Alle inzendingen over priemen

Er is weer een nieuw priemgetal ontdekt Dat is alleen maar door zichzelf te delen Vanavond zat ik mij wat te vervelen En dacht: 'Als je de wortel daarvan trekt Dan weet je of we niet worden gefopt'. ...Het was een heel gereken, maar het klopt.…

afgezette wilg de stompen priemen ten hemel…

Nu durft Cees Priem er pas over te praten: met de ijle berglucht in de Tour de France had hij, vanwege zijn kunstgebit, nooit een kans. Nu hebben wielrenners speciale implantaten.…

je ogen priemen tikkend het raam glashard ik hoor me weer aan scherven vallen en voel opnieuw de splinters…

en de ouderen zingen we zijn altijd we zijn altijd over de hemel vliegen vogels we zijn altijd altijd altijd buigen de hoofden en zij en zij en zij daar priemen vingers en wij wij zijn altijd altijd en zij planten de zaden kijken naar vogels en zij en zij en zij wij verschudden het kussen en priemen onze vingers maar zij en zij zijn lui…

De tijd dat gedichten moesten rijmen is voorbij, zei hij, en hij rijmde rustig voort, totdat hij door die ene, andere rijmelaar met een houten priem werd doorboord.…

Geen pluggen en schroeven Geen waterpas secuur Wat moet ik met priem en potlood? Ik wil gewoon...... een gaatje in de muur!…

terwijl hij zijn woorden over haar uitkotst kijkt zij vol ongeloof dwars door hem heen ogen die priemen maar stuiten op datgene wat hem ooit zo week maakte ze knipoogde en lachte gemeen *…

nog heb ik je gevonden toch voel ik ogen priemen in m'n rug haren klauteren langzaam overeind en geleidelijk naar benee tot ik de jouwe vind en de mijne neersla, en me slechts kan hullen in stilzwijgen…

Vanuit elk stukje cement tussen de huisstenen droop verwijt en verdoemenis, uit elke schaduw sprongen hellehonden en in mijn uitgehongerde hart sloegen ze priemen van hout gedrenkt in knoflook.…

Onder de waterspiegel krioelt een gehorzel en ik knijp het uit mijn net marsmannetjes en bloedzuigers geeuwen plakkerig in de mazen en ik zie zoals een eikel uit de voorhuid glijdt zo ontbloten zij stekels en zuigers en de tandwielen die hen aandrijven aquatische insecten priemen een plekje in mijn weekdier van een hart…

Stille sparren priemen in heldere kou van deze zwijgende nacht.…

De boa’s slaan alarm in onze treinen: Bedreigd door mes en priem, dolk, lans, floret, door speer en spies, de hellebaard, stilet Hoe kan men die messcherp weer doen verdwijnen? Eerst dacht men aan hard schelden en woest snauwen Veel beter bleek een snelle steekproef houwen…

harde, zachte woorden ik spreek ze elke dag ik schrijf ze elke dag denk niet hij is onevenwichtig schommelt niet, maar scheurt van het ene naar het andere uiterste, dat is mijn aard, ok, een beetje uit balans de magie van woorden blijft evenals dat van het leven wonderlijk toch ik schrijf kruispuntigen doordelende tot de priem scheidingsvlakkerige…

Er ligt een dag te wachten voorlopig blind en koud ’t is ruim voor achten en nog droog ten zuiden van het oosten scheurt de hemel open toont het vermoeden van een dag tot zover is het droog er komt wat kleur in ‘t leven de dag komt er echt aan de eerste zonnestralen priemen net voor er pijpenstelen staan…

wachtende ongeduldig dolend in het ongewisse blijvend starende ogen priemen in het niets dat een leeg beeld weergeeft op een troebel netvlies een diepe zucht zakt diep weg verloren in machteloze strijd om zekerheid eindeloze stroom gedachten verwaaieren in een onrustig hoofd bezeten moe en gestreden berust hij…

het prestigieuze hoogbouwsilhouet schrijnt aan de heldere hemel koud en kaal priemen glas en staal gevoelloos in het blauw aan hun voeten is het is zoeken naar gezelligheid van kleine stegen de buurt heeft eigen tijd en leven als de eetcafés vol schuiven met hongerige lijven weet dan dat de torens zielloos achterblijven het schrijnen…

