Alle inzendingen over ouderlijk huis

zijn stem knikkert hagelstenen, ze vallen tot het laatste gezegd is. tranen tikken luider op haar hand, terwijl spijt op kousenvoeten komt vragen om een lach. de ochtendjas is vandaag geel, beweegt traag over de grond, zwiept het stof weg. twee vogels komen thuis in haar gezicht. ze pikken van het putje zomer geuren naar honing…

Vroeger is een huis waar ik later wakker wordt gefilterd zonlicht laat kleine stofjes dansen in kleuren van glas... en ik voel mij weer thuis een zachte bries van herinnering blaast nieuw leven in de leegte waar ik woorden vind uit de tijd van het kind in de tuin...…

er leven was er was iets mis in het huis van glas pas in het kleinste kamertje wist ik wat het was…

ik wil mee ontsnappen uit kilheid en regen mee met de wind gedragen worden door vlagen los van de aarde genietend als kind zorgeloos in verwondering voor wat komen gaat en dat wat je achterlaat maar ik weet dat ik droom droom als een kind in een huis zonder wind…

Met de verkoelende westenwind waaien de stemmen mee van het strand over het warme zand het huis in Krakend houtwerk van zwellende sponningen tikken van gespannen glas Op de overloop draait het stof zijn rituele rondjes in het licht vallend vanuit een bovenraam Een deur smakt dicht en haast gelijkertijd ruziemakende stemmen de één hoog, de…

weet je nog ik heb je lief geen musje zal er vallen ik hoor bij jou thuis…

Om die ene overgebleven vraag maar beantwoord te krijgen moest ik weg - de berg op En ik fietste uit verlangen en met honger in mijn benen naar het Huis van de Geleerden kromgebogen op mijn tenen en ik hijgde uit nieuwsgierigheid ik hijgde uit onwetendheid en fietste alsmaar harder iets van toekomst tegemoet Treed naar binnen zo U wilt…

Ervaar jouw gevoelens in het lege huis met de kanker als een woeste vogel in een vogelkooi van ziek gevoelde dagen jouw uitgehongerde lijf lezend, in ziektebed, uit zelfbehoud muziek van doden, eerder gestorven dan de vrouw die je, geestgericht, liet blijven.…

Met het busje aan je hand waarin gerinkel luidt soms ook wat zwak geritsel door straten langs gevers gaan bij een oud krot gaat de gammele deur piepend en knarsend open een verrassend aanzien enige schemerlampen brengen zacht gouden licht in de kleine huiskamer waar gelukkige ouders tevreden kijken naar hun vier kinders…

Mijn grote huis is kil en leeg jouw stem druipt nog langs de muren ineens was het stil en je zweeg jouw leven mocht niet langer duren Mijn grote huis heeft liefde verstoten jouw geur hangt nog aan de bank mijn hart heeft zich afgesloten geen tranen meer als ik jank Mijn grote huis is naakt zonder jou ik word met stil verdriet beloond ooit…

vierkant in cirkel past welniet rechthoek in drietweehoek past welniet twintig over veertien de klok loopt gelukkig in ieder geval op tijd die groene stoel wil ik om mijn nek moet de teevee geen water hebben? trek in pindakaasjam in mijn melksoep mijn poep pak ik netjes in en leg het in de linnenkast nou een sigaretje…

Het huis is leeg, de tuin in vol. De paardenbloemen pluizen bol. De vogels maken geen geluid. Het gras groeit boven de rozen uit. Heel voorzichtig gaan de bomen liggen om in slaap te komen. Uit hun rompen rijst een woud. En het huis wordt niet herbouwd.…

Ben gelukkig en besef, het is mijn kracht, die maakt dat er nu een huis dat op me wacht, met fantastisch uitzicht over het water. Hier kan ik wonen helemaal tot ..........later.…

Op de Dag des Heren houdt Christus Open Huis maar de bezoekersaantallen lopen drastisch terug niet alleen de God van de Handel maar ook de God van de Liefde heeft last van de Krediet-Crisis!…

in samen kijken weten wij waarover het gaat maar als de woorden komen vervliegen die dromen dan vloeken kleuren verschillen vormen in ons babylonisch huis pas als ik jouw hand weer pak past de puzzel in elkaar wij verstaan maar onze zinnen kunnen van binnen niet samengaan…

geboren andere ouders laten altijd hun dochter vrij Ik ga weg, ze bekijken nu ‘t verder maar van mij mogen ze ’t heen en weer krijgen Als ik al terugkom, is ‘t pas over drie jaar vanaf nu ga ik wel zorgen voor me eigen…

