Alle inzendingen over overledenen

ik natuurlijk met mijn moeder Alhoewel een advocaatje haar zeer lief was En dat vooral met een dot slagroom Het toetje na de moetjes van de dag Dan was mijn moeder ook dood moe nu is moe dood en toch ook weer niet Want elke dag denk ik even ook aan haar En de overledenen die mij zijn voorgegaan…

In de herinnering aan de overledenen schuilt vaak de siddering van je eigen vergankelijkheid: zelf niet meer herinnerd te worden Daar moet je ook uitermate bij je leven je best voor doen want eenmaal onder de zoden kom je echt, nooit meer boven het groene maaigras uit!…

waar de met bladeren bedolven namen nog altijd ruisen rond een dierbaar graf het stille gemis hier nog sluimeren mag ja, alsof het al die tijd op iets of iemand wacht voorbij de dood ooit van weerzien droomt…

het wassende water stijgt tot ongekende hoogtes doet boten uitrukken voor dingen van alledag overledenen ontkomen niet aan natte voeten nietsontziend de stroom die hen overweldigt dagelijks peilen zij de grond hopend dat de zee haar armen opent daar zij niet met zeebenen werden geboren…

Het verlangen naar jouw armen blijft stof nu, je wilde immers gecremeerd uitgestrooid in een rivier en in een zee Jouw heengaan bracht een stoet van overledenen op gang naar mij troostend als een verstikkende deken De afstand naar de hel blijft mij vaag als hemelse harpmuziek en gefladder op zoek naar vleugels of een ladder…

Grove nalatigheid van doktoren Heeft er uiteindelijk toe geleid dat Mortuaria in een Turkse stad Voorzien zijn van bewegingssensoren Daar denken ze dat de komende nacht Een zombie Apocalyps wordt verwacht …De gemeenteraad van de stad Malatya in het oosten van Turkije heeft een mortuarium laten bouwen waar een alarm afgaat indien ‘overledenen…

Prinses Irene praat nu ook met doden Het schijnt haast net zo makkelijk te zijn Als praten met een boom of een dolfijn Tja, wat te denken over zo\'n methode? Ik weet alleen: soms helpt het als je weet Wat iemand nu waarschijnlijk dacht of deed…

De tranen hebben een lengte naar droogte aangelegd maar jij hebt in mijn stilte rivieren zacht weten te verleggen in beweringen van kerels net als ik is er een stilte vergeten onder luierend wintermaanlicht blijven de levenden onder ons opzien naar dode dierbaren omdat ze nog niet zijn vergeten in herinnering bijna met ons wenen.…

Liggen we 's nachts met de doden die op ons gaan zitten ons strelen met handen van talk bergamot en citroen bij elke beweging levender: Han met de tanden Mentja met puilende ogen, iets in ons haalt ze over door te gaan, toe dan, aderen zwellen op vellen als gedroogd bloemblad, een schrift van verwarring verwijzing: nu wil ik mijn oma…

heimwee kan frustrerend zijn pijlen van verdriet doorboort het hart overledenen groot verlies geen wederzien op aarde dikke smart het waren schitterende mensen eervol/trouw blijf bij ons roepen de omstanders dit gevecht is heftig doch alleen voor jou kijk naar het beeldschoon zonnestraaltje in jouw nabijheid koester dit…

in de krant stond een bericht de overledenen zullen schrijven ze hebben een nieuw bericht dat elk individu moet lezen wat het is weet ik niet omdat de ogen zijn gesloten ik aarde ruik en pieren zie die door het bloemperk kruipen maar ga het maar lezen misschien gaat het over vrede of pistolen die dagen en nachten korten het is vast…

Het was weer twee november, Allerzielen. Dat zulk gedenken troost schonk, nee dat niet. Ik stond lang stil bij oud en vers verdriet, bij alle dierbaren die me ontvielen. Maar 's avonds dacht ik aan het eigen leven en heb toen blij dit versje opgeschreven –…

tekort ik blaas vuur zij wetten ijzers sommige zijn door de toets der kritiek ook geen blijvers vaak roest ook het edelste staal en gaan hun ideeën met de tijd aan de haal er is een museum diep onder de grond waar O2 is verbannen in een eeuwig verbond daar staat kunst uit vuur en de hel alleen u bent niet welkom maar overledenen…

Een nieuwe moeheid maakt zich meester van mijn leeggevochten hart het eind van mijn latijn heb ik dan toch gevonden Gebarsten maar niet gebroken leg ik mijn hoofd neer kijk naar binnen met berusting naar buiten zonder te zien Achter gesloten luiken marcheren overledenen de dodenmars koude voeten laten zompige afdrukken achter op mijn…

