Alle inzendingen over ploeteren

Er zijn mensen, die bergen verzetten, ik nog geen kopje Er zijn mensen die de hele dag ploeteren, ik kom hem net door Er zijn mensen die ik weet niet wat, presteren, ik doe niks Er zijn mensen, die alles uit een dag halen en ik? Ben altijd weer blij als de dag om is.…

snuiten, snuiven, snoeteren cleenex in de neus ploeteren ongemakkelijk, wat een last!…

hoe ik ook tracht om van binnenuit de vreemd ontroerende kracht van een landschap in de regen neer te schrijven in verder glijdende beslotenheid is er enkel mijn ploeterende gedachtegang die op papier verschijnt…

de marge, mijn wereld ook al ben ik zelfvoldaan, zijlijn volgeschreven ik kan maar niet voldoen krijg het er maar niet ingewreven het geeft niet, hoor ik modder aan en ga door waar een ander blijft staan…

Ploeteren... Verlichtend blauw! Kijk, gentiaantjes. Na de fikse regen blinkt het bos verblindend.…

En dat terwijl ik zo op u vertrouwde Nou maak ik van een scheet geen donderslag Maar heel het jaar door ploeteren en zwoegen Tien uur, ik sluit de tent, nou tot genoegen!…

Ik ben klein in je nabijheid als een tor in het hoge gras, dapper ploeterend - in de verte ben ik groter, spookhuis, het vervormde beeld in de gekromde spiegel. Spinnenweb, skelet, gehuil van witte geesten, onecht als alle dagen, vals als jij. Maar wij schrikken zo snel niet meer, wij laten ons nog slechts elkaar op het lijf jagen.…

onder het water weerspiegelt de hemel - vissen in vogels dagen ploeteren door minachting gegrepen het andere mens lemmerse griffier gaat per koninklijk besluit naar sint nicolaasga er staat een bloem op het perron van forum en hij heet just het trammetje dat naar het eindpunt rijdt - belemmerd en gekaapt…

Mijn gedachten ploeteren maar voort in de modderpoel van wat eens mijn verstand was emoties hebben de controle overgenomen en fladderen vrolijk rond in het mulle zand dat zachtjes kraakt onder mijn gevoelens Waar komen zand en modder elkaar weer tegen?…

wachten in de trein op 't moment van rijden in het raam schuift een wagon voorbij gaan wij, zij of beiden ploeterend en knarsend verbaasd de bergen door scheef staan alle huizen de trein beklimt het spoor…

ze ploeteren weer door als keuze is gemaakt brallend blijven woorden klinken na het debat in VEGAS een stad in de woestijn van gokken en van graaien…

in de tussenruimte van woorden celebreert bewustzijn in productielijnen tijd geen houvast in gelatenheid van boeken rugzijdes trots gespannen lezers ploeteren weetgraag in de aroma van dialoog elk volume in verhevenheid in deze positie stijgt het gewicht in gevoel…

de kunst draagt stut gipst bouwt boetseert ver daarbuiten een andere tijd ze kerft tekens in het landschap buiten haar oevers stelt ze leken op de proef kunsten ploeteren en politoeren de verbeelding van de de zin van een terpentijn bestaan…

Ploeterend door niet gevallen sneeuw, wacht, aan het begin van deze eeuw, de vredesactivist op wat gaat komen.…

Maar ondanks al je ploeteren en streven is het toch ergens mis gegaan. Een nederlaag gelaten accepteren, terneergeslagen verder gaan. Proberen van ’t fiasco iets te leren… Hoe pak je dat in al je wanhoop aan?…

Het was een beetje voetbal zonder franje Het werd ploeteren tegen Japan voor Oranje Toch wonnen we met 1-0 en zitten in de 8ste finale Dus... Oranje haal alles uit de kast Want nu gaat het beginnen laat ons niet in de steek en zet je beste beentje voor want het Wereldkampioenschap moeten we winnen...…

Zoveel gedachten als vissen die stroomopwaarts zwemmen, ploeteren maar voorwaarts; niet te temmen. Zorg dat de vloed van je kolkend bloed weer eb wordt in je lichaam… Aangenaam: “Ontstressen” is de naam.…

lichamelijkheid doordrenkt met geestelijkheid toch hou ik van die aap, verslaafd aan de zon, en blesseer me vaak, ploeterend, eigenwijs op zoek naar menselijkheid: applaus. het is alledaagse gewaarwording, wording, waarachtig. lichamelijkheid doordrenkt met geestelijkheid…