Voor me een landweg, die ik vol liefde toe zing op weg naar mijn thuis.…

je wilt naar de kleuren, geuren van je vaders bloementuin er je voeten zetten ze horen kraken in het grind je ziet in mij je zus niet meer je eigen kind je wilt je jas aan, opstaan naar huis gaan maar, het mag niet de geest mist het denken struikelt vervreemding tekent matheid op je gelaat dat waar je van hield zie je het nog…

nog flakkeren kaarsen in de lucht die hun vlucht niet meer kon dragen levens in gods hand maar aards vertragen stortte neer en vloog in brand zij zijn weer thuis in het poolse huis maar het gezin is niet compleet zij gaven leiding en grandeur maar voor het volk sluit schrijnend nu die deur…

Genoeg tranen om me aan te laven, Maar ze kwamen niet, droogden op Al voor ze ontstonden, Droogte die mij teisterde In windvlagen van zinderende warmte Die door kieren en naden Binnenkwam in dit onbehouden huis, Huis dat van binnenuit werd uitgehold En waarin alleen Zijn mantel die In mooie plooien naar beneden hangt, Zijn rechterhand…

En jij was binnen Geweest, zonder een Spoor achter te laten - Deur die open stond Om jou, onwetend Van alles dat Mogelijk komen ging, Welkom te heten…

Blijft staan door bovenmenselijke Inspanning van hen die helpen, Zij die er wonen slapen vannacht In het behouden huis, ook al Maakte de rook het onuitsprekelijk vies, Maar waar tranen bij elke drempel De wacht houden over hen die Leven met dit groot verlies…

zag geluk in ogen opgetogen in het huis van vandaag waar gisteren nooit een morgen meer verwachtte bloeiden lenteachtige gedachten het zomert en de oogst van liefde is nabij de vruchten zijn voor allebei…

lichtblond vlassig haar de bleekgele kleur van het paard de geel gevlekte velden de zonnebloem in je hand het suurlemoengeel van de sterren het amarillo van de wilde bloemen ik voel het okergeel waarmee je ons lijven schildert in doffe goudgele tinten ik proef de honingsmaak van het gele saffraan de gele kleur van zwavel schilder je huis…

Een gedicht is als een huis, waarin je fijn kunt wonen. Een gedicht is ook een schulp, waarin je angstig kruipen kunt. Een gedicht kan een kliniek zijn, waar je moedig vraagt om hulp. Een gedicht staat als een tempel, wanneer je het in eenvoud bidt. Gedichten vragen me dan eerlijk, of ze vals zijn of juist goed.…

mijn hulpgeroep ging teniet in sinistere nachten zij die mij beschermen zouden gaven niet thuis het behouden huis was mijn thuis niet meer noodgedwongen vervreemdend van groeide ik sneller volwassen om het vege lijf te redden nooit zou ik meer terugkeren naar daar waar ik me ooit veilig had gewaand…

het huis werd uit zijn slaap geschud, het verborg zijn dromen over metaforen en dankbare herinneringen, nu staat het met hout gestut tegen de steigers van de werkelijkheid gebogen muren die nederig buigen tegen de ondergang van welvaart kreunen nu de herfst haar takken met geweld door de scheuren naar binnen mompelt het gezin vertrokken…

Ik ben ziek van heimwee naar 't gele huis, In het lommer van groene linden, Waar zongen belovend hun neurie-geruis De dromige zomerwinden. Nu wilde ik wel reizen naar 't gele huis En luistren naar 't suizlen der linden En dromen van liefde in mijn zonnige kluis En omhelzen wie trouw mij beminden.…

In ons eeuwig Huis van Zen....…

Wanneer ik je morgen moet verlaten ontkleedt me van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik ooit weer naast je wakker word, zodat ik over je kan waken in het moment van stille dood die tijdelijk wordt opgeschort, laat me meevaren in jouw…