Alle inzendingen over panisch

Ik weet even niet meer hoe ik heet ik zoek panisch naar mijn paspoort zoekend naar dat ene woord want daar staat het geschreven ik kijk naar de foto vind mijn naam de samenvatting van mijn leven.…

Ik word al panisch als ik denk aan dialyse, Een nachtmerrie is schurft of netelroos. En dit heeft diabetes voor op griep: Het gaat van hypo- naar hyperdepiep!…

Ik moet het gaan bekennen, toegeven Ik ben een manisch persoon Maar niet manisch depressief Wel zeer, zeer af en toe Manisch panisch zoals nu Dan heb ik teveel hooi op m’n vork Dan weet ik niet van ophouden Dan ben ik de vriendelijkheid zelve Dan heb ik teveel toegezegd Dan laat ik wat ik doen moet Dan doe ik ook te veel Teveel door…

Een jongen met een trauma voor zijn leven, Een jongen die hysterisch is van angst, Panisch en radeloos, bang - banger – bangst, Het beeld van deze jongen blijft maar kleven. Een weerloos kind is hier zijn moeder kwijt, Ik denk niet dat dat beeld voorlopig slijt.…

terwijl de rozenblaadjes over haar huid gleden voelde het alsof de aarde verschroeide haar keel dichtgeknepen beet ze hard op d'r lip hopend de emotie te kunnen onderdrukken zijn ogen groot van verbazing toen zij het panisch uitschreeuwde ze stond in brand…

Het paard wringt zijn nek in panische bochten gehuld in een grijze sluier van dood. Het rochelen van de toreador gaat tussen de hoeven verloren, zijn mistige ogen, opwaarts gericht, dwalen door groene velden. Dan valt het doek, rood, ook voor de knielende stier. ----------------------------- Picasso 1933…

Panisch rennen hoeft niet langer meer. Voor paniek zijn we niet meer bang.…

Freule heeft iets met obsceniteit als het tussendoor haar lippen komt klinkt het net als poëzie omdat zij er schone taal van maakt als haar vrienden komen en veel sherry wordt geslempt raakt zij onrustig buiten zinnen dan wil ze een panisch copuleren op een receptie deelde zij: 'kom, ik vlinder naar huis om mijn kat te poedelen!…

het is de alleen zijn pijn die nachts uit schaduw zijn tanden krijgt vol venijn aan zekerheden vreet als ik zweet van angst zelfs licht kan niet verdrijven wat uit donker naar me toe komt schuiven een radeloze schreeuw kan ik totaal verlamd nog panisch uiten voor ik wakker schrik gedesoriënteerd dacht bezig te zijn aan mijn laatste…

krampachtig nekt een strekken tot een panisch staken wat leidt tot lichaamshaken en een licht ontregeld bekken het lichaam wijst verkeerde kant trilt als een zenuwachtige boor en hoekt van achteren naar voor zo bewijst de juist ontstane stand nu scheuren, groeven gaan ontstaan botten en spieren uit wandelen gaan en de ribben springen uit…

als bomen naar me kijken ik hun houten ogen niet meer kan ontwijken word ik panisch bang voel de takken komen die eerst nog naar me reiken maar me later onverbiddelijk grijpen in het raken van de bast hoor ik het kraken van hun knoesterige lach waarin de sappen stromen las de oudste jaarringen in het diepgewortelde bestaan door…

het guurt de bomen in het vlakke land zijn mijlenver weg ze lijken te verdrinken in de regens aan een grijze horizon ik dwaal steeds verder de leegte in die mij bang en angstig maakt panisch hol ik langs het pad dat buigt en oplost na een flauwe bocht tot ik struikel val in grint en gras voel het met mijn handen zand tussen…

Schaduwen op de wanden Vormen panische jig-saw patronen Veroorzaakt door de Irritant witte T.L.-agressie Ik schiet en het sneeuwt dun glas. In vakken gevangen vaal licht Projecteert zich nu boven mij, De witte buitenlantaarnagressie Hult de kamer in valse realiteit. Ik schiet en het ratelt scherven.…

Hoe groot is de kans op panisch kalm een rolstoel door de straten sturen, kwijlend op een trommel slaan, op kreupel, gek, of half zo oud. Hoeveel vingers steek ik op? Je maakt een kind om te vergaan. Ik was er zelfs soms liever niet geweest. Maar dan, wie weet wie later naar de sterren springt, de redeloze aarde redt.…

vederlicht klinken de woorden die jij opleest van donker papier ze horen anders omdat je handen ze sturen met esoterische gebaren de kleuren in je blik en hun intensiteit doen diepgaand begeleid je streelt niet nog beveel je maar wij worden schokkend diep geraakt juist op die plaatsen waar panische onzekerheden leeftijd…

wist het ongeziene om de hoek voelde wisselen van spanning overal hoge tonen doken krijsend uit mentaal verval panisch lichtte chaos op in het donkere heelal strak van schrik deelde ik dit apocalyptisch ogenblik waar dood gestalte kreeg in versteend bewegen zonder afrit doolden de gebroken wegen brak leven in…

zwart verlangen schenkt hij zonder enig maatbesef zijn verdroogde glas vol slangen alom sidderend voor zijn lef De verstilde hartstocht komt tot leven de passie nu ook huizenhoog haar silhouet lijkt vaag te zweven en hij wrijft zijn tranen droog Heel zijn wezen nu vulkanisch de aarde trilt achter ontkurkte gloed elke beweging, manisch, panisch…

uitgemergeld ligt hij daar, mijn vader hij is zojuist in vrede heengegaan zijn lieve vrouw is kalm, maar aangedaan schor klonk zijn zwakke stem: "kom nader" verzonken in hun scherp gerande kassen zoeken zijn ogen, panisch haast, mijn blik het spreken valt hem moeilijk en ik schrik ik laat me wéér door het verval verrassen dan, teder, raakt…

Kort daarop braakt de radio de panische stem van de luit: "Stuur de hospikken, verdomme, de hospikken!" De hospikken rukken uit. De hospikken zijn terug, ze zitten met gebogen rug, ze zijn bleek, kijken elkaar niet aan. Het is doodstil, ze zeggen niets. Wat zouden ze ook moeten zeggen?…

We zijn het theater van het overdadige ongeduld, souffleurs van een glorierijk en duister verleden in het louterende eco-panische - en pandemische heden, wij zijn de spelers en de slachtoffers tegelijk in een globale tragikomedie, de plaats wordt gemerkt door gebrandmerkte ramen, een rollercoaster door het licht gefixeerd.…

De wind tot zijn verbeelding spreekt, hij panisch zoekt naar zijn papieren: zijn hypotheek, zijn testament, zijn vette onroerend goed-aandelen... Totaal vergeet-ie z'n lijf te redden!…

Daarboven scheer ik als een panische, hysterische gierzwaluw door de lucht. Ik ben beide manifestaties niet. Ik ben volgens mij veel meer, maar ik heb het niet zwart op wit.…

Jij kent als ik dat panische gevoel jezelf te zijn en tevens doel van de geliefde, even verwant als vreemd, een zee aan strand Vaak zijn wij één in brandingslust van een tezaambewoonde kust ook is er ebbe, een ver wijken, een machteloos vertwijfeld reiken Diep is de nacht.…

toen jij ophield met ademen kwam de paniek tot leven in allerijl naar het ziekenhuis maar onderweg verliet je ons alweer de werkelijkheid hield op te bestaan wanhoop en hoop, ze lagen zo dichtbij opluchting en panische angst, nog veel nader bijeen je was er weer, je viel weg, je was er weer, je liet ons alleen… gelukkig, de ziekenwagen reed…