In een dal van duisternis ploeter ik mijn bewustzijn voort ik zucht en ploeg verder pijn behoeft geen woorden aanraking verstikt mijn gevoelens en klap dicht door te veel liefde die ik nooit eerder kreeg als je niet kunt kijken voorbij jezelf en ik de woorden zwijg die ik had moeten zeggen _toen de duisternis mijn ziel binnen…

Zalig zacht zoemend de eerste bijen in de tuin pluizig ploeterend pielen in bloemen soms wat schuin Vrank, vrij, verwilderd de kinderen na de winter blozend bubbelend bruisend in speeltuinen zonder hinder Rozige rode ruikers van lente een boeket vlugge vlinders vliegen in het nieuwste vlinder ballet…

Ik voel me weer zo vreselijk moe Krijg mijn ogen nauwelijks open Zo zwaar lijkt alles wat ik doe Het is meer kruipen dan lopen Ik voel me weer zo vreselijk moe Ik ploeter en ik zwoeg Zo zwaar lijkt alles wat ik doe Het is gewoon te vroeg Ik voel me weer zo vreselijk moe Ik heb nog maar één wens Zo zwaar lijkt alles wat ik doe Was ik maar…

Ik ben verdwaald in mijn eigen schaduw strompelend in een doolhof van schemer een door de groep verlaten zwaluw ongewild een schichtige deelnemer De weg naar schittering is te lang onontgonnen gebied zonder vrucht ploeterend door uitzichtloze dwang ontelbaar veel wolken zonder de lucht Het hiernamaals lonkt met haar veren prachtige droomtooien…

onderdrukking verslond Zelf vind ik het vrij, vrijmoedig Om te poneren Zo koelbloedig Dat wij niet mogen beweren Dat er iets hogers is Dan vrijheid Dat is bepaald geen kattenpis Of wanstaltigheid Nee, het zou mooier zijn dat te eren Wat wij liefhebben en koesteren Dan het te ontberen of niet te accepteren Wij creëren vernis door te ploeteren…

Ik zie ze al jaren, verstopt tussen leder, leggen ze mijlen af werken, ploeteren, ook voor mij, zo trouw. Plots komen ze in beweging, dribbelen door de kamer, en verdwijnen uit het zicht. De voordeur slaat. Het is niet erg, ik laat ze, vanavond komen ze weer thuis.…

ik ben nooit het genie geweest dat met een streek rembrandt kon laten stralen het was altijd ploeteren en foeteren waarom ik niet de ziel naar boven kon halen alleen jij hebt mijn strijd geweten met oog en lach de waardevolle hints gegeven wees mij op nutteloze zaken die niets met de magie van jouw verschijnen hadden te maken…

Ik herinner mij de Koningin Moeder, de glimlach om haar vriendelijke woorden dat tronen wankelen door hun eigen groei er komen treden bij om met oudere knieën af te dalen naar de bloemen en de bijen het ploeteren van de mensen hun onmacht en betere weten en de raven overal…

Ik ontken alles, veeg het zweet van mijn neus, aas op uit de goudleren bladeren die de zon bedekken en verveel me dood, een ploeteren; dat spaart me het aardse ritueel.…

wie zijn wij anders dan de blik in onze ogen met de sprankeling van perspectief en zoete streling van ik heb je lief de vitale duiding van de woorden in onze stem die weerbarstigheid doet scherven om warme liefde te erven het werk van noestige handen dat langzaam de wereld verandert gestaag in het ploeteren binnensmonds foeteren…

vele malen Maar bleef bestaan buiten de tijd Nu is hij eindelijk bevrijd Van telkens weer al het verhalen Het metafysische vertalen Terwijl de mens dat veelal mijdt Een enkeling op rijm gedijt Of door het vrije vers wil dwalen Hij hoeft niet meer terug te keren Zijn educatie is voorbij Het karmisch groeien is volbracht Zo ook het ploeterend…

deur staan weet je het al, is het al te groot om te bevatten De hemel helpt mij niet het hogere doel van de oorlog begrijp ik niet, ik kan slechts hopen op een afloop die er zin aan geeft Zacht vruchtvlees wordt ons beloofd maar we krijgen stenen te eten De kansen keren, coalities wisselen en wij schieten over, zonder hulp en liefde ploeteren…