Alle inzendingen over poppenspel

gevoed gekleed gekapt ben je op de wereld gezet onzichtbaar aan de lijnen jouw vrijheid was gebed je danste zong en sprong totdat je geest blokkeerde jij het poppenspel bruuskeerde en jouw gevoel het won voor het eerst op nieuwe aarde met eigen normen en waarden kwetsbaar en te raken maar niet meer in hun spel die poppenkast…

we dansen niet meer -nooit meer- samen toch is de laatste dans voor jou: tot het touw stil hangt als het doek valt is het poppenspel voorbij…

er zit geen rek meer in de touwen van het poppenspel wij worden kort gehouden door het houten kruis ons bewegen wordt gestuurd door de waan van alle dag de grote speler trekt de draden aan tot niemand meer iets eigens mag voorkom gedonder in de hel in het synchroon gehoorzamen verdien je echt de hemel wel…

de oudheidkundige met een neus voor wat bijzonder is schoolt het meisje bij en amos keert de ogen af van poppenspel naar koperslak glanzend in de morgenzon hij propt zijn zakken vol met aardewerken scherven hij slingert slakken over ‘t veld terwijl de man en het meisje krimpen op de horizon Zonneleen 38 zie www.abelstaring.tk…

ogen en lippen vol gekrast met verraad van een verleden ver gezicht waar maagdelijk kleine vingers werden gefluisterd in een tierlantijnen ledikant toen zijn mond daalde naar het poppenspel van zweterige handen en de geur vond van een onbetreden onschuld nam ze afscheid om wat ze verloor er was geen sprake meer van porseleinen…

zij sneden hout in sobere trekken trokken strak hun voorgekleurde draden aan in sober gaan geleerd om zelf het leven te ontdekken jij zag de nerf polijstte zacht tot ik weer vlammen kon telde alle ringen vanaf de bast tot je bij de kern was jij gaat niet voor het kruis maakt geen nieuwe marionetten speelt geen poppenspel…

De schaduwkant in rijpe vlucht wacht tot het sterven zijn naam verliest en de dood zich koudt tot het volgend seizoen in deze gedogen herinnering spreken gesloten ogen en nestelt hij zich in zijn laatste vederbos het licht breekt in stukken en valt in ’t zaagsel van dit aardse poppenspel, waar deze marionettenklucht zich verschanst…

Keer niet terug naar 't niemandsland waar niemand op je wacht in de door God vergeten stilte van alweer een hopeloze nacht wend je niet af van de horizon en de dromen die niet reizen bedenk opnieuw waarom 't begon je hoeft niets meer te bewijzen het poppenspel gaat niet om goud schrijf het maar van je af, ik luister zonder dromen word…

handen kneden mij naar jouw borsten het zuigt hechtende lijnen aan de binnenkant van mijn dijen Vasthouden aan een uittreden wachten op de dubbele maan het dolende scheppen Zij rondt haar poppenspel vlieg vingert een bal van klei samen kozen van een spiegeling vrije doorgang witte zee van potentie ingehouden wachten op een liever…

Ook al zijn zij derde generatie en Nakomelingen van hen die destijds Terugkeerden van de Indische archipel; Zij schuiven aan voor een rijsttafel Uit grootmoeders keuken; en genieten Van een Javaans Poppenspel.…

tijden zijn voorbij dat handgevulde poppen met houten neus en felgekleurde oogdoppen hun woorden wisselden op het randje van spel tussen hemel en hel de kinderschare ingetoomd met snoep en begeleid door geitenwollen sokken werd meegenomen op ontdekkingsreis die volwassenen zelf nooit hadden genoten ingrijpende verschuivingen…

het lijf in pose gezicht zonder mimiek alleen in ogen schaduwt het verdriet haar bewegen is gevat door draden tegen zwart onzichtbaar voor publiek dat ademloos geniet de ster speelt slechts de wil van regisseur en producent zij trekken aan de touwtjes want geld keert iedere cent haar vrijheid is beknot de ziel genadeloos gekooid…

ik kruip soms weg ver weg en wil niets meer van mezelf weten speel met poppen waarvan ik de koppen maar niet kan vergeten grote neus was mij het liefst scheve mond had altijd praatjes donkere ogen voelden diep de kleinsten waren steeds mijn maatjes ik word gespeeld gezichten ken ik niet de koppen hebben iets aparts in lijven koud…

je hand ligt op mijn kruis voel de draden trekken aan mijn armen en benen ze glijden langs het bekken naar beneden ik ben van hout jij hebt mij bekleed met hart en ziel je stem gaf mij karakter in het strakker trekken van de lijnen in mijn lijf het houterig verblijf jouw kruis laat mij dansen met anderen sjansen je stem daagt…

kruip soms weg ver weg en wil niets van mezelf meer weten speel mijn spel met poppen waarvan ik de gezichten niet kan vergeten grote neus was mij het liefst scheve mond had altijd praatjes donkere ogen voelden mijn verdriet de kleinsten waren steeds mijn beste maatjes nu word ik gespeeld gezichten ken ik niet lijven kroelen om het…

Van poppenspel en hink-stap-sprong naar de nooit vergeten eerste danspas. Langs heimelijke, nerveuze afspraken waarin de tijd soms stil bleef staan. Uw huwelijk, wat soms een achtbaan leek, bleef omzoomd door lief en leed. Kinderstemmen..nu..zo eind'loos ver.…

waren steeds zijn laatste woorden die hij daar zo zeggen zou om dan te wachten op datgene wat hem staande werd gegeven waarna hij zijn poppen uitgespeeld liet rusten in berouw Hij speelde poppen buiten zinnen in Theaters van Beminnen om haar steeds weer diep van binnen nog te zeggen wat hij wou al zou hij gauw geen dag voor velen er zijn poppenspel…

bij nacht en sterrenkrans dansen en zingen en kabouters vraag ik waar zijn de kabouters die wonen niet in bruine maar in rode paddenstoelen rood met witte stippen haar lach tintelt weet je fluistert ze elke lach zweeft naar de zon is ons geheim later dat jaar leunt de maan in nevelen slaapt de heks en dromen kabouters van poppenspel…

Tijdloze roeier in een oceaan van eenzaamheid, walvis in Hollandse slootjes van bekrompenheid, goede reus in een kwaadaardig poppenspel.…

warme beddenlakens kijkt naar het slaapkamerraam bewondert voorstellingen van het nabije duister regen roffelt plagend met spitse vingers op het zwarte glas sneeuwvlokken komen aanzweven krioelen als wilde spoken over en door elkaar heen willen zich opdringen maar zien tijdig hun grens bliksem toont op het gordijn vurige poppenspelen…