Alle inzendingen over paadje

van herinneringen ik loop er zo graag nog eens doorheen glimlachend vaak, soms een traan wegpinkend dat paadje is helemaal van mij alleen.…

paadje langs een wei - de ogen van de kudde stappen met me mee…

vette vink zat op het geplaveide paadje vlakbij een laat uitgebloeide zonnebloem at vraatzuchtig een pas gevallen zaadje…

Vandaag ben ik een onbezoedeld blaadje Nog vrij van vogelpoep of paardendrek Lig ik te rusten op een mossig paadje Ik ben wel één van veel en dat is naadje Het deert geen ene mens als ik verrek…

Die weg kan breed zijn, of een heel smal paadje. die weg doet altijd pijn, hoe lang hij ook is. Maar onthoud ook, dat er altijd een weg van vreugte en vriendschap is.…

Op jouw lange avond Ga ik met mijn lief Fietsen door koel bos Over paadje smal Laat los haar hand Zij mag van mij voor Haar wiegende heupen Maken mijn zinnen los Laat mij o spijker scherp Dromen van lekke band…

Verdriet dat is een spoor, is een spoor, is een ellenlang spoor, is een uitgesleten spoor, is een paadje of een tunnel of een glijbaan, is een spoor, is een spoor, is een spoor, is een lijntje, is een treintje, is geen geintje, is een spoor, is een krom, kringel kronkelspoor, is een spoor, is een spoor, verdriet is wat me stoort is hopeloos…

zij leefde van wind deed luchten zuchten boetseerde met wolken haar bui in ontlading creëerde zij bliksem niet zelden zonder gedonder kinderen noemden haar heks maar zij schoonde het straatje knipte de heg van haar paadje alleen zij kon de hemel klaren zo dat de boeren grote oogsten konden vergaren in een geheim ritueel deden…

mijn paadje heb je schoongeveegd en aangeharkt de sintels de distels stonden schandelijk hoog de dovenetels en het ruige gras dat jij met zoveel liefde en met blote handen wilde rooien door ging je met de paardebloemen met wortel en met tak geruimd het boerenwormkruid tussen alle tegels weggekuist de gulden roede op de schop genomen…

Ook is een boertje een verdwaalde wind Ja juist . . . die ’t paadje naar de bips niet vindt.…

hoor hoe de vogels langs elk paadje luidruchtiger kwetteren en fluiten weer gedreven een maatje zoeken zie hoe sneeuwklokjes en krokussen hun tere kopje boven de aarde steken reeds een vroege lente proeven voel mijn lief hoe ons lijf na alle kou en regen de luiken stilaan open zet hoe onze stramme benen lichtvoetiger gaan bewegen…

Je liep voor me in het groen en ik zag je in de late zon een nauw paadje oplopen. De stralen en de rode gloed omzoomden je Australische hoed. Zo nam ik een foto van je. Toen je heenging gebruikte ik hem voor de kaart. “We are the sun”, zong je altijd als je blij was.…

Voorzichtig loop ik over het uitgesleten paadje ik hou je stevig vast, met beide handen de warmte van mijn leven dringt tot je door mijn hart bonst, de spanning vecht met mijn hart vol liefde en het verlangen je los te laten Je los te laten juist hier waar je zo graag was bij deze boom, dit veld, dit watertje.. deze plek De rust geeft me een…

ja, ik bewonder kleine diertjes zoals die onooglijke miertjes ze zijn danig in de weer 't is steeds doorgaand verkeer en versper ik het paadje maken zij een ander straatje ze wroeten aan één stuk ze werken zich een ongeluk stofzuigers der natuur van het hek tot aan de muur maar wat laatst door de kamer kroop 'k verwachtte al de hele hoop…

samen in het voorjaarsgroen wacht ik op je eerste zoen het is lente, dan is het wachten zoet op die eerste voorjaarsgroet samen in de zon genieten broeiend geluk in water vergieten alles wat ik wensen zou ik geloof dat ik nu al van je hou samen langs dat paadje lopen die eerste zoen, 'k blijf erop hopen in gedachten tuiten mijn lippen…

Schets een weg met woorden Geef je toekomst zin Neem mee ook je verhaal En vul je leven in Met vaste vrolijke lijnen, kleuren Een frisse blauwe lucht Een paadje hier nog vers en kaal Vol met nieuwe geuren Het brengt je naar je wezen en waar je wezen wil Uiteindelijk ben je uitgelezen En valt beweging stil Je leven, een illustratie…

