Alle inzendingen over oorlog en natuurverl

naam voor naam worden ze voorgelezen met daarachter hun leeftijden zes lange dagen en vijf nachten zoveel tijd neemt het in beslag om alle namen op te zeggen ze weer een stem te geven al is het dan voor even om de waanzin te benadrukken hakt het horen van de leeftijden er nog het meeste in “ Rebecca Lea Kanes“ twee maanden…

Westerbork, mei ‘43 dag lieve, ik stuur dit even snel bericht je, dat het goed gaat dat de bel nabij jouw deur verlangend naar mijn vingers reikt als ik terugkeer uit dit oord nog even snel een enkel woord, ik zie je dra mijn lief en kus je dan ik druk mijn hart aan die van jou mijn schat ik zie je gauw breng mijn groeten aan…

kun je 'n plek zo overladen met liefde opdat het kwaad vanzelf zal verdwijnen zoals stemmen opgingen in de wind worden schoenen nooit meer aangetrokken komen koffers nooit meer thuis de eigenaren ervan evenmin…

nog altijd die beelden op het netvlies van het dehumaniseren van de mensheid stoffelijke overschotten in gestreepte pyjama's schuifelden doelloos rond hun ogen dof nog nooit waren bevrijders zo in shock, of toch omdat men zoveel gruwel niet behappen kon…

We vierden ieder jaar 'voor hen die vielen'. Ik vond het wel een beetje raar, had daar nog nooit iemand zien vallen. Het monument staat er nu nog. Het kruis gebroken wit. De letters donkerder maar toch nog steeds: 'voor hen die vielen'. De dag erna ontsnapten we. Mijn moeder zei: "waar ga je heen?" We plukten allemaal één bloem; bevrijden…

de stemmen die verstomden in de mist steken zo nu en dan de kop op zij dansen als vlinders over het verlaten veld vol verhalen waar zij eens thuis waren al was dat maar voor even…

Verplicht stil. Binnen roept de bakker mij in zijn etalage. Kruidvat biedt 3 halen, 2 betalen bodylotion voor onder de douche. Volgend jaar val ik stil aan, koop ik bevrijdingstompoucen voor hen die vielen.…

Wie wil er oorlog? wie wil er vrede?…

Er ligt een dreumes op zijn buik te slapen Hij geeft aan vluchtelingen een gezicht Hij heeft hun lijden extra fel belicht Moderne media zijn dan een wapen Het lukt een man het lijkje op te rapen Hij wendt zijn hoofd af, doet ontdaan zijn plicht Men is vergeten hoe men vrede sticht En met welk doel de wereld werd geschapen Het leven zou om…

je ziet de helikopters boven de bloemen van Syria en ze gooien er iets uit met groeten van de president zwarte objecten vallen en dalen en dalen en komen neer ontploffen op huizen en in straten iedereen snelt toe om de doden weg te halen dat zijn de mensen die er nog zijn ze hadden ook vast weg gewild maar nu eerst de mensen uit…

Wie wil niet vluchten als de regenboog bommen regent kogels kermt alleen maar zwart en vloeiend rood terwijl het niet meer droog lijkt te worden…

In slagorden buigen ze groot als treurbeelden. Hun voeten zijn geworteld : nimmer verlaten ze deze vruchtbare grond. Hier groeit in ontzag stilte. We komen er foto’s nemen in tegenlicht en betreden hun zoden niet. Hoogstens zullen klaroenen ’s morgens de dag afsluiten. Onze bloemen zijn dan al levenloos. Hun herinneringen zijn gevallen bladeren…

Je trekt ons aan en zuigt ons vast. Je kleeft zwaar aan onze botten. Loopgraven doorkruisen je als waterlopen. Niemand schouwt ze, niemand ruimt. Hier wonen we vier jaar te lang met tegenzin. We malen niet meer. Wat we moeizaam wonnen, ploegen we nu tot braakland om. Je schuurt en schurft ons lijf. We kunnen niet wennen. We willen niet…

speel dan Shehab, speel laat jouw gitaarspel verhalen over de stad waarin jij bent geboren waar liefde ooit de voertaal was verbroedering leidde tot diepe vriendschappen kinderen vrijuit speelden nog te onbevangen waren voor een wrede waarheid vol haat, kom Shehab speel verhaal over jouw mooie Aleppo…

Kindsoldaten, Ze leven als ratten in een met schubben bedekte beerput. Ze hebben de liefde verloren zijn silhouetten van onvoorwaardelijkheid. Ze dragen dode ogen en geweren vanaf hun dertiende. Ze zijn een perpetuele plaag. Sparta en Azteken. Lodewijk en Napoleon. Pruisische blindheid. Nationaal Socialisme en Rode Khmers. Birma, Eritrea…

