Alle inzendingen over plooien

In de spiegel zie ik mijn gezicht getekend door voorbije jaren plooien in kleine en grote lijnen. Het zijn sporen van het leven ze vertellen van geluk, verdriet mijn twijfel en onzekerheden. Ook van liefde en genegenheid die levenslijnen zijn mijn leven gedragen met liefde in het heden.…

dat wat komen moet is onvermijdelijk er zitten geen plooien waar ze horen de stof is glad en strak het zwart duwt zonder vrezen de leemte ruw naar voren dof gemis beklopt mij wee van binnen mijn hand omsluit het strak en wit maar dat wat komen moet is onvermijdelijk we hebben niets omklemd en weten niet waarom de tijd van daar was rozerood…

Jij kwam uit de plooien van de geschiedenis. Jouw wieg werd een baken op woeste baren. Ongehavend meerden wij aan, vermeerderd.…

Het hart is moedig, maar stervensgroot beklemt door de wol geverfde kamers twee ruimten, gegoochel met het meubilair publiek verdwijnt in de plooien van het jacket lief en leed gelijk gedeeld als bouwpakket.…

een omgehakte boom waar geen twijgje is blijven hangen in de oneindige duisternis; noch te doorgronden noch te meten, hier voelt of kent niemand medelijden barmhartigheid of verdriet, het deert ze niet onder haar glimlachende vel huist het stenen hart wat niemand ziet en aan de rechte kant een stijve straat waar alles in de plooien…

het leven plooien is een kunst in tijden van beproeving…

als havik die z’n blik verheft naar een loden lucht en een vierkante zon, waarin z’n talent wordt besmeurd, of wat daar nog van over is, en te licht met ervaringen wordt geleurd, wat maakt dat ik stik, blijft dit geestesoog op een oneindig doel gericht, wat aangeeft dat er niets is gebeurd, gestreken in de lentezegen, stromen de plooien…

Wij vouwden samen lakens op Jij zei: blijf daar, ze moeten strak Maar ik wou naar jou, de lakens delen In de plooien van de naderende nacht…

Valse plooien Tussen plooien van emoties waarin zorgen waren verborgen bewoog zacht een sluier heen en weer zag soms de realiteit niet meer nam alles goed in ogenschouw het een en ander glad gestreken bleef hier en daar een valse vouw de diepte kreeg ze niet meer glad de spiegel echter zei het ware deed me openbaren en ervaren dat…

je ochtendkreukels zijn me lief net als je zwoele morgenstem die uitgeslapen woordjes fluistert in mijn nog nachtgevulde hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien en met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi…

ik heb het bos ontkleed zijn bladerjassen uitgedaan alle spinrag is verdwenen naakt komt het voor mij staan ongenadig hakt het licht de laatste spaanders uit donkere plooien verwaait wind lichte varens en de stilte van het beschutte ven de open plek is kaal bij volle maan wat heksenhout is blijven staan troosteloos steken…

Glooi in het land plooi in het tafelkleed boven mijn verstand langs de akkerrand loop ik erheen. Het bosje in, stobben liggen te tobben hoe dat nou moet die paradijsgedachte komt dat wel goed. Jachthut op vier palen bewaakt het paradijs ik ben niet goed wijs die is om reeen af te knallen.…

Subtitel: Leven heeft een ingewikkelde geschiedenis Er zijn veel levens waarvoor dit Zeker geldt Ongeneeslijk ziek, kinderdood Niet te bevatten, gesla- gen uit 't lood Huilen en misschien bidden Danken voor progressie in de plooi Maar de- en hetzelfde nimmer-, nooit meer Niet te evenaren Als Janine Jansen op haar Viool, subliem bespelend…

ik zag je bergen kleurig landschap glooien je rots onzichtbaar in ver perspectief ik voelde het verborgene in plooien maar had het zonlicht en je geuren lief ik zag je water vallen langs de breuken het zwart van de ravijnen donker diep golven moesten vaak een uitweg beuken als jouw rivier haar stroomgebied verliet je passie moest ik los…

soms ontstaat er speling in de tijd ontvouwt een plooi legt keuzes bloot bevrijdt de mogelijkheid…

ja ik geef het afgeronde beeld met al zijn hoeken en plooien van deze wereld ik hang haar op de stellage en drapeer de stoffen met de hand van een naaister en terwijl ik zo bezig ben klinkt uit de buste een stem die mij waarschuwt luister je kan nu wel plooien maar ik was er eerder de aarde de melkweg als je mij wilt vergooien blijft…

Te halen uit de Plooien van ons Dagelijks bewustzijn, als Alle kleine hoekjes zijn geleegd, En zichtbaar te maken Wat ons ten diepste In verborgenheid beweegt…

jij wist mijn huid te raken met plooien en rimpels te praten over geboorte leven en dood in lichtjes bewegen kleurde tijd een warm onderscheid in diverse lagen door hun reacties op dagelijkse vragen nog is de souplesse groot maar vaste gewoonten en tradities hebben de plooien dieper gemaakt tot onoverbrugbare kloven waarvan…

het strand begeert me voedt me streelt rilt langs de plooien van mijn huid met boven me eindeloos in fluïdum meeuwen zijwaarts schrijden…

nog breekt een glimlach door haar rimpels heen tooit haar gezicht een klein rondeel dit is wat overblijft een stille plooi een innig tafereel doorzichtig voor het merendeel…

als dichter probeer ik dat te zeggen dat niet alleen maar met kale kille woorden valt uit te leggen daarom probeer ik woorden te plooien doelgericht rondom een te vertellen boodschap te strooien van die hele warme tedere gevoelige mooie die beelden doen verschijnen die de alledaagsheid moeten doen verdwijnen daarvoor dient een gedicht…

heel erg sexy heel erg trendy heel erg mooi alles in de plooi mooi om naar te kijken je zou er haast voor bezwijken wat niet iedereen ziet is de binnenkant of niet?…

als een moegetergde paperclip probeer ik bladzijden bijeen te houden die jij met de kracht van een najaarsstorm terug overhoop blaast en radeloos plooi ik de verkeerde kant uit…

ik weet van het lot de meetbare tijd en de dood ik maak plooien in Chronos haal het lood uit zijn lineaire schoenen ik vind balans in tweestemmigheid ik vier mijn Kairosdagen…

Plooi mijzelf naar u Mijn lief, ik glooi, ik gloei In uw wezen wil ik zijn Ik ben uw tooi, ik groei Naar geurige bloesem mijn Van ego ontdaan trek ik u mij aan Heb u verstaan, schijn uw maan Ik ken geen grief, want Ik heb u lief.…

Veters rijgen de plooien uit mijn waan.…

Zul je voorzichtig zijn je plooien om het gevaar zodat het jou niet raakt jezelf onschadelijk maakt want in het gewone schuilt gevaar zoals een ijsberg zich ten dele toont…

Die altijd zuinig Geweest is op zijn Leven, zorgvuldig Inhoud gevend aan Het menselijk tekort, Plooien effenend In zijn dagelijks bestaan, Ziet terwijl hij voortgaat Alleen nog maar de Rafelranden waarlangs Hij moet gaan…

Die altijd zuinig Geweest is op zijn Leven, zorgvuldig Inhoud gevend aan Het menselijk tekort, Plooien effenend In zijn dagelijks Bestaan, ziet terwijl Hij voortgaat alleen Nog maar de rafelranden Waarlangs hij moet gaan…

De deuren van werkelijkheid Met doorzichtige en afgedekte kanten Zijn veelhoekig met verdrongen lagen Tussen de plooien van de jaren gevallen. O jaren, heropent jullie hoogten en niet de dalen.…