Zij nadert ik kijk haar aan herkenning In haar ogen zie ik de beelden van pijn en angst Ik herinner mij haar bevende stem toen ze smeekte te stoppen Toen was ze klein nu staat ze daar met ronde borsten voor me haar tepels priemen uitdagend naar voren Haar massale dijen staan in het teken van cellulitis Een echte vrouw…

zij nadert ik kijk haar aan herkenning In haar ogen zie ik de beelden van pijn en angst Ik herinner mij haar bevende stem toen ze smeekte te stoppen Toen was ze klein nu staat ze daar met ronde borsten voor me haar tepels priemen uitdagend naar voren Haar massale dijen staan in het teken van cellulitis Een echte vrouw Ik wil haar leren…

zelfs de sterkste boom leeft met barstjes in de stam gesnerpt door stormvlagen in grijs getinte, herfstige dagen of toegebracht door een ijselijke koude nacht waarin meedogenloze striemen in het hout wisten te priemen maar, ze zal niet zwichten onder het juk van verzwarende regentakken nee, dwars door stortvloeden heen elk gegeven…

Zijn ogen priemen en zijn mond staat erg verbeten Soms lijkt hij het niet helemaal te weten. Hij stelt te leur maar toch blijf ik zijn fan. Want haantjes die elkaar beconcurreren, elkaar bestoken …..klap na klap, dat prijst men hier als leiderschap, maar punten scoren is nog geen regeren.…

Met guts en priem Ontstaat uit het Gewoonste hout Het allermooiste beeld - Een beeld dat vorm En uiting geeft Aan een beloken herinnering Die al jaren in mij leeft - Met mijn palet van Basiskleuren schep Ik op geschept papier In verf mijn eigen Onafhankelijkheid Kunst die leeft voor altijd - Woorden die ik van Mijn moeder…

ogen priemen door de lucht de blik op horizon en verder de snavel scherp prooiklaar en gebogen herbergt dood zonder mededogen sterke veren dragen vleugels in het scheren over onbekende heuvels zij zijn aangebracht voor kracht in de snelle glijvlucht naar meer macht de rest is kansloos door verborgen klauwen in een donzen huid…

het schor ziet dor slikplaten sudderen na weer een vloed zeekraal is scheutig op overgangsplaatsen paaltjes markeren de grens, wit bescheten bieden zij plaats aan vluchtige bezoekers zon zaait weer armoe de bodem zal scheuren onder vluchtend gekrijs steltlopers priemen en drillen de bodem leeg tonen hun stuit, brutaal is hun uitzicht…

In mijn dromen priemen prikacties van verleden tijd; tastbare tintelingen vertalen herinneringen sprankelend als bronwater. In de grotten van mijn lijf weerklinken geluiden van verzwegen leven en wervelbeelden puilen mijn ogen uit.…

Populieren priemen hun naakte zwepen in de iele lucht. Nog enkele blaadjes wisperen met een diepe zucht hun laatste fezelverhaal. Kraaien roeien stil door de mistrivier. Ze enteren knoken van een ouwe eik. Krrrrauw! Rrrrauw! AAUW! Steenharde krassen op het canvaslijk van een stilleven.…

Vanuit het niets priemen tere tonen van verdriet naar boven tot een zijden gloed, een klagend lied. Het stroomt uit de fluwelen mond van Cecilia Bartoli bij de aria: “Dove sono i bei momenti”. Al van bij die eerste noten word je weerloos meegezogen en gevangen in dit smachtende verlangen naar verloren liefdesgloed.…

Ze priemen door mijn schedeldak en walsen door de kamers van mijn hart met jubelende golven naar de oevers van mijn ziel. Jouw tinkelende lusterbelletjes klinken en dansen in het rond en landen op het zachte mos in mijn hoofd. Een appelbloesem vol feromonen voor de vlinders in mijn huid geeft de warme vrede van een kinderhand.…

kronkelige, dorre takken woelen in mij ze vormen een labyrint ik wil eruit maar ben de weg kwijt muren, langs voor,opzij en achter ze worden steeds hoger takken met scherpe doornen priemen erdoor ze zijn heel talrijk de doornen doen pijn dus blijf ik er af op de doornen heb ik een dikke laag cement gelegd het cement is opgedroogd…

speel muziek en zing een lied in tijden van het corona mysterie hallo mensen, hier een leuk bericht iemand komt je glimlach halen zie ze geven, zie ze stralen dus daarom trek een blij gezicht de velden open, de weide klaar wortels en zaden ontkiemen reeds bloemen en planten die priemen ja natuurlijk... want de zon is daar!…