Hij kijkt naar het paadje en ziet haar nog staan, altijd met 'haar' bloemen, 'hun' tuintje begaan. Hij fluistert: 'Katrijntje, ik snij er wat af, van die mooie rode, voor jou, op je graf'.…

Ik heb een wandeling gemaakt waar ik herinneringen tegenkwam de één wat mooier dan de ander maar die ik in mijn hart meenam Een paadje met afgebrokkelde randen waar ik meer dan eens mijn voet verzwikte omdat ik nooit toegaf aan "niet kunnen" en het elke keer gewoon wéér flikte Waaróm zou ik niet op dat randje lopen ik was toch goed…

VLEES, op menig duffe deur heb ik geklopt, Liep menig middernachtelijk paadje uit, Zocht langs de vloer, heb tegen muren aangeschopt, Drukte in blinde hoop op de verlichte vensterruit, Maar steeds vergeefs, hoewel wanneer de maan Vol aan de hemel stond op volle zee, Kwam er een wijsje uit mijn lijf vandaan Gespeeld door Schoonheid in het staminee…

waarom moet ik plots denken aan zwarte kooltjes een oranje wortelneus het alpinopetje op de markante kop van een sneeuwpop waarom denk ik juist nu aan het geveegde paadje gele klompen bij de deur de appelen op zolder resten winter ze dwalen in herinneringsverhalen waarom juist die serene gedachte nu zo dichtbij… waren er in de…

Nu dus op wandel met mijn vrouw op een smal paadje langs de Grote Gracht. Zij op kop, eist ze altijd op, ik ben te lang, te breed, neem te veel ruimte in beslag. Achterop komt een vriend, per fiets, preciezer: een mountain-bike. Korte babbel over feesten, en knieprothesen, staat ie namelijk voor.…

het bos in rechtdoor tot aan een weg met een haakse bocht uiteraard de haakweg ga rechtsaf sla de eerste afslag links - het bonnenpad - over neem wel de tweede de bonnenweg loop naar de hoeve met de bomen er wacht u een zesjarige dame die door twee glaasjes kijkt zij vraagt komt u voor leen zegt u ja dan zegt zij neem niet het eerste paadje…

bevlogen Innerlijk wordt het voorjaar afgewogen Veldleeuweriken fladderen vederlicht Zonnestralen bieden tegenwicht Solitaire berken glinsterend in de zon Ieders hart opent doordat het voorjaar begon Voldoening laat je dag behagen Je volgt het beeld van baltsende raven Hier bruist het leven Waar de drukte wordt vermeden Een heuvelig paadje…

In de natuur, in een bos of park zonder gehark laten we los In een meer zwemmen zwanen zo smetteloos, statig als dame en heer Een paadje kronkelt als draadje tussen dicht en bebost met aan het einde een gaatje van licht.…

Ik wist net nog waar ik heen ging maar daar zag ik een ander paadje, ik ren overal voorbij en ik wil alles zien. Ik struikel wel als ik iets wil vertellen en mijn snelle ogen nemen elke indruk tegelijk en zonder onderscheid te maken in zich op. Ook neem ik overal mijn achtendertig alter ego's met me mee.…

Links door het tatje-met-mayo-straatje - de terugweg van het zwemparadijs - ziet u haar nodige-plasjes-paadje, en proeven we rechts haar lievelingsijs. Daar op het veld waar ze hondjes aaide stopt de excursie door hartje stad: rondom de plek waar ze rondjes draaide als ze, al kraaiend, het grasveld betrad.…

Ik schuif en veeg de sneeuw opzij en maak een paadje voor de buren: die ietsje ouder zijn en kwetsbaarder dan wij. Waar is de jeugd, die jong en sterk toch veel meer mans is, voor dit werk?…

We gaan het bochtig paadje tussen beuken, wind blaast ons waterkoude tranen op ’t gezicht. Het pad is een oud laken vol met gaten, versleten is de sneeuw, zwart schijnt erdoor. De stammen zijn op lengte-as gespleten in zwart en witte zijde, scherpe voor.…

Het paadje in het landschap van de grote oude meester leidt nu ergens anders heen zijdelings van bomen wortelend onder olieverf vervangt een sprietje met respect zijn signatuur wordt de mei langzaam maar zeker in haar bloei tot staan gebracht nu ik de contouren van een vrouw zie, zittend onder de es hoe ver is ze van mij verwijderd…

En wij drukten ons de handen, En, in zoet gepeins verward, Voerde 't paadje ons spraakloos verder Met de hemel in het hart.…