Alle inzendingen over pluim strijken

Flirten met Poëzie Hij ziet het riet met pluimen strijken, voelt zacht en troostend zuiverheid als een rietzanger een lief verleidt, hier zijn zinnen wat ze lijken. Hij kijkt naar witte duiven in hun vlucht en dicht het maagdelijk verlangen van de wind, gevangen in een liefdeszucht.…

Zo graag wil ik met nieuwe ogen kijken, dan zal het levensboek weer anders lijken maar wie gaat hier dan met de pluimen strijken????…

We leven met de nukken van de pluim De weerman kan ons ijs en sneeuw beloven Maar op zijn woord kun je hem niet geloven Zodat ik al zijn praatjes niet meer pruim De vorst is weer een keertje weggebleven Die Hiemstra kan ik echt geen pluimpje geven!…

vaak sta ik er van te kijken dat weinig heren hun overhemden strijken want tijdens het strijken kun je leren er vrolijk op los te filosoferen het zal uw geest verrijken Zo kun je het strijken Ook met andere ogen bekijken..…

De schwung liet zich gelden Met een gemak van heb ik jou Oprecht vanuit het niets draaide alles in slechts string Het racket standvastig De pluim met veren lekker los Ongeveinsd met alles sloeg zij meteen hup!…

mag strijken Hier moet ik verdwijnen Daar moet ik wijken Nog even zijn we met twee Mijn laatste tennisballen draaien in de droger met de donzen dekbedden mee Ik kom overal te laat en poets dan maar de plaat…

Hoe diep de afgrond Is waar langs ik Gelopen, soms geslopen Ben, kan ik van hieruit Niet zien, geen meting Mogelijk om deze diepte Te peilen en van de juiste Mijlen te voorzien, Afgrond met op de diepste Bodem een sediment van Onverwerkte emoties die Mij met alle geweld Naar beneden trekken, en zonder Mededogen naar zich toe…

Haviken strijken hun pluimen Hun lobbyclub heeft goed werk gedaan 20 miljard voor oorlogsschepen Wen er maar vast aan Het kan oplopen tot het dubbele en misschien nog méér De eindjes staan open Politiek kent geen ommekeer Oorlogsschepen zijn passé Geldverslindend en kwetsbaar op zee Afgeschreven in 30 jaar Meer op de werf dan vaarklaar…

Boer op retraite te Heiloo wist in zijn reet van geen plumeau het leek hem sterk ingestoken werk zijn vrouw zei al men streek 'r pro deo…

Ik heb een beer Een teddybeer Hij loopt alsmaar heen en weer. Mijn teddybeer Is een kleine beer Hij loopt op de trap, op en neer Deze beer Is niet meer Een gewone teddybeer Het is een beer Een echte beer. Hij praat ook steeds meer. Ik praat niet terug. Hij praat tegen mijn rug. Hij bestaat niet echt. Ik word gek, Ik word gek…

Het regent buiten, dat is niet fijn. Ik wil graag buiten spelen, op het plein Maar het gras is heel erg glad. En ik word ook heel erg nat. Dan glijd ik uit, en heb ik pijn. En nagezien, is ook, niet fijn. Dan ga ik maar binnen spelen. Hoef ik me tenminste niet te vervelen. Ik kan een vriendje bellen, Of aan mijn zus een verhaaltje vertellen…

In de schemering wippen de witte pluimen -- van de konijnen.…

Pluimen dwarrelen rustig naar beneden.…

In een holle weg - nagenietend van 'Oudjaar' - een vos met pluimen...…

Witte stapels pluimen vangen al het licht, dat de zon op ons neer doet strijken. Anderen zouden ’t moeten zien dit zicht, we zouden troetelbeertjes lijken! Tja toch beertjes zoenen, vrijen niet, nooit zoals de grote mensen, en weten wij twee maar al te goed, dat zelfs die zoals ‘t bij ons gaat wensen.…

