Alle inzendingen over oude klanken

ga ik dood dan is het in het verlangen naar leven geen hoed zo passend als de rand met de veer en het gespleten zijn van de top de top, een verscheidenheid aan woorden spinsels zonder vreugde en oude klanken die zich versterven in het zeer waarin ze worden geuit ik spui mijn laatste bloed en vang de albatros die me komt halen, geen vrees…

klanken gaat de wanhoop, lijkt het, ten onder…

klanken weer ontwaakt waar hij op winterse dagen herboren bij vlagen kan voelen, zien en horen dat de zomer, zijn zomerlief nog bestaat…

op hun hoofd, lopend in bonte gewaden Loslopende dieren die van draf in galop overgaan die op afstand in een ruk weer blijven staan 's nachts dromende mensen over weerzien bekenden bij het ontwaken troost men zich met hun schamele tenten ---------------------------------------------------- uit de bundel in voorbereiding: Hemelse klanken…

De oven knettert vol geurige houtblokken: het keukenduister leeft op door luide tonen van een vlammensymfonie.…

zoals zij nog woont in haar oude pendule zo tijdloos haar klank…

Van oude kerken als kreuken in hun heuvel kende de klankenverliezer het gebed. Een klamme echo een akoestiek een gesuis dat ragfijn geel onophoudelijk de muren in rinkelt. Van oude kerken waar schellend zijn stem voor de adem op fresco's een sleutel vroeg herhaalde hij het bezoekuur.…

Klanken van oeroude tijden, verre landen hoge bergen nu bij ons Zo oud, van zover om mij dichtbij mezelf in het nu te brengen…

De klank van mijn oude vleugel wordt zwak en schril: er is iets versleten in hem, diep van binnen. Er valt niets te herstellen, er valt niets te beginnen: tegen een doodlijk euvel kan men niets beginnen. De arme zwakke klanken zullen ijler stijgen, (waar bleef de sterke, volle klank van hun jeugd?)…

morgenlucht in vuur gekomen vogels zingen in de oude bomen haar klank waait als een onzichtbaar klavier de wereld rond langs rivieren en oevers in het huis met hun adem waait de klank en blaast door de mensen als een onzichtbaar klavier van mond tot mond de wereld rond…

Een prisma waar alles doorheen gaat - beelden uit oude tijden, de geur van eucalyptus en de klank van je stem op de muziek in een wit en rustig licht.…

Flarden tot rozen Binden in de lente liefst Met sprankels kleuren…

Ik hou van de weemoed in een lied als van mijn lichaam dat zich buigt over het jouwe en met fronzend reiken zich verzucht…

Zoals je me aanraakt maar even mijn wang beroert vingertoppen op mijn huid, zo zweeft soms een klank tegen me aan vervolgt zijn baan of blijft me bij. Ik laat ze zo. Niets wordt tot woord. Zo zijn ze het mooist.…

er is zuchten van gene zijde ze stuurt klanken die ik nog nimmer hoorde vrije taal naar eigen hand ze legt haar bloot in duistere onbekende driften evolutie kent geen stilstand in de trein van creativiteit scheppend in kansen laat zij de wereld vollopen in wijsheid van krachten zo zal het zijn……

De klanken van de zomer, zoemen voorbij mijn raam De lichte tonen beroeren het gras De muzieknoten van de herfst zijn in aantocht Te horen aan de blaadjes die vallen De zware galmen van de winter, komen er achteraan Maar voor we ’t weten, zal de symfonie van de lente Weer hoog in de top veertig staan.…

Ademloos luister ik naar zijn betoverende klanken als hij met dansende vingers de witte en zwarte toetsen bespeelt m'n hart zacht streelt vertelt hij het leven in hemelse tonen met z'n virtuoze spel zo subtiel en word ik meegenomen naar het diepste van m'n ziel Ode aan Ludovico Einaudi die in Carre een soloconcert gaf op 7 december…

In mijn hart zweefden akkoorden ze dansten van vreugde, maar bij het verdriet verstilden alle klanken. In mijn hart klinkt nu een lied vol met warme zachte tonen, samenspel van het gelukkig zijn.…

En menigeen en een en een Van homogeen naar molensteen Eerst vrij en blij dan zij aan zij Een eendenei en weer een ei en Dan nog een en dan alleen Van luchtkasteel naar groen en geel Van zielsveel naar pikhouweel Meestentijd steeds weer strijd Van sluitertijd naar eenzaamheid Machtssystemen afscheidnemen Van lief naar leed naar hartenkreet…

In gedachten hoor ik nog jouw stem, tussen de chaos in mijn hoofd van het niet begrijpen, droefheid in mijn hart voelt als muziek zonder klanken.…

Helder en brons van toon klinken de klanken uit de klokkentoren van de kathedraal, zijn dat werkelijk de engelen die zingen? ja, het is een zich steeds herhalend verhaal.…

hoe kan je onmenselijkheid begrijpen wreedheid nog dieper dan zonder grenzen stilte in alle mogelijke vormen wanneer de dood er niet meer toe doet het kan niet ik zwijg uit respect meer dan één minuut 1,1 miljoen keer ween ik zwart Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012 (4)…

door de opalen avond de droeve klank van een bevlogen klarinetsolo een avond in oud goud een avond zelve op fluwelen pootjes talmend de aftocht blazend…

Het oude pand Toevallig in Wassenaar M'n oma liep daar Haar Bezuidenhout was plat Coördinatiefout De wereld is oud Het geeft de muren klanken We zouden eigenlijk Moeten bedanken Maar desondanks gooien we ons land weg Trots maar? Is het de weg?…

Muziek die Vrijwel alle Gemoedstoestanden Die ik ken Vertolkt in Eindeloos refrein Van diepst verdriet Tot de blijheid dat Ik er ook mag zijn Tonen hoog en laag Komen er in voor Maar 't is de Ondertoon die me Tot leven maant Altijd terugkerend Tij dat zonder zich Zelf te verliezen Altijd weer het leven Brengt, aan…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

Klanken van onbekende woorden waarin je zoekt naar de ware zin van het leven en het doel van ons bestaan.…

Lovend sprak hij over haar Ze raakte bij hem een gevoelige snaar Rank en slank uit goed hout gesneden Haar prachtige klanken zijn ziel in gegleden Ontroerd was hij zijn passie zijn liefde En vioolmuziek zijn hart doorkliefde…

de zon gaat niet op in letters eikenbast barst niet in het woord tranen uit wenen is geen naam maar een klankvol leven medeklinkers nemen het voortouw in stilte leggen de nadruk op gevoel en kleuren klankkleur is woordloos te horen voor openstaanders die niet omstandig aanwezig zijn omstanders treuren in spijkerschrift dat klinkt als ach en…

Het kind zat naast mij in een zaal, tussen ons lag de partituur. Maat- strepen stonden stijf in stil geweld van inkt. Dankzij de muren en het dak werd dat geluid. Zoals bij ons de huid verdriet omspant, zei ik, en een voor een wees ik de instrumenten aan op het schavot. Zij is er niet. Als ik mijn ogen sluit ga ik haar zien. Tussen hoorn…