Alle inzendingen over puin

diep bedolven onder puin van het leven snakkend naar lucht vruchteloos gevecht in gaia's schokkende schoot er is geen weg meer het duister groeit dicht plots gutst het licht met hamerslag binnen…

Puin, puin, puin pijn, pijn, pijn!…

puin in mijn hoofd puin in mijn hart puin is wat mijn leven verwart puin ontsproten aan veel pijn wat langzaam wegnam mijzelf te zijn met pijn en moeite vecht ik terug tot zolang ben ik nog wat stug hoelang mijn weg ook zal zijn steeds bij het opstaan iedere morgen hoop ik dat het weer wat minder zal zijn zowel de puin als de pijn…

hij zag de chaos in het puin vond hij een schoen die niet van hem was…

kapot, verslagen en verloren ze scheppen modder in een onaards landschap zoekend naar hoop met angst voor wat ze vinden in een uiteengevallen gemeenschap puinresten, puinhoop wanhopig biddend naar Allah of God in zinderende hitte is angst kouder dan ooit vechtend tegen het noodlot stenen en modder zijn overgebleven resten waar…

opengereten rusten twee torens aan de voet van een berg puin…

Totaal verduisterd een "zondige" stad in puin en toch de zon zien?…

De wereld van mijn ouders, mijn wereld, valt in puin. Het nieuwe China raast vlakbij voorbij. Mijn oude ogen zien, begrijpen doe ik niet. Nog even zal ik langs de straat de laatste groenten uit de laatste tuin te venten staan. Angst grijpt mij aan: mijn oude China ligt in puin.…

Boom in mijn achtertuin Rondom jou ligt al mijn puin Krachten uit het Noorden Gedachten zonder woorden De winter was lang En ik ging mijn gang Lente en zomer waarin het zonnetje schijnt Waarin mijn puin verdwijnt Bloemen bloeien en bladeren groeien In de herfst zal ik nu eens de takken gaan snoeien…

Wat over is, is een knuffelbeest boven op het puin... Een droom voorbij!…

Brokstukken en puin Een weduwe van schuim De geverfde papegaai Korzelig en niet schoon Krijst tiranniek achter een icoon…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…

heel voorzichtig met haar ragebol veegt de huisvrouw in de oksel van het plafond giechelend lacht het gebouw zich in puin ------------------------------------ uit: Het Kruidenboek (1970)…

Mijn bril vergroot de tranen van de moeder op het scherm die gilt en kermt en jammert om haar kind waarvan ze onder rokend puin alleen de hand, waarin een potlood, vindt Ik zet mijn bril af voor zulk wreed ondeelbaar leed Tranen zullen haar niet baten Ik heb ze desondanks gelaten…

Hier sta ik dan als zonnebloem zo maar tussen het puin. Ik kan mijn kop nog draaien al hangt hij wel wat schuin. Hoewel ik mij bij tijden soms ook wel eenzaam voel heeft onze grote Schepper met mij toch ook een doel. Wanneer het weer wat meewerkt begint mijn kop te zwellen en wordt er zaad gevormd voor vogels om te pellen.…

Stilte valt als regen tegen de ramen eens waren wij samen nu zijn er alleen nog de tranen stilte bloeit als onkruid in een slecht onderhouden tuin mijn leven ligt in puin ik moet mijn weg daarin weten te banen alles wat blijft is de stilte de oude stad draagt de regen en jouw kilte.…

Op zoek naar wat nog resteert, rapend alle puin van het veleden, dan draait de wind radeloos heen, om alles wat nu heet, mijn heden, zo volg ik de vlinders nog, om als laatste in geluk te treden!…

Mijn hart heeft eindelijk gesproken ik wilde kwijt al die onrechtvaardigheid die mij is aangedaan Ik heb de moed gehad om het nu te doen mijn gevoel zegt nu hè hè het is voorgoed voorbij Weet je ik vraag me alleen af waarom Maar ook dat is voor mij voorbij Ik heb nu alles uitgesproken Vrijheid is belangrijk alleen voor diegenen die geen leven…

wist de rots gespleten raapte stenen in vergeten puin hakte scherpte van de kanten rondde zacht jouw ideale lijn polijstte grijs vond het wit met kleur dooraderd waarnaar ik had gegist in bloed van leven dat je steeds hebt gegeven is het vurig rood nog altijd niet gewist…

Krijg ik zin om zomaar puin te ruimen. Versleten gedachten in mijn oude hoofd. Ineens krijg ik onbegrijpelijke zin. Zin in een razende beeldenstorm. Zin om temidden van een laaiend vuur, als een herboren feniks op te staan.…

mensen op de vlucht overal verdriet en angst en de wereld huilt schreiend kind op straat pop tegen zich aan geklemd ze is mamma kwijt oorlog dichterbij wakker geschudde landen bedreigde vrijheid…

er was geen gat toch groef ik in de tunnel van verlangen naar een opening steeds blokkeerden stenen uit je leven de doorbraak naar een nieuw gezamenlijk begin we hebben puin geruimd de paden eindelijk verlegd gezegd wat ons zo irriteerde in initiëren is onze toekomst blootgelegd afhankelijkheid wordt omgezet in samen existeren…

dorp onder lagen as en puin we zagen het beloofde land we deden niets…

het pad bergop loonde niet de moeite was aan de top niet helder bovendien nu vraag je mij om puin te ruimen jij kunt het niet meer overzien…

het smalle ochtendlicht deinend de duinen de zee met mijn ogen dicht leven in puin en schelpen gestrand in bloedrode golven…

Ik zie het verdriet in je ogen Je ziet een tank die weg gaat Verwoeste huizen, kogels overal Allemaal puin waar je op staat Je slentert naar je huis Alles is kapot Je hoort je moeder huilen Die voelt zich ook al rot Je vader die wat puin opraapt Niets is nog wat het was Je kunt nergens spelen Er ligt wat bloed voor je huis, op het gras…

Een treurende es zweept ruisend Het hangende loof om het puin. Stil koestert een teder viooltje Zijn geluk in het mosrijk duin.…

begraven Wellicht gebruikt, geofferd of vermoord En de kinderen spelen op het puin van Libanon Met granaatscherven in de brandende zon…

met het gezicht vooruit rechtopstaand met de wind in de rug flits ik terug weg van obstakels en puin naar zachte moederarmen waar ik gedachteloos dein als een pasgeboren kind…

na de sloop liepen we langs het puin door het lege land het leven van alledag was ruw uit haar raamwerk geschud een stormwind rukte de laatste vijgen van de bomen…