Alle inzendingen over overschot

Met de muis van je hand de poes strelen wijl een ratelend blikje kattenvoer de late honger stilt van een kind zich spinnend in je armen nestelt dankbaar wellicht vreedzamer dan gisteren wordt de verpakking voelbaar.…

Mijn missie voor het woord is nog niet kenbaar wel ergens beschreven maar nog niet voorgedragen op een verhoging of op toneel. Ik scheld mijn ideeen gesteund door dik en dun door de poorten van de hel omdat ik alles wil dat jij niet wilt ik wil jou maar dat is een wens te veel.…

Het is er teveel aan, soms het onzegbare (met klompen aan de vingers) hoe de jonge veulens alles liggen op te hopen in het verslijten op heuvels van morgen en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb ergens hier waart het in alledaagse gestaltes het herkennen in de vlakte van de poëzie hoe het trekt aan het panorama (het zich tot vleugels…

De maatschappij aanvaarden is kwestie van ontzag voor opgelegde waarden, zelfs als men je niet mag. Je bent voor leuks niet nodig, maar wordt correct bedankt. Je ziel lijkt overbodig, daar die geen heil ontvangt. Men zal je nergens weren, je wordt beleefd geduld, doch moet respect ontberen: `Dat is niet onze schuld.' Mijn molenwieken…

Maar het overschot vangt nu een groot bod. Vraag is : wat moet er dan zijn verteerd ?…

diep, zeer diep buig ik over treurigheid grondloos in de troonzaal van tijd het is het oude liedje dat ik hoor schrapend langs de onbereikbaarheid van liefde, de dronken taal doordrongen in eigen huid de nacht aarzelt door de rauwe liefkozing die aan handen blijft kleven mijn vingers wijzen nog naar de maan maar de graver snakt…

Door ongeremde groei Zitten ze nu in de knoei vervolgens groot overschot. Het productieverbod Is dan aan bod.…

Het feest in Kana was al haast voorbij Toen een der bruiloftsgasten sprak: “O Heer, Ik heb geloof ik geen benzine meer”, Waarop de Here Jezus tot hem zei: “Vooruit dan maar, ik maak om u te dienen Van water wijn en dan van wijn benzine.”…

Zo gij gezegend zijt van God, Vertroost ons met uw overschot.…

Zo gij gezegend zijt van God, Vertroost ons uit uw overschot.…

Langs de A12 of in de grote steden vond men de laatste tijd al vele keren het stoffelijke overschot van heren die aan een schotwond waren overleden. Hoe kómt een mens er op dat dit betekent dat er weer crimineel is afgerekend?…

En daarom raken we door oververhitting en een overschot aan wapens onze dierbaren veel te vroeg kwijt!…

nog altijd die beelden op het netvlies van het dehumaniseren van de mensheid stoffelijke overschotten in gestreepte pyjama's schuifelden doelloos rond hun ogen dof nog nooit waren bevrijders zo in shock, of toch omdat men zoveel gruwel niet behappen kon…

ik ben niet meer in mij maak me los van mijn lichaam bevrijd me van mijn dromen niemand zal me nog raken in mij aan mij tenzij het stof, het overschot de slaap van het leven niet in jou niet naast jou maar in monoloog met de aarde vergaan zal ik in zomers voorbij ver zal ik gaan van mensenstromen…

mijn schoen bleef leeg, geen kruid- of pepernoot zou een verkleumd en zwaar gemoed verblijden nog erger werd mijn ondermaanse lijden toen ook met kerst geen kruimel overschoot ik haat ze diep, die vrekkige bejaarden met luizige en valse witte baarden…

Waar mogelijk zijn wij nu thuis gaan werken Dat blijkt voor het klimaat een goed idee Ineens geen overschot aan CO2 Ook stikstofuitstoot kan men zo beperken Dus Mark, gun ons in deze zware tijden Dat wij weer 130 mogen rijden…

Als je niet meer zo diep behoeft te graven in je eigen levensgeest of in die van anderen omdat alles opgegraven is aan het licht is gekomen dan komt de donkere tijd voor het grote graven het begraven van jouw stoffelijk overschot en wil je voor de eeuwigheid verder graven uitsluiten laat je lichaam dan cremeren!…

