Alle inzendingen over raakbaar

Hier ben ik dan Raak me aan Zie mij Laat me je bereiken Het is zo eenzaam hier alleen Jij bent zo ver weg Ver van mij verwijderd En ik weet als ik dat zo voel Zal dat voor jou niet anders zijn Alles is zo ver weg en zo onbegaanbaar Ik wil dichtbij Ik wil raakbaar Ik mis je…

Onaantastbaar lijkt ze maar vind haar zwakke plek en ze laat zich benaderen Raak haar gevoelige snaar en ze reageert welluidend Bespringt je vol passie als een wellustig beest…

de dag beroert de nacht in glasdun ochtendlicht ontwaken vogels het gras teder omhelsd door druppels dauw bevroren stilte nog even raakbaar…

wat mis je het meest vragen digitale kinderen vanuit hun verte het raakbare - het voelbare en het deelbare antwoordt zij uit haar herinnering vooral in het donker bij 't slapen gaan en - samen wakker worden vooral dat...…

jouw wit was streepvrij de intense onschuld verblindend nauwelijks raakbaar door contrastuele weerspannigheden zacht ebde gesluierde schoonheid weg een spoortje hemel achterlatend in de neerslag van tijdloos goddelijk genieten…

tastend naar zijn oude geur en gloed ben ik in het tere omhulsel gekropen en zoek onder zijn zachte winterhuid beschutting tegen stil verdriet koester de rafels van milde warmte, van ruisende sporen zo raakbaar nog verweven in de leegte die hij achterliet…

de schemer valt, verstomt de taal van vogels rond de kloosterplas in de verte dooft een hoeve haar vensters, blaft nog laat een waakzame hond dan wordt het stil, raakbaar stil zwijgt alles in en om me heen rust mijn blik op de vage einder tast naar wat onzegbaar is…

hoe ik met de jaren langer aan dit seizoen blijf hechten het voorbije weemoediger betast ruik hoor en zie hoe ik bij ‘t dwarrelend blad m’n eigen vergankelijkheid wat vaker overpeins wat stilaan ruisloos wordt nog raakbaar aanschouw en geniet hoe ‘t kind in mij zich nog altijd roert het verwaaide pad naar wat nooit vervloog…

Wij zijn elkanders raakbaren vanaf het allereerste uur speling uit de diepste snaren van levenslot en de natuur bemin het vurig wildebeest achter de secondewijzer kroon ons voor eeuwig jong van geest tot trouwe keizerin en keizer draag mijn adem door de poorten van je gepassioneerde ziel jij enige uit duizend soorten voor wie ik in aanbidding…

hij laat ons de stilte verwonderd leegte met werken gevuld raakbaar eigenwijs ongenaakbaar in scherp formuleren altijd jong erudiet en belezen zijn jeugd zat wat tegen flamboyant in optreden het lichte narcisme was deel van zijn flirt met ons heden in de wereld van mensen gaf hij zich bloot in geschenken waarvan hijzelf het meest…

alleen wat lief is kan zo tergend schrijnen en zo meedogenloos diep aan oude wonden rijten dat 't waait en reutelt in de ziel waar zekerheden splijten alleen de raakbaren die wonen in het aller-diepste diep kunnen zo verloren drijven en in volkomen weerloosheid zich spiegelend - in leven blijven alleen wat lief is kan de ziel zo in verwarring…

en zo, mijn lief mijn gevoelens gaan diep heb geen uren verslapen aan het gehemelte van down onder nee, in het land van gisteren arriveerde een koolwitje laverend in de wind op wolkjes licht nabij geheel onverwachts kwam het bij me zitten onder de notenboom hartverwarmend alsof we naar elkaar seinden helder, scherp tot zachte raakbaarheid…

Ik wil vuurrood en een beetje paars vliegen hoog boven alle dingen die groot van moeten branden zo hoog tot ze klein worden  als zeepbelletjes die ik weg kan blazen ver weg naar verdwijnen en zo wil ik zijn oplossen in zand en in zee tot pure kolkende extase voelbaar en raakbaar mij wentelen en draaien me over geven aan zon en maan…

Rondom mij is alles voor even niet raakbaar, zichtbaar alleen. Brandt in mijn hunkerend zuchten dit licht een vooruitzicht, een weten, dat telkens het voorjaar weer wint.…

woorden blijven hangen deze winteravond ze sluimeren door de nacht als in dromen onrustig in wakend slapen of andersom vluchtig als lucht, raakbaar als steen vergeet niet de hardheid van de dag gisteren een onafgemaakt meesterwerk vandaag zijn de stukken weer als nieuw zoals in het begin, of is het slechts schijn om jou de moed niet opnieuw…

in de kalverstraat een jongedame die danste lachte bewoog naar me woof door sidder bevangen gelost mijn puike relatie dagelijkse belangen ogen werden vochtig schijnbaar omhoog getild lustig hartstochtig de ware zwevend en mild alles kwam in mij samen perplex en geprikkeld engelen die zongen ijlde de sprookjesprins vluchtig niet raakbaar…

de zee vertelt van zoveel maar vooral van het doorzichtig vliegen van het onbenoembare en het raakbare dat alle liefde in zich draagt en meer dan dat het meest vervullende - meeslepende - haast onbereikbare het grootse - slechts te bevatten door hen die aangeraakt werden in diepten en hoogten hoger en onstuimiger dan de golven…

zo zingt het lieve- zachte - woeste onberekenbare beest de wilde vogel hoort hem wel zij leest ook wel zijn woorden - maar ze ziet hem niet en veilig achter hoog granieten bergen wacht hij het antwoord af zij wil haar angsten heel graag overwinnen haar vleugels strekken en opnieuw beginnen en zij wil heus wel buiten spelen al zal zij raakbaar…