Alle inzendingen over poëzie

" Zal ik moeten zeggen; "als ik ben gedwongen de veren af te leggen de poëzie heeft gewonnen." Als de dood weer vraagt; "Is het niet overdreven om in het leven, zoveel tijd en energie hieraan te geven?…

Als poëzie familie, kruimelbeeld van geest, religie of goedkoper nog vizier op kop in overmoed van stof die jou mijn hart terstond de vuilnis geeft de aarde uit haar bol mijn verzen eet de hemel de wijn de hel de wiet vooral de dingen weet die in verschiet het paradijs nooit aan de galg vergeet geloof…

Gedachten vinden een bezoek aan Pachelbel en poëzie of een gewoon verhalenboek opnieuw de moeite waard. Wind speelt in de kale eik een vrolijk ruisend spel. De maan lijkt wel een ingesneeuwde suikerkaramel. Uit een oude grammofoon zingt een kerstkoor zoet en ik luister gezellig onder donzen beddengoed.…

Als na een onweersbui van korte duur en meestal erg intens indrukwekkend stijgt dampend vocht uit gras tussen bloemen en natuur geheel bemind de enig lange warme lentedag romantisch begonnen met zoveel aantrekkingskracht vol poëzie, het frisse groen een onvergetelijke dag weerklinkt in enorme opluchting het grote luchtkasteel…

Het is er teveel aan, soms het onzegbare (met klompen aan de vingers) hoe de jonge veulens alles liggen op te hopen in het verslijten op heuvels van morgen en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb ergens hier waart het in alledaagse gestaltes het herkennen in de vlakte van de poëzie hoe het trekt aan het panorama (het zich tot vleugels…

Als een mooie vrouw is de poëzie maar on- zichtbaar zolang zij naakt is en eerst met Een jurk, zo moet het papier gevuld worden met letters in een bepaalde vorm zodat er magie verschijnt, op de tredes kan zij dan schrijden naar de balustrade van een kasteel Om deel te nemen aan een bal met boven haar de maan, die haar laat stralen en schijnen…

alsof woorden begaanbaar zijn tijdens het sterven het is mooi, antwoord ik en kijk naar haar smalle schaduw, zachtmoedig in de deuropening ze weet het zelf niet hoe het licht over haar heen valt en uiteenspat in duizend kleine, witte vogels die allen over een zon dromen, over thuis en licht getinte wolken ze weet het zelf niet hoe ze poëzie…

. ---------------------------------------------------- Opgenomen in de 'Dagkalender van de Nederlandse en Vlaamse Poëzie' samensteller Hans Warren, Uitg. Meulenhoff…

rust staat bij de grijsaard bovenaan Den Haag hoeft voor de bejaarden niet te bruisen het is een stad die pracht en kunst bezit en waar het leven lijkt te zijn bevroren hier blijven vogels zingen, bomen ruisen rollator, wandelstok en kunstgebit zijn thuis in 't paradijs voor senioren --------------------------------------------- uit: poëzie-deleestafel…

in dit land staan met behoorlijke aantallen op de schappen maar ik vraag me af, zo langzamerhand of liefhebbers die gedichten wel snappen Ik verdwaal in een doolhof van tekst elke keer als ik zo’n bundel open bovendien, en dat is nog het gekst zie ik er nooit iemand eentje kopen Ik zal als dichter vast een amateur blijven en voor echte poëzie…

maar wat zinnen maar tekstwoorden die een feest voorspellen passievolle muziekklanken vormden ademloze blikken een emotievol beleven de groten van morgen kunstige parels, sierlijk door een glans omgeven - blijf je reis vervolgen hoor het applaus zwevend over het water we hebben jullie nodig nu en later- * Muziek en poëzie…

Een zin bestookt een afgebroken zin Een paradox ligt bloedend op de grond En humor snijdt een tweede laag in plakken De muze Terpsichore verroert geen vin De volta ramt bezeten in het rond En hoor de beeldspraak eens naar adem snakken De taal gutst uit een ongerijmd begin Het ritme van de maat markeert het front Laat de Jihad der poëzie…

Balancerend tussen de vlakken van zwart en wit, vrees de houdbaarheid van ieder stuk op het ongeschonden schaakbord van de Poëzie, herken de samenloop van letters tot aan de laatste zet, waarin mijn pionnen in het defensief elke keer wordt mat gezet,zonder de gretigheid te verliezen.…

Balancerend tussen de vlakken van zwart en wit, vrees de kracht niet van ieder stuk op het ongeschonden schaakbord van de Poëzie, ik herken de samenloop van letters tot aan de laatste zet, waarin mijn koning in het defensief door de dame wordt mat gezet, zonder aan gretigheid te verliezen.…

