Alle inzendingen over oplichting

iemand hield mijn ogen open en in mijn binnenste zag je het scenario oplichten in trage ochtenddauw van dageraad spelend in een zoektocht van twijfel bewegend in de wind naar het ongekende land waarin doodsbloemen zich uitspreiden in rijping milde ogen in eeuwigheid onbesmet achter mijn masker weent mijn ziel in een nieuwe wereld die…

met opgeheven hoofd drink ik de zon die nog steeds weet op te duiken tussen gestaag passerende wolken en elke slok geeft me weer vleugels om te vliegen naar het minimale blauw pas als de zon er geen gat meer in ziet laat ik me kisten…

Neem les bij autorijschool ‘In de Prak’, Ik zou in ‘Bodemloze Put’ beleggen, Koop bij ‘Verlept’ je bloemen zou ik zeggen, Geef gul aan de collecte ‘Eigen Zak’. Overeenkomstig deze theorie, Boek je je droomreis dus bij ‘Fantasie’.…

Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het zwakke schijnsel van de lantaarn in het eerste morgenlicht Een waas van knoppen staand op knappen Dat tere lichtgroen dat oplicht onder het eerste morgenlicht van de jonge lente Vasthouden De tijd stilzetten…

oplichten…

Want dichten Is jezelf oplichten, Een titanenstrijd. Toch geeft het mij een fijn gevoel, Als je begrijpt wat ik bedoel.…

Wedden dat je door het oplichten van het vuur zelf oplicht en met een opgelucht gevoel gaat werken aan jouw tuin jouw siertuin jouw volkstuin of jouw natuurtuin jouw levenstuin jouw rozentuin!…

ik zie ze gaan als strepen aan de hemel hun zielen helemaal vooraan geen ballast of verder aards omhulsel alleen kristal markeert de vaart tot waar de tijd zijn grenzen lost en naadloos overgaat in eeuwigheid ze zijn vervlogen in oplichtend sterrenstof met vurig laatste groet hun speelsheid is weer samen delen zij stralen nu oneindigheid…

zij heeft de dag bekeken het grijs met dat van andere dagen vergeleken spectaculair waren de verschillen niet totdat je op het eigen beeld stootte waar het grijs een ander leven speelt in de wondere wereld van kleur korte plukjes met oplichtend contrast alsof de zon er nog even vat op had tussen zwart en licht bruine herfsttinten…

Voorzichtig. Omzeil de verrukking, dat zinkt toch maar als reumatiek het gebeente in. We heffen aanvankelijk de jurk tot op de heupen slechts. De maan fonkelt maanlicht op je naakte dijen. ‘Een waarheid,’ fluister ik ‘herhaalt zich niet’ & ‘je trekt mij als het trekken van de maan.’ Stilte. Het droge zand schelpt je nog omstandig haar nee…

ik voel aan strand de warme energie van het collectief geheugen in grijsblauw doorzichtig schilderen golven ons leven onder oplichtend wit zij kabbelen gedachten fluisteren woorden uit de boeken van bestaan alles is opgeslagen in minuscule flintertjes zand glijdend door de losse hand zacht draagt wind de refreinen van ieders lied…

ik regen slechts een kleine bui mijn neerslag treft een enkeling tel mijn zegening naast donkere wolken weet mijn gouden rand aan de zonlichte kant wat lucht en ledig is maakt geen succes mijn waarde is het groeiproces dat oplicht in weerkaatsen dank aan allen die ik zo heb mogen raken…

voor jou heeft buiten een gezicht dat soms ver maar altijd sprekend is uitnodigende ogen die oplichten in zon warmte geven als je uit de schaduw komt een zachte wind die speelse geuren draagt van plein en straat in dagelijks gebeuren hoort stemmen die nooit zwijgen in geroezemoes wel overslaan of hijgen als dat zo nodig moet…

heb je gezien over de grens een donker gezicht ontsnapte voor even in oplichtend wit hoorde je spreken in oudere talen kon je verstaan in ogen verhalen jij liet me niet gaan greep mijn hand ik voelde slechts kou door tocht van de andere kant in vochtig passeren ik wilde terug voelde in raken hoe zij probeerden zich meester…

jij hebt de hand die naar de korenbloemen wijst blauw bloeiend in het veld ogen die mij paden laten zien die ik nooit belopen heb een stem oplichtend in geluid van ons gezamenlijk gebed lippen die nooit nee hebben gezegd zachter kussen dan fluweel daarom heb ik heel lief je hart gestolen want jij hebt zo eindeloos veel…