Een beul met een schuimkraag op de lippen Zijn jeukende hand is de zweep ontwend Wringt in zijn broekzak De voering door ringen gescheurd Een duifgrijze mist zwelt Omzwachteld me in wijde slierten Schuift over prikkeldraad Ik blijf, sidderend, wenend In de aardkorst geschroefd De beul toont zijn striemen Bewijzen van een oud gevecht…

Hier zijn de duigen van een leven, aangetast door vuil en kou; een roes van bloed en spieren, vliezen die als schalen hersens droegen en hun idealen, zijn verdwenen in de grond. Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur. Daar…

Het geraas van het nabije vee. De boer die in de schaduw zit van het bleke beeld. De bomen die buigen voor de wind van de zee. Zijn ouders hebben het lapje grond gekocht waar hij tot het kraakbeen in de modder stak. Hij was een begaafd student. ‘Iets in de wiskunde,’ zegt de boer. Het beeld werd gemaakt naar een schoolfoto. ‘Twee jaar later…

middag in het dorp kortstondig klokgeluid dakpannen glimmen loodrecht mikt de toren naar de zoele zon stokoud zucht een linde op het pleintje het is alsof de stilte zijn stam afkluift over de kasseien kruipt niet een gerucht binnenshuis schudden stemmen het overschot aan woorden uit…

ik heb je lief in de verleden tijd toen morgen nog van mij was maar ben niet meer te houden als bezittelijk voornaamste woord een ons was net teveel om mezelf kwijt te raken in een overschot aan samen waarin alles moest gedeeld nu kus ik vrijheid welkom na lamgeslagen woorden geeft verlies me openhartigheid als meewerkend voorwerp…

De oogst geschoren een overschot aan rozen driftig in de knop tamme kastanjes hazelaars in volle dracht en al die noten peren hangen zwaar en appelen die blozen abrikozen ook een drink in de zon een roman van Foenkinos Délicatesse denkend aan Parijs al een tijdje geleden een haiku van mij…

De winter valt, Als een koude deken Vergaren voor slechtere tijden Geen overschot, buiten niet te mijden De winter valt, Water van vloeibaar naar vast Een eendje vastgeklonken onaangenaam verrast De winter valt, De dagen korten Wederom wat minder tijd Totdat de lente weer bevrijdt…

Geloven doe ik het nooit en te nimmer Maar volgens een Belgische knappe kop Die het nieuwtje bracht als een Belgenmop Zijn wij, de Nederlanders, toch iets slimmer Typisch een Belg die zo zijn hart uitstort Omdat hij kampt met een cellentekort …Er is een tekort aan gevangeniscellen in België en een overschot aan cellen in Nederland.…

woorden in overschot bruggen de ruimten aaneen geen verval zo rijk als mijn netwerk aan gedachten ik kan wel minnen, zo jouw hart als het mijne, rijk aan creaties maar arm aan liefde geen gebed zo oud als mijn dolende ziel en wat ik ook verwoord toch zal mijn droom voorspoed gaan brengen in de chaos waarin ik ben geordend…

Later belt men mijn stoffelijk overschot. Ik heb de baan. ------------------------------ uit: 'Alle goeds', 2001.…

mezelf wel willen troosten maar ik heb vooral warmte nodig en mijn handen zijn zo koud stralend weer buiten maar ik zit binnen voel me lusteloos alle waarschijnlijkheden leg ik op een hoop wat een berg onzin plots stollen woorden worden weggespoeld in een vloed van regen kom ik mezelf tegemoet of heeft er egens iemand een hart op overschot…

Oude wilgen, met gespleten stammen, gesnoerd tot buigzaam griend, verwijten taaie takken de schemerzon, die het heimelijk licht, openlijk laten vloeien, waar harten branden zullen, groeien vermolmde zielen de hemel in, verspreiden sporen van narcistische zwammen zich in de grond, die te splijten en zich te behoeden met het overschot…

Overtuigd van overschot aan gelijk, wrijft hij nog eens zijn kin schoon. Zijn identiteit vernieuwt zich in het overboord gooien van dissonante resonanties. Zijn keelgat wurgt en galmt nog wat wanklanken en geeft zijn kater nog een stamp na.…