog Ik kijk en ik zie een gezicht In de schemering zit een man in de kroeg Hij drinkt en hij proeft en hij zucht In de avond alleen Zit ik thuis met een kind En ik luister En schrijf een gedicht…

Wit geboren Beschreven naar luisteren Stil gemaakt Prikkels tokkelen op zijn ziel Gedachten smeulen in elke cel Zwijgen in de groep De schrijver bij hoge emoties Complimenten voor intense empathie Zoektocht naar de rust van het oog in zijn tornado Zijn gekozen weg wordt afgeremd door de rationele denker…

Midden in de nacht Ik doe geen oog dicht Buiten is het stikdonker In m'n hoofd brandt nog licht En de schapen die ik had willen tellen zijn al lang gaan slapen Mijn hersencellen malen nog op volle kracht over dingen waar ik overdag geen moment over nadacht en geen gedachte die wacht tot na de nacht…

ragfijn getekend door een ongekend penseel hemelsblauwe groenen hier en daar een stipje vuur doorzichtig dwalend door mijn geest hier en daar een knopje open vol herinneringen dansend op mijn oog je kietelt in mijn oor even geef je hoop tot je broos en tenger smeltend op mijn tong afscheid neemt van deze bittre wereld…

Fotografisch beeld in één oog op slag. Dat zijn mijn langste uren in het kort. Mijn langste ogenblik tegen het zonlicht Jouw silhouet als model zonder gewaad. Pronkt in jouw geloof mijn langste dag. Dit zijn mijn langste uren in het kort.…

Een hof,een tuin onkruid,kruiden kruipen door en langs groene grond Ze geuren na een zomerse bui na mist,na dauw door zonlicht aangeraakt Ze maken het ...bont een overvloed aan bloempjes,bloemen Niet allen ken ik bij naam kan ik zomaar benoemen Door de Schepper zijn ze voor mijn oog? mijn neus?mijn vingers? gemaakt.…

Als je slaap maar op de loer blijft liggen maar uiteindelijk je geen oog dicht doet!! Maar nacht-piekeren is van alle tijden van alle nachten!!! Dus daar hoef je niet wakker van de liggen!!!! Wel te rusten!!!!!…

ik ben als een stad die is belegerd die ik alleen heb opgebouwd onder de milde witte zon waar iedereen aanspraak op wil maken hoewel de stad ommuurd tracht men haar te verbrijzelen bekleed met het licht van lucifer de hemel uit wil kleden naar zijn aard een hoopvol oog kijkt naar de kleurenboog stijgt hoog boven…

Op een dag zijn enkele spijlen verwijderd 't gat door struiken aan 't oog onttrokken de hond komt vanzelf voor 't gat te staan. Jaap staat kort oog in oog met het dier dat naar de keel van z'n kweller springt die zijn executie niet bewust meekrijgt.…

Ik zie in 't oog een traan. Wat vraagt gij naar mijn naam? Niet dat ik mij hem schaam; Maar, (ach, hier zonk zijn blik) Hier wekt hij niets dan schrik; Maar ginds (zijn oog herrees) Vervangt verrukking vrees. Hij zucht nog eens en vlood, En zegt: “ik ben de dood." 'k Ontwaak met ene gil! 't Is alles om mij stil.…

Een oud boek staat als een huis, waarin een oude lezer wonen kan. Waarin een overleden schrijver leeft.…

in oog…

en doorheen mijn zwoel bloed beschimmeld beschuitafval van voormiddeleeuws stuifmeel; in de vlucht verborgen, verzwegen mijn altijd open ogen het versneld vallen volgens de voorspelde ballistische baan, van niet herkende vogels uit, nog te zien daarvan resten in hun vleugelslag, te hoog gebouwde nesten, sta ik ook vandaag oog in oog met zonvergeelde…