Je koestert en streelt mijn eenzame lichaam tot het oplicht en wakker wordt: je huid raakt mijn huid je hart raakt mijn hart…

durf me mee te dragen geef me gestalte vertrouw me je helemaal toe als bron van tederheid die telkens weer oplicht in jouw waarheid…

verlangende hartstocht vreedzaam zinkend oplichtende woorden vertedert intens wijnrode kleuren doordringen maagdelijkheid eeuwigdurend verlies verzachtende nachten…

waar zou dag heen gaan die opluchtenden zuchtende wind die langs mijn wangen streek woelde om de donkere stilte te verjagen met een boog om me heen ogen die niet zien wilde de sluier van de ogen die roerloos lach zong de klok zijn sonet opgelucht van blijdschap of zwaar met lage zwaare klanken m'n haren zo zacht dat niets vergelijkende…

Hij leek een zeer succesvolle bankier, alleen ging dat ten koste van de klanten. Zo steeg hij met zijn VVD-trawanten niet uit boven een soort van kruidenier. De bank viel om, dat krijg je er nou van, want zulk gedrag is echt te laken, man!…

Onophoudelijk verstrijkt het leven in tintelende fluisteringen Als een rivier keer ik terug In een toevloed van zachtzinnigheid komen oude sentimenten boven Als de ontroering mij overmant en het leven dieper doet ademen overschaduwt jouw hartepijn het mij omringende Met hart en handen met huid en haar en beginselen der tederheid…

Weer komt er geld in de verkeerde zakken. Nu blijkt de Gay Krantredacteur de dief, Dit 50Plus-boegbeeld vindt zich naïef - De truc is dan om alles af te zwakken. Henk Krol heeft zich de Kamer uitgeknikkerd, Ook is hij van zijn voetstuk afgeflikkerd..…

(tanka) Bliksems verlichten telkens de stormende nacht: populieren gaan als grote zeewieren, door sterke stromen beroerd.…

Regeringsleiders en politici: Hondstrouwe blik, gezichten uitgestreken, Die nu naar Panama zijn uitgeweken Met heel misschien wel een miljard of drie. Waar in dat land - heel politiek correct – De buidel nog veel verder wordt gespekt.…

bij russische thee als de bank van ijsland verdampt spaargeld leidse sterrenstorm slaat voor de sterrenwacht ook de deur dicht en dan is ini een koffer vol schaamte en rood papier denk maar dan dat je ergens anders bent dat we dichtbij zijn allen opgelicht het transport kan beginnen van alle dingen 't mooie van de aarde lijkt…

Niet te geloven wat ik heb gevonden In Israël, waar ik heb rondgetoerd: Een Dode Zee-rol! Wat je noemt een knoert En oud! Flink door millennia geschonden Wat zegt u nu, zit er een luchtje aan? Hij komt ook uit een muffe grot vandaan!…

Omarmd in zwoele zomernacht lagen wij loom in de koelte van een appelboom tot plots bliksemschichten de hemel deden oplichten en onze droom werd vastgelegd in een flits van hartstocht.…

Heel even, mensenkind Heel even maar zweeft een droom als een verre ster die oplicht en weer uitdooft Ach, wat een mooie droom slechts een droom verder niets…

de laatste zonnestralen duwen regenbogend donderwolken naar het oosten de maan stamelt haar weg naar het zwerk en weet zich omgeven door sterren morgen doet de zon, oplichtend, weer haar werk…

de zon naakt een einder tegemoet onwaarschijnlijk roze wolkend goudbrokaat sissend onderuit in een zee van waaierend uiteen gaan eens houdt het op oplichtend een laatste kreet de nacht wenkt…