Alle inzendingen over paarlen

En ik rijg mijn tranen als parels aan een snoer leg ze om mijn hals en draag ze door de dagen heen hoor de stem van hem die zei……..” gisteren was ik jarig” ik feliciteerde hem en hij zei, er kwam niemand op bezoek dus daarom vertelde ik het aan u ook de tranen in zijn stem vlocht ik mee soms blijf je stil en je draagt omdat het…

Nachtregen danst op de naakte huid van mijn ziel de zilveren druppels paarlen uit lange haren heel mijn wezen lacht ik spring in plassen van herboren vrijheid en zing de klanken van mijn hart…

Zonnestraal en water toveren een schitterend geheel van flonk'rende juwelen op zijzacht groen fluweel mijn vingers tasten naar de paarlen maar de zon gaat heen en druppels spatten op en in mijn hand uiteen…

Wat geef ik om mijn rozen, Of 't maaksel van mijn krans - Ik zal gaan maken paarlen, Van ongemene glans. Ik zal gaan maken paarlen, Maken paarlen. De tranen werden paarlen, Zo ras haar ‘t woord ontging Die zij met goud doorboorde, En aan haar oren hing. Die zij met goud doorboorde, Goud doorboorde.…

Waarom, dat heb ik nooit geweten, Werd er toen varkensoester gegeten. Maar vlees of vis Horen bij een feestelijke dis, Als er iets te vieren is. Maar (varkens)oesters zijn in grote lijnen parelen voor de zwijnen.…

bij jou zit alles op zijn plaats nergens een vage vlek je woorden paarlen een ketting liefde en vertrouwen ogen bloeien wilde bloemen die zomers van mij houden handen strijken plooien glad verjongen alles wat ik had je lichaam is mijn huis alleen bij jou voel ik mij thuis…

In dit decadente gedeelte van de kosmos zwijgt de rede en bedekt een zwarte wolk het verstand dat buiten aan de hemel hangt dat zodanig door het vlees is bezwalkt dat men de mens niet meer met nieuwe inzichten kan verrijken en iedere poging alleen maar paarlen voor de zwijnen gooien wezen zal zij is als een roos…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - madreporen - sterkoralen atol - een kleine cirkel- of hoefijzervormige groep van koraaleilanden trezoor - schat(kamer) paarls - iets wat op een parel lijkt…

Aº. 1652 In gene trouwring blonk ooit Indiaanse paarle Zo zuiver, als Suzan in ’t huisgezin van Baerle. Zij dooft met haar gezicht de klaarste diamant, En stookt in ’t kilste hart een overkuise brand. De Schoonheid, Jeugd, en Deugd verzamen hier te gader. Maar ’t rijp verstand verbeeldt het oordeel van haar vader.…

denk je zo dikwijls ik wil nog niet dood een hang aan het leven is mensen bekend je wilt hier nog blijven de weg vóór je nog zo onbekend maar eens komt de tijd dat je loslaten moet dan zijn daar de eng'len die melden: daar is het goed daar is het zonlicht daar is het licht en dan zijn je ogen op 't hemels gericht poorten van paarlen…

constante irritatie over ongemakkelijke buren zij gingen voor een eigen pad dat voor een ander onbegaanbaar was omdat geel te heftig domineerde en zij in overleg en toegeven nooit iets zouden leren vriendelijke mensen maar met rotsvaste overtuigingen en de souplesse van een diepgevroren zee waar goede raad en welgemeend advies paarlen…

We zijn zomaar niet, gelukkig toeval in keukens die veel woorden kennen zodat er dringend iemand anders kookte Mijn ziel zoekt niets, en evenmin spreekt het hart, geen spier tot mij van haten of juist dom bemind Het lekt, dacht ik, het lekt +++++++++++++++++++++++++ In pastiche hartenkreet (nr.37231) “Ongewild gevraagd” van Paarlen…

een vlucht zwanen tekent witte wieken in de zwaarte van de lucht eens droeg het meisje paarlen gevlochten door het haar nu staat ze daar en tuurt een koningsdochter in de rouw trouw aan haar lieve broers de wind neemt haar bittere tranen mee gevangen door gespreide vleugels gebaar van welkom in hun harten te lang getart…

Strooi de as van sneeuwvlokken uit mijn winterhart als ik naar onbekende tijden reis, bedek de sporen van de golven van een gekortwiekte oceaan die mij ontwaken laat voordat zij op de kust van het heengaan slaan, en mijzelf voor de zwijnen werp, behangen met de paarlen die eerder werden voorgeschreven, leer mij nog te wensen wat…

