men trok heel voorzichtig het stuk steen weg
de Moeder die al uren had geschreeuwd
uit pure wanhoop, zweeg plotseling
iedereen om haar heen keek zwijgend toe
de baby lag daar, stil , zo klein, zo klein
helemaal gaaf en het was alsof hij sliep
de krankzinnigheid in de ogen van de Moeder
stil, smeekte ze….stil, hij slaapt, wek hem niet…
wie ben je op die foto
als je hart bitter weent om
het kind op je schoot
omzwachteld in gebroken wit
laat het prille leven niet gaan
nu wanhoop uit de hemel stort
begraaf het kind niet in haar laatste slaap
we willen het wiegen in onze armen
in het open veld
onder de zwarte hemel
in het hoge gras zullen we
naar de sterren kijken…