Alle inzendingen over ouders;scheiding;grenzen

Op een dag zei ma mij wij gaan samen naar de stad Verbaasd keek ik haar aan en zei wat. Wij hadden geen moeder dochter ding Dus dit was een echte vergissing. Maar goed samen op pad met de bus Wellicht denkt iedereen het is mijn grote zus. In de stad werd mijn uitje ruw verstoord Want ik werd uitgespeeld en uitgehoord. Mijn vader was…

Als het daglicht gaat slapen, waar ligt dan de grens? Zal ik gewoon dromen, zolang de beek blijft stromen? Een berk gloeit na in de sleetse dag, een eik hult zich al in het donker van de nieuw geboren nacht, terwijl laag boven me een maansikkel wolken oogst – liminal eng in de hoek wacht de grens: hoe zal die vallen, uit of…

Lijnen wikkelen zich rondom mijn woorden. De kinderlijn ontbreekt tussen de werken van de maan – jij, mijn kind, loopt door een woud van zinnen, onzichtbaar tussen de bomen blootsvoets, onbedekt (maar: ik voel je voetzolen, vochtige wind op je huid); wie ben je geweest of zal je er wel zijn als ik de weg vind naar onze tijd…

Verborgen water onder het zand, onaanraakbare sfeer, voelbare wereld waarin weinig beweegt – er is leven tussen lijnen die nog niet volwassen zijn, lijnen die lonken naar mijn beelden, mijn weelde nu ik ouder ben, een kind heeft nog geen woorden om de grens over te gaan.…

Nu, nu we de kust verlaten hebben en naar de horizon trekken, getrokken op getijden en wind, zeg ik je: maan woont hier, op dit schip, in haar eigen kwartier… Er zijn geen grenzen meer, want wie kan water verkavelen?…

De tragiek van een slecht huwelijk die eindigt in een scheiding kan voor de ouders wellicht een bevrijding zijn maar de kinderen betalen levenslang de rekening waar weinig rekening mee wordt gehouden en veroorzaakt verdriet en pijn…

Het is niet dat de pijn ophoudt met vervormen, vertekenen wat zich achter de grenzen van mijn weten afspeelt (een kind zingt vals als de ouders geen harmonie kennen). Jij, mijn lief, voelt wat ik niet weet (vanuit, vanachter je eigen grenzen?)…

Ook na een ouderlijke scheiding is er plaats voor vaderschap. Een kind vraagt om begeleiding, verantwoordelijkheid is een zware hap.…

Iedere keer zie ik de spiegel aan de wand, die iets tracht te zeggen jarenlang dezefde scheiding mijn gezicht, steeds ouder, grijzer zekere rust zeg het maar ik zie het al jeugd ouderdom een spiegelbeeld is maar heel even een juiste kijk op dit aardse leven…

Willen ouders dat wel? Beiden een baan geeft veel spanning in het huwelijk…met mogelijk een scheiding als gevolg...…

Zo is mijn woestijn: een stilte met het geluid van een geweten in de groene kathedraal van de jeugd had ik nog geen besef maar nu ik ouder ben klinkt de schoonheid in het zuiver zijn van wat is: de dood heeft er geen thuisland en de vreemdeling geen grenzen.…

Klein groot! groter!! groots!!! Douze points Joost mag het weten!!!! Europapa!…

Vuurrode Na de scheiding van de moeder werd mijn vuurrode haar 3 dagen nat gemaakt door de boerse kraamhulp. Rood haar, geen goede grond, dacht zij en trachtte de schok van de ouders na 2 zwart en 1 blond voor te zijn. Op de 4e dag viel het doek voor haar,mij, kreeg zij ontslag en ik, 1 vuurrode, op schoot genomen.…

‘Married at first sight’ Een moderne actuele Onderhoudende wijze Van uithuwelijken Ik sta erbij, ik kijk ernaar Ik denk er wat van Ik zeg echter niks Ik laat het gaan Niet de ouders bepalen Maar de wetenschap Voorspellen, dokteren Een schappelijk huwelijk De voltrekking is Als een sprookje En als het mis gaat De scheiding ook…

je bestaat niet echt geen traject, niet afgelegd de weg nooit recht tot je beseft kop op iets ouder je kop op je schouder het paspoort en de grenzen…

vervagen door de scheiding klinkt… ‘Buurman mag ik u iets vragen?’…

nog ben je ongeboren maar thuis wacht al de wieg en het ouderlijk perspectief de kleine kamer waar jouw adem in de grote wereld leven brengt jij alle ruimten leert te delen in de zorg en koestering van velen tot je vrijheid grenzen vindt het kind op weg is naar volwassenheid en het ouderlijk perspectief ook dan nog warmte biedt…

