Alle inzendingen over pegels

drie schrale regels zowaar vangt daar die vrijer honderd pegels voor…

aan schotsen van wangen hangen pegels bevroren verlangen gegijzeld uit grijs loden ogen zichtbaar bedrogen ontdooien verboden…

Het zijn er veel en veel en veel te veel Ik erger me des avonds groen en geel Daar moet ik ook nog pegels voor betalen Maar dat kanaal met Darts laat ik niet kapen: Niets werkt zó goed om pijlsnel in te slapen…

mijden en langs takken rijden van de waterplaats voor vogels van de vaart het is het waard de vorst te voelen bijten in je wang of bang te zijn als je het ijs hoort kraken de scheuren zelf nog kan maken ruggen diep gebogen ogen tranen ijsplezier niet bevriezen is het motto hier gure oostenwind snerpt schralend door de polder zijn pegel…

Almaar meer denken aan winters van vroeger: blanke sneeuw, kanjers van pegels, ijsbloemen op het venster, nu het midden januari is, springt lente te voorschijn in de vogels in de bloemen in de struiken. Verwarring is troef. Ook in mij.…

Door veel minder belasting en regels En meer vrijheid voor grote bedrijven Gaat Verdonk rechtslinks en rechts inlijven Zo paait ze het land met zicht op pegels Maar tot nu toe heeft ze heel oprecht getoond Dat er in haar vooral een dienstklopper troont…

Zij is zijn lente de regendruppel langs het raam van zijn ziel Zij is zijn zomer zacht en stralend in de kille kou van de eenzame nacht Zij is zijn herfst omstuimig als de wind door zijn donkere haar Zij is zijn winter schitterend in facetten van gebroken pegels diep in zijn gevoel…

Vader, Ik wil een nieuwe naam Zoontje, Dan slaap je alle nachten zonder deken Vader, Ik wil een vest met een medaille Zoontje, Slaap dan volle winters zonder deken Vader, Er hangen pegels uit mijn ogen Ik lees je een verhaaltje voor Over de maanvis…

Een crimineel kreeg meer dan 4 miljoen Belastingvrije pegels bijgeschreven 'Gewoon een aardigheidje', zei Fred Teeven En Ivo moet z'n huiswerk overdoen Net na Verheijen weer een akkefietje Die VVD campagne; Gossepietje!…

De voetbalvrouwen oftewel leeuwinnen Die vonden het een schot voor open doel Het knaagt al jaren aan hun eergevoel Straks knallen ook de pegels bij hen binnen Niet vissen achter ´t net zoals voorheen En geen geschop meer tegen ´t zere been…

kerelings wend ik des dichters droom wentel ik mijzelve de zomer loom in een vermetel gebaar klaar ik verneveld geheel najaar deels, ijskoud versplinterd heb ik de pegels overwinterd vervolgens, neem ik met rente terugkerend, mijn eigen lente…

In de kou gezet, naar het schijnt verloren Heeft IJsland na zoveel jaren welvaart Nu door een kredietcrisis niets meer waard Alle spaartegoeden ijskoud bevroren De barometer staat lager dan ooit En men vreest nu dat elke pegel dooit -------------------------------------------------- …IJsland is hard getroffen door de kredietcrisis……

je warme adem smelt de winter in mijn hart ontdooit het harde ijs van lang bevroren pegels je lach strijkt langs mijn huid met lentekracht nog dreigen grijze buien met regen sneeuw en kou maar in je ogen spiegelt al het voorjaarsgroen en blauw…

Ik rij soms in een woonstraat iets te hard Dat kost me straks al gauw zo’n honderd pegels De Kamer stelde daarvoor nieuwe regels Waarbij mijn rechtsgevoel wel wordt getart: Ik kan daarvoor uw muren ook bekrassen Of zelfs brutaalweg op uw stoep gaan plassen…

Seconden van steen Minuten van ijs Uren zijn gemeen De ochtend eigenwijs Bevroren kwartieren Dagen te lang Niks meer te vieren Onmetelijk bang Pegels van eenzaamheid Leegte die in haar port Ze leidt niet, ze lijdt Kracht verdort Verkeerde afslag Herfst met pech Verbeten lach Doodlopende weg…

