Alle inzendingen over oude wonden

Meedragen, tot weer een volgend jaar, de zon weer even schijnt op die oude wond.…

gebroken nachten schuren langs oude wonden dagen verslijten…

oude ogen jong gezicht rug gebogen door ’t gewicht van zwaar geschut oude wonden jong verdriet ongeschonden blijft hij niet in zijn schuttersput…

De Ceder betreurt haar afgerukte takken naaldendruppelend haar oude wonden zwijgend kerend van de wind in pijnenhuiver felbewogen steunt haar bejaarde takkenpracht onder windkracht acht…

Peuterend aan oude wonden, kleurt alles rood. Liefde is een vergeten droom, mijn hart is dood.…

Waar alles achter wordt gelaten wat eens is geweest toen er tranen stroomden is er nog steeds het leven dat oude wonden zal genezen.…

de stilte heeft mij toen geroepen een vinger op mijn lippen gelegd ach had ik alles beter begrepen ik had een laatste woord gezegd na jaren van dit dwingend zwijgen ontsnapt aan mij een luid verweer schreeuwt mijn mond van oude wonden en werp de last ver van mij neer…

Sommige mensen zijn op je levenspad Voor het leven Sommigen voor maar even Om een oude wond te helen Of een deur te openen Die veel te lang op slot zat Gestuurd door het universum Als een levende engel Ieder van ons kan voor een ander Een levende engel zijn Al is het maar voor even En soms voor het leven…

De groeven in mijn gezicht zijn de littekens van een oude wond van een leven snel en ongezond het duurde maar even maar de weg terug om het leven een andere richting te geven bleek lang en zwaar maar het bracht mij op het punt waar ik leef in vrijheid en van alle dwang ben bevrijd.…

in de binnentuinen van de herfst trekken vogels terug naar huis, hun vleugels ruisen zachte wind onder te trage bomen herfsttijloos en oude bladeren herijken het gevoel de waterloop van alledag mag namen hebben en een lach die zoemt rond oude wonden, want de toegezonden tijd vermijdt geen zorgeloze grappen…

Mijn hart, dat kent herinnering de pijn voelt van oude wonden eenzaamheid maar ook van liefde om wat ooit is geweest.…

De aanslag, niet te verkroppen, Honger naar een antwoord, Vragen, Omgeven met raadsels, Een antwoord niet te vinden, Een lach, een traan, De duisternis en een vrouw, Vingers, Die je gezicht strelen, Een spoor van bloed achterlatend, Een vrouw en kind, Geluk, daar lijkt het op, Oude wonden, Ze helen niet, maar komen terug, Door het…

Zwart De kleur van het zonet afgereden gras Dat onder de boom met bloesems groeit De zwarte boom Met zwarte bloesems Wonden Littekens Littekens Ontstaan door oude wonden Wonden Bloed Littekens Telkens weer herinnert aan de wonden Wonden Bloed Pijn Angst!…

Vriendschap: zoeken naar de woorden die heel voorzichtig opengaan en die door hun huid van stilte toch nog even doen verstaan wat geen woorden kunnen vatten: hoe nabijheid harten balsemt, hoe de tederheid verzacht wat in oude wonden bloeden blijft en nooit genas.…

Mijn niets ontziend gedachtenbeest verlustigt zich, likt oude wonden.…

Puur wil ik de heldere geuren beleven zonder heimwee naar een vroeger leven nu prille liefde zonder levensvragen geluk vervult met mooie dagen puur als het diepste uit een bron sereen in innigheid verbonden zo helder als de dag begint geen zorgen over oude wonden puur wil ik het maanlicht zien in alles wat ik op zal schrijven moet liefde…

Stilte is voor wetenschap vriendschap slijt oude wonden liefde baant een nieuwe start innig verbonden met het leven er komt meer zuurstof in de lucht je spreekt over liefde het ontstaan van puurheid maar dat is een natuurlijk dwalen waar het hart spreekt van waarheid is de laatste echo: trouw een opnieuw beginnen in de hartstocht van…