Maar smelten als een stuk chocolade dat te lang in de warmte ligt Doe ik keer op keer als ik in je mooie stralende ogen kijk Smachten om je zachte, fijne lippen te mogen kussen Doe ik keer op keer als ik naar je mooie hoofdje kijk Verlangen naar je lichaam als ik nog maar aan je denk Maar als ik voor iedere kilo van jouw gewichtje Eens een pluim…

Vaak sta ik ervan te kijken dat weinig heren hun overhemden strijken. Want tijdens het strijken kun je leren er vrolijk op los te filosoferen, het zal uw geest verrijken. Zo kun je het strijken ook met andere ogen bekijken...…

midden in het bos, waar niemand mee lopen gaat - een hoopje pluimen…

In 't vuur van het gesprek is het woord in vlammen opgegaan, de rook als een pluim achterlatend.…

ik strijk over mijn hart bespannen met de meest gevoelige snaren geen elegie maar het is meer een adagio wat ik er inzie teder zonder klagen ik strijk over mijn hart en wil de wereld zachte klanken nadragen die op mogelijk zinvolle vragen en gedachten hopen antwoorden te kunnen openbaren…

Strijken maakt een oerdrift in ons wakker Een man doet dat graag poedelnaakt (frontaal!) Zijn harde body matcht heel goed met staal Wie van de twee is scherper, harder, strakker? Maar zij vragen zich ook af (hij en zijn bout) Wie zich met dit soort research bezighoudt…

Je strijkt. Terwijl je voet naar binnen staat gedraaid lijk je ingekeerd te zijn. Zodra je mij bedreigt gaan neus en lip omhoog. Die geven tanden bloot. Je hoofd wordt rood en je besprenkelt breed het pak waarin ik zat. Je heetste binnenkant komt stomend op mij neer: Een pijnbank is die plank, je zet mij naar je hand. -------------------…

zwavel geel kopje zij wilt licht ik strijk het stokje lucifer!…

Met de hand over mijn hart, strijk ik wederom, met mijn hersens die tegensputteren zeg ik nou ja kom dan maar met gekruiste vingers zeg ik weer ja, omdat nee zeggen zo moeilijk is. Dus strijk ik met de hand over mijn hart en doe wat ik eigenlijk niet moet doen, maar ‘k ga weer overstag.…

Ik zou mij wel willen wikkelen in een gewisse zelfgenoegzaamheid vandaag mijn armen om mij sluiten zweven een witte wolk gelijk een witte pluim zo licht kijken naar de blauwe lucht…

Ze perst zijn nek, blaast hete stoom het bovenste knoopsgat in; de bout sist maximaal. Ze legt gewicht in zijn oksels, boven de plank broeit een melange van gewassen zweet, leugens en hitsige smoezen. Ze glijdt van zijn buik langs draden zonder knoop, over vlees en volle darmen, plet breeduit zijn krampen. Ze strijkt zijn schouders…

In de laatste zomerdampen bruisen buiten de herfstbuien hemelwater stroomt traag -zoals het bloed van Abel- schijnbaar achteloos het lege land in kreunende kruinen buigen diep ritselen kleedt zich in het geraas van een onzichtbare hand die meedogenloos het land ruw strijkt het fladderen sterft in bulderen weg totdat een schijnsel alles…

Strijkend zegt zij: dat vergeten van wat ik gisteren deed en zei, dit langzaam aan wat minder weten is het niet al de nacht in mij die mij mijzelf maar laat herhalen het leven loopt aan mij voorbij ligt aan mijn handen te verschralen voortdurend lijd ik averij. Misschien betert het wel, zeg ik en anders, moeder, valt er mee te leven.…

Zo kent het drooggoed lang haard handen het zwijgend schikken, strijken tot de laatste vouw. Onzeker als zij is geworden is goed niet goed genoeg voor haar dus dient de laatste rimpel steeds gestreken.…

meeuwen strijken neer gestrand in verhongering wintervleugellam…