Wanneer de mens is doorgedraaid en moord verbant uit zijn geweten, het uitschot haat en bommen zaait, de aarde kind wordt zonder eten. Wee klootjesvolk en hoge heren, dan zal geheid de dood regeren.…

In de verte, nog onhoorbaar door de afstand Te zacht nog om het door de wind te laten meevoeren Naar oren waar binnen het zal worden omgezet In angstaanjagende gedachten Is het geluid reeds geboren Te zwak van trilling, want te ver Om zelfs op de grond liggend al waar te nemen Zijn voeten begonnen met marcheren Of trappen gaspedalen in Van…

stille getuigen diepgeworteld in verleden bloeien nu vrijheid ©MaMo…

Je ziet de vlaggen wapperen, want de vijand is verdrongen, door al die vele dapperen. Het Wilhelmus wordt gezongen. Er heerst vreugde in de straten, waar chocolade wordt gedeeld. De stemming is uitgelaten, maar er is ook verdriet wat speelt. Emotie vermengt zich met hoop. Tranen krijgen de vrije loop.…

men bidt om vrede in welke taal dan ook tijdens de schemer herbergt het dal haar doden iedere dag opnieuw tranen zijn niet aan te slepen evenals kisten de zon verzoekt Ares om vrede, salaam, sjalom, pax te verzegelen met vers geboren regen zodat men het prille begin kan omhelzen in alle vrijheid…

zomaar een zondagmiddag waarop kinderen zich Johan Cruyff wanen of Johnny Rep oeverloos achter een bal aanrennend koppen, aannemen, overspelen, aanvallen, verdedigen tot de scheids affluit zomaar een zondagmiddag waarop kinderen verdrukt liggen onder vers geschoten puinhopen hopend op reddende engelen die hun bevrijden zullen…

wolken varen aan de hemel voorbij nemen de tijd in schoonheid ze ontploffen niet maar lossen op zonder pijn Misschien dat er morgen weer vrede is in harten van mensen in ongewis misschien dat er morgen geen oorlog meer is klimkt het vreemd dat ik liefde mis in harten van mensen in ongewis kon ik er maar iets aan doen het voelt zo ongewoon…

als er een god bestaat voor alle geloven die op ons neer-kijkt van daarboven ziet hij geweld en chaos en denkt: zij zijn nu echt van god los…

je weet het: deze nacht zal de laatste van mijn leven zijn ik heb geen weet: wat speelt zich af in een onverzettelijk hart en hoofd in deze nacht met de dood in zicht schilder je een vredig tafereel de landelijke boerderij bloembollenvelden de horizon onbewogen onder een zacht wolkendek in deze heldere uren bestaat de oorlog…

woorden werden gesproken vol lof over hen die te werk waren gesteld jonge knapen die geen keus hadden in opdracht van de bezetter voerden zij opdrachten uit met gevaar voor eigen leven één man had tachtig bombardementen overleefd tachtig bombardementen zij die toen gedwongen werden te werken, hebben wij op 4 mei herdacht…

Deze ene ochtend gingen de luiken open, wijd open en niet meer schichtig van aard klommen jullie op de tanks die binnenreden. Hoe moeilijk is een revolver nu wel een vriend. Terwijl ook jij weer in jouw dagboek schrijft: "prijs deze dag, de gouden zon en het gloren. ons land is niet langer verloren ten dode opgeschreven" omhelzen buren en…

waarin kinderen lagen, in de hoop leven te kunnen bespeuren, gaan zij onvermoeibaar door met zoeken tranen zijn allang opgedroogd, daar dood dagelijks kost is man red baby van onder ’t puin, in de ogen van zijn eigen kroost is papa een held, een kus op de bol er wordt gesproken over weggaan of te blijven er wordt zelfs getrouwd, met de oorlog…

Oorlogen beginnen niet ver van huis. Geweld leeft in doodgewone mensen. Bij vredelievende mensen zoals wij. Bij liefhebbers van de liefde. Bij haters van de haat. Afgunst op het werk. Pesten op school. Bekvechten thuis. Jaloers zijn op de buren. In onze eigen straat.…

lege ogen,een grauw gezicht, gebogen over afval, geen enkele toekomst in zicht, levend tussen schip en wal, geen luxe om ze heen, geen fatsoenlijk onderdak, zo leven ze eenzaam en alleen, leren geen enkel vak, ze hoeven geen bleu-ray player of video, een magnetron laat ze koud, ze hoeven ook geen audio, alleen iemand die van hun houdt…

is een vraag actueel vandaag Langzaam sterven generaties uit echte persoonlijkheden die groots in de historie hebben gestreden die in de kracht van de schoonheid geloofden zichzelf waren mensen op wie de maatschappij kon bouwen en varen Ons bewustzijn versplinterd in individualiteit Het is juist de collectiviteit die ons van de oorlog…