Liefste, kom in de plaggenhut mijn woekernest van plagiaat wat ik bedenk is altijd flut en wordt geboren uit hiaat smokkel vondsten, woorden, regels van het allerhoogste plan ik verkoop de ziel voor pegels van dichters in de twaalfde Dan mijn eigen naam is nooit gemaakt voor volk, vertier en vaderland daarom is ook dit rijm gekraakt uit…

warmde winterhanden aan het kuilend gras voelde zon van afgelopen zomer proefde weer intens haar kracht hoor de schaatsen slijpen aan het ruwe ijs zie baard en knevels zich verbijten aan de pegels die hangen en de vorst steeds vangen maar in de luwte van het riet onbereikbaar voor de stevige noordooster zingen zij hun schaatsenlied…

de nacht is doorgehaald tussen bevroren rotsen gletschers grote massieven schreeuwend ijs lacunes immense lawines dreigend d'herinnering aan wat ooit misschien en onzeker was is niet meer gehemelte met ijsstoppels waar tanden zaten kiezen innerlijke tranen gestold in pegels die niemand ziet die nimmer open wonden liet toegedekt…

ik breek stukjes ijs bouw als vorst met water vol vuur mijn doorzichtig paleis wind vlaagt met sneeuw hoge muren rondt torens als pegels met noordooster gesels bij licht van de maan vriest mijn paleis naar kou van de sterren wachtend op jou jij bent de vrouw die het hart van de vorst zal ontdooien jij bloeit als lente met…

hartje winter wens ik zomer smeltend sneeuw plast koude uit 'k was altijd al een dromer met liever warmte op haar huid hartje zomer wil jij winter bevries je stralen tot pegels ijs van zomerregen maak je splinters scherp geslepen, winters grijs hier scheiden dan ook onze wegen herfst en lente zijn te vaag jouw noorden houdt mijn zuiden…

mijn wuppie lacht in zacht oranje ik doe maar mee die bal rolt toch voor potten goud die pegels zijn al eeuwenoud winnaars lijken mensen zijn het ik van alle wensen die strijden met elkaar in het winnen van de prijs waarbij de loser weer alleen in stilte achterblijft pingel met je ego leer het spel van trainers door…

Haar stem is koud als een scherpe wind van winters wit Mijn hart slaat over bij 't zien van haar blik Haar lippen zal ik voelen als pegels die snijden door m'n toch al zo koude bloed ze zal mij vinden waar ik me ook verstop De ijskoningin is overal waar de schaduw kruipt en de nacht vallen gaat Zij is waar de stilte ruzie veroorzaakt…

zon staat laag rietkraag warmt sloten met een gele kant kristallen kou maakt water strakker langs de zomen verzwart in ijs een brug teveel eenden kwaken hoenders houden ijs en water los schaatser kraken stilte knisperend in vaart diep de koppen pegels in de baard noordooster schrijnt de winter over land duurt maanden voor…

nee, ik strijk geen snaren op klassiek tokkel wat muziek in klanken die je lente laten dansen voor mij nooit het stramien, ik heb het allemaal gezien speel uit vrije hand zie wel waar ik strand ik verbras geen melodie in koperblaas roffel niet op trommels als een dolle dwaas houd me toch aan regels haal pegels weg uit winters…

Geen hutspot meer en pegels in je baard, berijpte bomen op een ansichtkaart. Geen snert met spek, dus denk ik nog een keer: Waar zijn de strenge winters van weleer nu ons klimaat in zachtheid is ontaard?…

toen viel de stilte hoorbaar als een waterdruppel begon de dwaaltocht door de grot kalksteenkegels sperden ons de weg als stenen afgodsbeelden wanhoop droop in pegels van het gewelf langs torenhoge ijskaskaden van langvergeten angst heel even fonkelde het meer agaten spiegel in het vuur van onze fakkels, onpeilbaar als het navelstarend…

De liefde laat, de liefde staat bij de drachtigheid der paarden en de pegels aan de koelkastwand. De liefde is geduldig en vol goedheid. Doch in de juiste berenklauwen is zij van alles dan toch nog het meest een massavernietigingswapen. Wis en waarachtig.…

heeft haar opgewonden maakt de hel zo vol heiligen verpozen zich in het licht van glas in lood ze staan al jaren op pilaren betreuren eeuwenlang hun dood zondaars kennen geen genade woekeren dicht bij de grond zij belijden steels en schuchter onschuld met de mond ze hebben lak aan regels doen alles tegendraads ze willen macht en pegels…

ik zie de winter in hun vachten gebogen staan ze gras en sneeuw te happen wind giert hen voorbij vlaagt verstuivend door de wei lange haren dragen pegels door de vorst sneeuw smelt dorst honger vraag geschraap van ijzeren hoeven langs bevroren grond zijn warme tong brengt maar een schrale oogst naar roze mond de ogen zijn geloken…

Het breed gewelf, door rosse gloed beschenen Is ruig van stugge pegels, grauw en goor, Die wenen, wenen, duizend eeuwen door En tot het eind van duizend eeuwen wenen. En 't kromt zich over warrelrotsen henen Waar elke traan, die viel, een traan verkoor Om tot albast te worden en te schoor Aan nieuwe smart, die kegels wordt en stenen.…