Alle inzendingen over parallelle

Wij zullen met zijn allen de terminal bezetten op parallelle wereldbollen om dan gerepatrieerd te worden met het neurale woord om van antwoord te dienen. Kut! Ten behoeve van wie? Ons heelal is een proton in het kleinste teentje van een ventje... maar dan een ietsiepietsie groter.…

Op den duur moet alles weg, het einde jeukt onder mijn huid - nog nooit zo tergend opgegeten weten we: wij zijn alleen, we zweven in het barnsteen van een parallelle ruimtetijd. Het firmament is groot en leeg. Ik timmer woorden aan elkaar terwijl ik in het donker staar en luister naar de eeuwigheid.…

In het museum staan we stil bij de suppoosten: een gangster een strandmeisje met slaapogen en een net niet omvallende man die opschrikt en weghinkt naar de zaal met glazen grafstenen We zien mensen somber wachten, op het einde nog genieten van een sigaar de ramp lachend verdringen aan de piano, bij hun man schreeuwend hun gelijk halen…

tussen dood en geboorte liggen communicerende gaten hier en nu en overal de kosmos vol zwarte tunnels trechters valstrik voor versleten sterren ijlend naar het absolute nulpunt van materie licht en tijd gebalde energie massa onomkeerbaar wentelend in het zwarte gat de nieuwe ruimte tegemoet naar het onhoudbaar orgasme dat leven…

woord dat zich door de kieren stouwde vouwde zich om de gedoodverfde ruimte en baarde daar het inktzwarte silhouet van een verdwaalde intentie de honden schreven hun namen in die duistere kamers aan de achterkant van het behang haaks op het huis is het zwarte huis van verdoemde honden waar ik geen toegang toe heb misschien slechts in het parallelle…

ik, als aardappelboer, markies of verteller van legenden werd verzwolgen in je vochtigste holtes, je verzengende vruchtbaarheid gij waart mijn schande en mijn helzend verlangen mijn lief, mijn beer, mijn tegenvoets verlangen ge zoekt me, ge vervult me gij werd mijn stroper, mijn goddeloze lichtbak midden haar parallelle werkelijkeid, terwijl…

(alle meisjes leiden zonnige, kleine levens, de avondwind om elke zachte hoek, zuchtend om hen heen) witte troostmeisjes verschralen in rook, verharden permanent mijn trekken en ik denk over liefde, verlatenheid, geloof ik kijk naar de Noordzee, mijmer over alle parallelle werelden, onder het licht van deze zon en ergens moet perfectie…

de stad kenmerkt zich door parallelle lijnen die in elkaar verdwijnen.. waar flatgebouwen verschijnen.. zal amazones doen verkleinen.. de oorlog is niet over en zal nooit stoppen.. strijden we niet tegen onzelf dan wel tegen eigen broeders van andere moeders.. het bloed van onze zonen zal stromen op land dat niet van jou of mij is..…

een koukleum was ze wat ik met haar voeten moet weet ik niet misschien twee tafelstukjes tussen Kerst en Nieuw als geschenk zijn ze ook wel aardig opgevuld met chocolaatjes drie alleen als ze goedaardig zijn snij ik gezwellen uit haar hart giet ik olie op haar veel te hete borsten de rest bemest ik puur organisch in parallelle…