Alle inzendingen over oorvijgen

misschien kent u wel zo'n dwingend kind stampend om alles wat hij niet kan krijgen je handen jeuken om een paar oorvijgen te geven omdat je hem zo irriterend vindt dat gevoel krijg ik dus al een paar weken wanneer ik naar die nar op tv heb gekeken…

zowel de oorvijg als de muilpeer liggen inmiddels al weer jaren in het museum van gedane zaken…

Een oorvijg, wat verbannen criminelen ? Waarom niet levend koken, vierendelen, onthoofden, duimschroef, kielhalen en knoet ? Terug naar schandpaal, brandmerk en schavot ! Het hakblok wacht, de nieuwe bijl is bot.…

Ze gaf me als ik dwars lag billenkoek, een tik als ik met speelgoed had gesmeten, een oorvijg als ik knoeide met mijn eten, steeds als ik stout was kreeg ik voor m’n broek. Maar nu ze oud is kan ze niet meer slaan dus ma, nou is het míjn beurt, hier, pak aan !…

Nu klassen dit jaar wéér wat groter worden Mag dan de oorvijg terug, voor het gemak? Alsook karwats, Spaans rietje en de plak? Hoe houdt 'n juf of meester anders orde? Maar ja, krijg bij 'n lijfelijke straf De rugzak van zo'n kind er maar eens af...…

De kale kop de oorlam en de kwal Die krijgen 't steevast driewerf voor hun kiezen Het vuur lei na aan schenen hunner biezen Op hurken knielen fakkels met een knal Een robber vecht met oorvijg tot de bel De var krijgt rood, de joker buitenspel…

dodenoffers valsklinkend orakel bestelt oorvijg ter bestraffing van versmade verleiding oorvijg verwend met maagdenwas wraakgodinnen bevelen korte beweging van geparfumeerd handje handje raakt nerven van maarschalk, kolonels luitenants en soldaten slingerstenen werpnetten granaatappels en sikkelzwaarden opgenomen pluimveestapel aangevallen…

een kind kan de afwas doen zei moeder altijd ze had er tenslotte negen waarvan zeven Assepoesters die het niet waagden de spiegel te breken moeder hanteerde de harde leer geen kans voor meisjeslijven om verschoond te blijven van oorvijgen of wilgentenen zij waren slechts werkbijen in de raat van elf de twee godenzonen, hen ontbrak niets…

de koningen en koninginnen slapen nog zachter door de stille dood van weggestopte woorden leeft er ergens wel mijn bloed in jou je gaf me leven en in elke streling lag een kus naast de vage oorvijg die me nochtans corrigeren moest ik luisterde, maar had mijn eigen tijd nu speel je slechts nog dat, wat elke dag je biedt tussen kastjes…

een eiland, dat verenigd werd met vaste wal bezongen als een scheepje dat zijn koers bepaalde helder, langs de levenslijnen van jouw oude dag “schipper ik zie de vlaggetjes waaien” zingt nog in mijn hart, verankert als een beeld dat bloemen plukt, de lila kleuren mengen zich met alles wat mijn voetjes dansten in de lange gang en de oorvijg…

Hoop die als een oorvijg bijblijft kwijlt verwachting, gal, drab. Men bijt de nagels af. Heden de dag. Men krabt. De zon staat laag. Men hoort: 'Dit bestaat.' Tot iemand in het verhaal een bed zet, zich tussen de lakens strekt. Zo diep als een droom kan, met de handen boven dek.…