Hoeveel keren liep ik al op een kerkhof rond Eerst voor mijn werk zag ik iedere zerk en las dan al die namen met spreuken, teksten mooie woorden, die bij de overledenen hoorden en al die gestorvenen samen vormden een geheel van wat eens mensen waren het waren er heel veel...…

Wie weet leidt ooit een patholoog mijn lot Nog tijdig in onsterfelijke banen Door mij, althans een paar van mijn organen, Voor eeuwig te bewaren in een pot. Ik prepareer mijzelf ook reeds voor later: Al jaren staat mijn lever op sterk water.…

verlangend kijk je uit naar zomaar deze dag waarop je flaneren kan op de wonderlijke ramblas waar veelkleurig als het leven legers van zonovergoten mensen langs standbeelden paraderen opgaand in struinende drukte van catalaans vurige ambiance zul jij je tijdloos gaan verliezen in machtig prachtig de schoonheid van stralend kleurrijk gaudi's…

Gedragen door het gebeier Van klokken die de eeuwen Hebben doorstaan, en die Ze hier aan onze voeten leggen, Lopen we richting dodenakker Met links naast ons het bloeiende Witte knollenveld, hartstochtelijk Beschenen door de altijd levende zon, En recht voor ons De loerende schaduw Van de dood…

De wereld lijkt inktzwart te worden Verlicht door slechts een enkele kaars Terwijl een harde wind aan het vlammetje rukt Nu is er enkel nog de duisternis Ik ben verdwaald in dit onverlichte oord En ga onder een loodzware last gebukt Nooit zal ik nog de echte mensen zien Enkel degenen getooid met witte vleugels In een paradijs voor de overledenen…

Ik vond het zoiets als heilige grond, die je niet gaat schenden, zoals Indianen hun begraafplaatsen minzaam omzeilen, uit diep respect voor de overledenen. En hoe ze de vreemden daar met cowboyhoed en al naar de Eeuwige Jachtvelden verjagen.…

schuilen, vluchten hoeft niet meer Het gedichtenthema dit jaar is 'vlucht' en door de teksten krijg ik lucht maar ook van de zo overweldigende natuur met name van bomen, bomen, bomen in alle soorten en maten enkele volbracht vele in volle groei en soms een loot van nieuw leven en daar tussen met staande en liggende zerken de doden, de overledenen…

Jouw liefde voor de medemensen was vet cool, want je maakte zelfs afscheidsgedichten voor totaal vereenzaamde overledenen, die je dan bij hun graven liefdevol declameerde. Hé, Frank, ik stuurde je een FB-vriendschapsverzoek en ook al zal dat nooit ingewilligd worden, er blijft desondanks een hogere band aanwezig.…

God zag mij en zag dat het goed was, dat ik gezond was, dat ik er goed uitzag ondanks mijn leeftijd, mijn geaardheid, mijn zijn, mijn ik God wilde me direct terugsturen, maar ik sprak: "God, dat heeft u al een keer geprobeerd met uw hetero-zoon en foltering en kruisiging was het resultaat" toen mocht ik blijven en duizenden homo-hatende overledenen…

dat ook ik naar het licht mag gaan, hoop dat daar de overledenen dierbaren mat open armen naar me toe staan.…

Winterlicht vreet de wijde heuvel almaar kaler, buizerds zweven over de grafstenen in de vruchtbare grond die eeuwenlang olijfbomen droeg De zielen zijn elders, waar Israël hen brengt, de resten vergaan in zwarte doeken, om als eerste mensen de nieuwe wereld te betreden op de dag dat de poort van erbarmen opengaat Want daarvoor hebben…

De overledenen die deze wereld pas verlieten wiens beeltenis verankerd staat op celluloid Als voet afdruk in een betonnen vloer voordat de laatste sprong over de rand werd genomen. Die hier waren gekomen en geweest Nog steeds deel van gedachten in een geest.…

Nu weet ik wat ik wil met mijn laatste wil ik wil gecomposteerd worden na mijn overlijden en dan als mest de aarde dienen ik dien de wetenschap al door mijn hersenen te hebben gedoneerd aan het Nederlands Herseninstituut dat ze veel mogen ontdekken, leren of niet maar het restantlichaam van Krediet, dat krijgen ze niet en dat overblijfsel…

steeds weer zeg ik jouw naam als ik denk steeds weer beleef ik jou in mijn dromen steeds weer koester ik jou met al mijn liefde steeds weer als ik jou naam noem ben jij dichtbij steeds weer noem ik jouw naam die ik niet vergeten zal…

patiënt die nam ijlings het medicijn fluisterde fijn dat je er bent haar man zei weet je wat ik doe het bij de havermout voor toe 's morgens lag de familie dood in het gezicht heel raar rood geschrokken vroeg ieder zich af of Mie niet leidde tot het graf nou mooi wel hoor haar medicijn bleek vooral arsenicum te zijn men groef vele overledenen…