De adelaar vloog weg geen poëzie bleef achter maar zoekt een nieuwe weg Zijn roepstem klinkt steeds zachter Langs de weg achter de heg en verdwijnt dan in de verte in het duister .…

muren van de wereld zijn volgeklad, onverschillig voor de dood en voor het “zijn”, onfeilbaarheid gedoopt in een oceaan van inkt door al de muzen die daarin verdronken waaruit die essentie de ware aard doorklinkt, in horizontale lijnen met hoorngeschal, verlegt het de wegen in de taal en baart z’n zinnen bloot in poëzie…

Bewaakt in een omlijsting met goudblad antiek gevormd belicht door sterren drijft jouw passie nooit weg zoals mijn droom jou markeert met het drijven naar het licht bevestigen contouren van jouw silhouet mijn leven nu wat door jouw respons mijn poëzie illustreert.…

soms een lege windbuil op de rug, om overzichtelijk te blijven in mijn blindheid op papier, het is me aangepraat misschien, het bit te strak tot de laatste hindernis, te streven naar de juiste strofen waarvan ik de inhoud nog niet zie mij op de private tekst verlaat, het ene verdicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie…

Tegenwoordig worden de kusten van Lesbos vervuild door plastic boten en vesten, de hang naar poëzie is dramatisch ondergeschoffeld. Het eiland fungeert als ordinaire vluchtroute. Even daar zie ik de geest van Sappho zwaar depressief langs de vloedlijn lopen, haar beeldschone hoofd geknakt als een rietstengel.…

Hij is hier omdat ik hem zie dankzij simpel inkt op schrift, vandaar dus weer wat poëzie omdat hij is meegelift.…

hekkens en tekens in overvloed maar de deuren gaan niet open en bijna nooit heb ik recht hier te zijn ik verdwaal niet in mijn gedichten de beelden die ik mezelf inschep de verdwijnend' woorden zoals ‘liever’ en ‘eerder’ mezelf in het dicht plakkend in de metaforen die zichzelf opsluiten afgesloten van de droogte de wereld broedt geen poëzie…

Ik Hermes, zoon van de Oppergod Zeus bergnimf Maia mijn geboortemoeder niet alleen bode, benoem mij hoeder der kunsten, lyriek, poëzie en heus leraar van de schone zanggodinnen men vergeet, ook ik laat mijn stem eens los hoor het gezang alom Epidauros luister Grieken, laat mij u beminnen zodat ik uw ontroerend hart beroer zet u neder op…

Bewegingloze symfonische synthese van beider lichamen Ons laatste ballet grimeert de poëzie, metafoor van ultieme bewegingen. Een universele mobiliteit…

Vandaag is een dag gul te zijn met uitroeptekens, zijn poëzie te herlezen en wederom te koesteren.…

perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk in te lijven op de blindheid van papier, het is me aangepraat misschien, geblinddoekt tot de laatste strofe, streven naar de inhoud waarvan ik de essentie nog niet doorzie, te veel op de private tekst verlaat, het ene verdicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie…

Dijkstra glijdt en springt en zweeft en danst en draait, geniet en swingt, ze schrijft op ’t ijs bevroren poëzie En Juliana kijkt en zij beseft die dame is de echte koningin: ‘Lakei, bestel direct een ridderkruis!’ De struise schaatsster die ’t al overtreft, elkeen die Sjoukje ziet, houdt adem in, de koning en de koningin incluis…

ogen die in je geloven staren naar de kist, weten nu al hoe je wordt gemist je hebt de zon gepakt de warmte bleek funest water en de veteranenpest je hebt liefde uitgedeeld om de wereld en je kinderen gegeven in poëzie kwam je tot leven die blijft bestaan terwijl jij weg kon gaan je hebt het leven dicht gedaan de zon schijnt winters…

waarvan ik allengs voortschrijdend inzicht ervaar Zij, het fiere meisje van lang geleden was ik zeker niet vergeten doch sommigen leven ergens ver weg in afstand, wel of niet te meten Toch woont zij plots even in mijn gedachten waarin het beeld van een jong mens verschijnt en herinner mij dat haar prille wijsheid de werkelijkheid met poëzie…

naar het uiteindelijke paradijs waar jij in een stilleven onder jasmijnbloesem een regenboog borduurt en in weerschijn van zon en maan een bloemenlichtzee werpt over een lenteaquarel van betoverende romantiek Weelderige elfen staan ons bij in een waterspel melodische dans van sierlijke lichaamstaal verweven in een kleurige schildering van poëzie…

Wij verkeerden lange nachten met elkaar, opgaand in elkaar en ik wist: jij bent onovertroffen, mijn lieve schat die ik had op- geduikeld op de middelbare school, mijn grootste schat, de poëzie en literatuur-…