Puur wil ik de heldere geuren beleven zonder heimwee naar een vroeger leven nu prille liefde zonder levensvragen geluk vervult met mooie dagen puur als het diepste uit een bron sereen in innigheid verbonden zo helder als de dag begint geen zorgen over oude wonden puur wil ik het maanlicht zien in alles wat ik op zal schrijven moet liefde…

als een luipaard zo wellustig krabde je de oude wond weer open striemde rug met lange halen liet in je wulpse spel mijn bloed weglopen het ging je niet te snel je dorst was buitenzinnig je beminde mij zo innig en wat tikkeltjes te fel hebben toch het eindpunt nog gevonden dropen toen gebroken af alleen je staart zwiept nog heel…

Raak me niet aan, ik sla vuur uit mijn onvergoten tranen om de tentakels in mijn buik ik verschroei elke hand (ook de mijne) Raak me niet aan, mijn huid staat strak om de oude wonden gehard tot een schurend harnas tegen wat niemand mag doen (en toch is gebeurd) Raak me niet aan, mijn buik verdraagt geen enkele druk op het weivlies om…

Geest borrelt klanken door mijn gedachten hij vloeit leven in dode gronden zingt liefde door beken van roeste zonden klotst stromen door ruige ravijnen, schachten vol kolkend geklater, watert grachten blaast zalvend adem door oude wonden gorgelt tonen op uit droge monden ontmantelt met zwier de weeë klachten Geest buitelt kaskades van krachtwoorden…

die winden van verwarring waait die wolken in je water verdrinkt die oude wonden open spoelt verborgen littekens blootlegt die ankers laat roesten maden laat vreten in scheepshout de stille kwetsbaarheid als zee van werkelijkheid van de verloren dromen is zelfs geen spoor in het zand te vinden de oude wrakken blijven hinderpalen…

waar oude wonden helen, verzonken herinneringen eenzaam wachten...op het licht voor jaren bedolven onder water,zout en zand draag ik mijn geluk op handen naar de hartslag van golven en spoel weer aan land...…

wonden laat je me toch nabij maar jouw lippen smaken bitter, het is de smaak van haat…

hoe kwetsbaar blijken oude wonden bedrieglijk beschut door flinterdun vel dat bij de eerste messteek scheurt bloedt en ettert jaren heling en herstel slechts een handvol woorden en de twijfel groeit en smaadt wat is waar en wat is leugen monddood wachten tot het gaat vechten tegen dode dromen schimmen uit voorbije tijd langs de letsels…

wonden te helen laat staan de schaduw te stoppen laat staan of was het slopen…

alleen wat lief is kan zo tergend schrijnen en zo meedogenloos diep aan oude wonden rijten dat 't waait en reutelt in de ziel waar zekerheden splijten alleen de raakbaren die wonen in het aller-diepste diep kunnen zo verloren drijven en in volkomen weerloosheid zich spiegelend - in leven blijven alleen wat lief is kan de ziel zo in verwarring…

ik pakte jouw hand in een liefkozend gebaar voelde je vingers verkrampen zag je ogen opeens donker glanzen wegkijkend van mij een zucht over je lippen wat woorden die ik niet hoorde en weg was jij pas later vertelde je dat raken oude wonden open maakte dat de pijnen van vroeger ervaren weer even heftig waren jij wilde vrijheid…

(waar ik water raak; mijn tenen in gebogen stand) vijf maal twee en zilt verdwijnt de nacht naar achter spoorslags, nu dit jaar een tiende telt ik mis ze is toch ook weer niet, maar altijd dichterbij dan oude wonden waar wij stonden staat nu stil een ander huis nu zoek ik troost -in zoet gekabbel zachtjes, tot het strand mijn laatste…

na 15 jaar breekbaar als dun glas gevoelig als een oude wond had ik nooit gedacht dat jij mij ooit terugvond Het begon als een grap om je een kaart te sturen maar ik had nooit gedacht dat 15 jaar zo kort kon duren Je sluipt mijn gedachten binnen alsof je nooit bent weggeweest je kruipt weer binnen en het feest begint weer van voren…