haast is een haastig gedicht zonder einde de amechtige woordenstroom die als een heel lange goederentrein zijn weg zoekt naar verre bestemming tevergeefs echter het doel blijkt onbereikbaar het verlegt telkens zijn grenzen zoals bij mij de haargrens bij het ouder worden…

nu hij oppast op de kids als zij een avond heeft hij even tijd en eens kan zien waar het amper leeft meubels pas herkend verrek is dit zijn huis hoe kan het anders buiten werkgedruis netvlies lokt de klok waar zij zovaak op ziet waarschijnlijk alle tijd het zesde pilsie hoeft ‘ie niet hij wacht en wacht en wacht en wacht en wacht…

Ouders, die ieder hun eigen weg gaan. Terug naar vroeger? kon dat maar.... Het pad wat je in deze tijd bewandelt is niet duidelijk, best wel vaag. Maar blijf wel lopen op het rechte pad, dat is van mij aan jou de vraag. De levenslessen die je hierdoor mee krijgt zullen je rijpen als volwaardig mens.…

kind van de rekening Dit kind geen pakje boter te halen in een tas te kneuzen en te vormen alsof het stopverf was. te kleuren naar jouw wensen te kneden naar je hand gestuurd naar vreemde mensen buiten de deur beland. pionnetje bespeelbaar als troefkaart uitgebuit spionnetje heel deelbaar twee kanten kneedt het uit. geduwd en uitgetrokken…

Zachtjes luistert ze naar haar meisje mama en papa praten alleen maar ga maar gauw naar boven Het meisje loopt zachtjes naar boven een traan glinstert in haar gezicht Ze weet het het koude huis weet het maar iedereen.... sssssst Zwijgt…

hulpeloos en klein kom je in de wereld veilig in papa's handen ontwikkel je je groei je geleidelijk groter in de veiligheid van het gezin totdat het zo kriebelt dat vader zijn vleugels wil spreiden het gevecht begint alvorens zij dit in woorden kan gieten is het gemis daar onbegrip lijdt tot verwijt en dan dat gemis…

Al dat jonge groen Als een koele zoen Op mijn ogen... En mijn hart bewogen Zoals toen...…

Hoe nabij, Hoe als eerst, Glanst het bosje en straalt de wei, Schalt de leeuwrik die met zang de lucht beheerst. Zorgenvol Liep ik uit, Eer ik 't wist kwam Lente en zwol De ogen vol met groen me, de oren vol geluid. Wie bleef jong? Wie werd oud? Lente lachte en MIJN hart zong De eigen tonen over die ze een knaap vertrouwt.…

De zachte krachten zullen zeker winnen in 't eind - dit hoor ik als een innig fluistren in mij: zo 't zweeg zou alle licht verduistren alle warmte zou verstarren van binnen. De machten die de liefde nog omkluistren zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, dan kan de grote zaligheid beginnen die w'als onze harten aandachtig luistren…

Ooit werd ik in Grenzeloze vrijheid Geboren in een wereld Die bol stond van De schoonheid van De schepping - naar mate Ik ouder word, ervaar ik Dat er steeds weer nieuwe Cirkels om me heen Worden getrokken - zonder Dat ik er invloed op heb, Leren moet ik mijn eigen Grenzen te trekken, om er Vervolgens behoedzaam Over te waken…

Wat ik mijzelf te zeggen heb verneem ik pas als het op papier staat, niet altijd tot algemeen genoegen, uitgedrukt in een idee of daad. De taal als betaalmiddel is beperkt om dit verhaal te kunnen spreken, de woorden zijn wat leeg, missen het gevoel van richting en wat in de geest verdwaald, slaan bruggen te ver en te vrij vertaald,…

Kun jij je nog herinneren Hoe het vroeger was? Nog niet zo lang geleden Je zat in zak en as Het leven ging aan je voorbij Je had het niet eens door Je liet het allemaal op z'n beloop Je vocht er niet meer voor Met alle kracht die je nog had Zo een jaar of twee geleden Kon je eindelijk jezelf weer zijn Dat had je veel te lang vermeden…

De keren die ik op je leunde lijken mijn oog voorbij te snellen terwijl ik kalm tracht vast te stellen hoe dikwijls je me ondersteunde Ik voel de groeven; ingesleten de jaren zijn je aan te zien bekruipt me ’t gevoel.., misschien heb ik dat wel op mijn geweten ik kijk naar je en zie ’n rafel van de schoonheid die je vroeger was wat me…