Wat geef ik om mijn rozen of ’t maaksel van mijn krans; ik zal gaan maken paarlen van ongemene glans. De tranen werden paarlen, zo ras haar ’t woord ontging, die zij met goud doorboorde en aan haar oren hing. De blanke paarlen hielden de krachten van ’t geween; zij doen nog in de hemel wat zij op aarde deên*.…

Agatha, speelt met één kijkmoment ernstig, ze zegt welkom en vaarwel vanuit de eeuwige deuropening die zekere honger naar de onsterfelijkheid van één vrouw en één kunstenaar bijtende in alle uren en ogen alsof ze kersen en appelen van de korte seizoenen zijn offer onderweg naar de goden in deze, versierd met dure kant paarlen…

Hier rot de Voorspoed, die zo vrolijk groeide en bloeide, totdat de grootse Praal hem, tot zijn nadeel, ving, in gulden zalen sloot, met zijden strikken boeide, aan gouden ketenen en paarle snoeren hing, en d'Overdaad die met de Praal te zamen spande, in 't slikken onverzaad, in 't zwelgen onvermoeid, hem in de wijn verdronk, aan 't braadspit…

het git zwart Ik hoor hem nog brullen “Dat God zo rein en zoet als bronne water niet zou bestaan” kwijnend in het zout waarin hij was vergaan De schelpjes en kraaltjes op de bodem liggen daar zo vredig in een lijn van hand alwaar de haaien schuwen te gaan waar zijn oorspong brandt Zowaar straalt daar dan toch een schoon paarlen…

Waar tranen als paarlen zich aaneen rijgen tot onmetelijke snoeren van intens verlangen naar een zee van liefde. Waar ondanks stormen de stroom me drijvend houdt gedragen door een deinend vlot op golven van liefde.…

Strooit uit zijn paarlen van geluk over het nat gebladerte. Brengt rust en vrede op deze plek. Hulp ‘loos blad aan naakte takken hangt nog even, vol angst te vallen. Dan, een zuchtje herfstwind neemt het mee, dwarrelt, draait en keert en vleit zich neer op het tapijt dat vergane zomer toe zal dekken.…

Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht.…

Paddenstoelen steken statig hun gekleurde kopjes op spinnen vangen waterdruppels weven paarlen van een drop. regen kneedt zijn stiltepaden tot een glanzend blubberpad glibberglijdend naar de heide maakt de dauw dit nevelnat.…

het hart smeekt tranen paarlen wolven huilen naar de maan de vrouw buigt haar moede armen hangen neer haar ogen droef maar droog haar voeten blaren bloed doorweekt de raaf strijkt neer plukt aan zijn zwarte veren wijl haar ogen zoeken glinsteren de zijne met een geheimzinnige mysterieuze glimlach in een vleugje van de wind dan…

Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht.…

Sidderingen, die tot zijn diepte dalen, Hij voelt ze niet, verdiept in pijn van wond: Zijn teerheid bloedt parels, die, klein en rond, De ronde zee, immense paarl, herhalen.…

Gij in uw hangmat wieglende aan lianen, Terwijl uw lokken kronklen tot de grond… Het purpren muiltje met zijn paarlen tippen Zal aan uw slanke rozenvoet ontslippen, Wen gij aldus die wiegelt op de rand… O, hel als gitten lampen zijn uw ogen! En sierlijk gepenseeld uw wenkbrauwbogen! Agaten zijn de nagelen aan uw hand!…

troostende handen drogen de tranen op mijn wangen je kust mijn ogen en fluistert, het komt goed ach we weten het beiden beter worden zal het niet mijn hand in de jouwe een hoopvolle glimlach de morgen tegemoet neem me nog even in je armen laat me voelen ruiken proeven van de liefde tussen ons jouw huid tegen de mijne zweetdruppels paarlen…

Ik offer vermiljoene rozen, En leliën en violetten En bloemen vers geplukt, die blozen, Waar op de dauw haar paarlen zetten; En strooi ze met gewassen handen Op uw altaar, o lichte veugels!…

Zijn twijgen staan wijd uitgebreid Met bloemen sierlijk overspreid Als met een paarlen krone. Geen schoonheid is zo schone. In 's Heren Lusthof zal hij staan Vol vruchten die de ziel verzaen. Zijn loof geneest de kranken Wijd boven alle dranken.…

Hoe 't rozig-blond van 't blozend rozenblad De sneeuw haars teedren lichaams warmer kleurde, Terwijl van paarlen vloeiende en omspat, Zij lelie was, die in den dauwe treurde! Daar stond ze, steunende op het slanke been, Zo, dat bevallig zich de heupe rondde, Nu de armen hoog de dartle lokken bonden.…