Alle inzendingen over ravijn

ik kokhalzen Braken Het zwart in je geest De angst ervoor Treft je hart het meest Doet je ontwijken vluchten kan je doen bezwijken angsten als individu en in de massa de diepte die in de samenleving zorgt voor beving voor gedachten die ons niet meester zijn we blijven aan de oppervlakte want in de angstige diepte schuilt ook het ravijn…

Met bommen op de Rand van het Ravijn. De Rand is heel sterk 't ravijn heel diep Tegen onrecht fel gekant.…

alsof ik door spinrag kruipen moet in diepe ravijnen springen door het donker lopen over onbekende wegen de storm trotseren in je stem (zo is de weg naar jou) met naakte armen de honing uit de korf van bijen stelen handen vol edelweiss plukken en uit de hoogste takken het gaafste fruit meebrengen (opdat je mij opmerken zou) maar…

Met bommen op de Rand van het ravijn. De rand Is heel sterk 't Ravijn zeer diep Tegen onrecht fel gekant…

aan het uitsterven zijn Had ik het maar geweten denk je toen ik begon Toen al ons collectieve gedrag nog veranderen kon De aarde en zijn overlevingsdrang altijd zoekend naar samenhang Likkend de wonden in het groot of in het klein De mens creëert naïef drukbezet in volle vaart vooruit in snelle ontwikkelingen zijn eigen ravijn…

rekent het hachje zich niet alleen rijk en slaat Agape soms een brug over het ravijn? zet je rugzak vol vergaarde spullen even neer neem de tijd en pak hem uit niet alles is goed niets is altijd goed het denken moet steeds opnieuw beginnen…

stenen zijn geruimd het pad weer vrij gemaakt maar de ravijnen zijn gebleven we jagen niet op vergezichten willen slechts de stap verlichten die we moeten gaan geen hand in hand te lang en smal om samen voort te schrijden voorzichtigheid is troef om de verwoestende lawines te vermijden we erkennen ook het samen strijden…

Wij zoeken het ravijn, en van klimmen is voorlopig geen sprake. Op de bodem van het ravijn groeien wonderlijke bloedbloemen. --------------------------------------------------------- uit: '25 jaar Nederlandstalige poëzie 1980-2005', 2006.…

Je moet alles Los kunnen laten, Zei ik tegen je Ik zag Dat je me begreep Pas toen ik viel, Besefte ik Dat het jouw hand Was geweest Die mij had weggehouden Van de rand Van mijn ravijn…

Op geschaafde knieën Schraapt hij met Gebroken nagels Glinsteringen uit Het ravijn. Of, Op gestrekte tenen Pakt hij met Gepedicuurde nagels Juwelen van De berg.…

James Cook vraagt octrooi en start na de dooi met ezelstochten door die ravijn.…

Meegaan op de golven van verdriet jubelend bij ontluikend leven bij ravijnen en dalen reis ik mee Vandaag moet ik bekennen: www.nederlands.nl dank-u-wel!…

Ondertussen liep de regen in de val van de ravijn.…

melancholisch en dreigend leven we aan de rand van het ravijn onder het oppervlak van het water groeit de duisternis de tijd als leven in een rechte lijn? geen zomervogels hier…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

lopen, lopen het ravijn… naakt in de septemberzon gruwelijk speelgoed voor kogels Satan is los!…

De wolken branden in de lucht er is geen wind, slechts een zucht de rivier borrelt alsof hij kookt de natuur lijkt in opstand ik ga naar de rand van een ravijn om te zien hoe vergevingsgezind zij zal zijn.…

stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel herdenkend, maar vooral vervloekend De berg weerspiegelt de omvang van haar zorgen Het gevoel verlaten te zijn, niets meer voor morgen Ze staat langzaam op, “laat het dan zijn” Na een paar kreupele passen voegt zij zich bij haar zoon In het ravijn…

we bouwden bruggen hingen kabels aan pilaren wisten kloven die gescheiden waren te verbinden ravijnen te verkleinen die in licht nog dieper schijnen omdat de aarde scheurt en donker laat verdwijnen zo konden jij en ik elkaar weer vinden in een landschap waar gods water erodeert hebben geleerd elkaar de hand te reiken in het samen…

Rotsen schenken muurvast vertrouwen Water stroomt door het ravijn Vogels fluiten het concert van de dag Vrede voelt als een associatieverdrag Vogels zingen melancholiek Een ballade van romantiek, na tragiek Waterspreeuwen vertonen bad-rituelen Vredig gevoel met ieders hart delen Stilzwijgende diepgang uit het ravijn Waar je intens verbonden…

Cartoongedrag kruipt diep onder de huid Als stripfiguren rooksignalen geven Een tekenfilmster blijft voor altijd leven Al haalt-ie nog zo gekke streken uit Dus hoed je voor een aanstormende trein Een aambeeld of een val in een ravijn…

vanuit ravijnen van herinnering zweven verwarde dromenflarden door de rusteloze nacht herhalen vergeten verhalen de beelden vertrouwd maar hun taal onbekend gevangen in geheugengangen speurend naar een medium een weg naar buiten…

Wanneer ik in de spiegel kijk, Dan staar ik in een aangezicht Dat mij nog nauwelijks herkent: Een maanlandschap Met kraters en ravijnen Die ik nooit eerder had gezien. Nee, dit is geen gezicht En hier moet dringend wat gebeuren: Dus ga Ik nog vandaag Een nieuwe spiegel kopen.…

Toen eindelijk de mist optrok doemde diepte voorbij de rand van het ravijn magnetisch peilloos sprongen ze samen zwevend als Icarus naar de zon in de verse hoop dat deze keer hun nieuwe vleugels niet zouden smelten…

Soms is liefde steen een ravijn een mogelijke val Soms is liefde het poreuze blauw van elk rood Soms is het beter over liefde in eerbied te zwijgen Soms is het beter steen te laten gebeuren.…

er is daar de traag wurgende omhelzing van de slang de ijzeren klauw uit het gapende ravijn het zinken in de giftige grond van het walmende moeras de inktzwarte duisternis die het bevende licht verslindt er is daar de verlammende stilte in de angstdromen van de nacht…

Vliegen als een vogel Zo vrij als dat ze zijn Zo wil ik me ook voelen Niet meer opgesloten En storten in een ravijn Vliegen als een vogel Soms onder moeders vleugels Maar zelf ook kunnen vliegen Vrij en los… Vliegen als een vogel Hoe kwetsbaar en klein Zo vrij in de lucht Zou ik ook wel eens willen zijn.…

vuurrode koorden dansen in het groene licht van de zuiderse kapel een tap geeft de leiding en wiegt op en neer een neerwaartse spiraal duikt op in de ondergaande nachtzon een nieuw leven vol gebreken springt in het ravijn…

Het is zo vaak gezegd niet de weg te gaan die ik heb gekozen met blinde ogen langs peilloos diepe ravijnen over overvolle wegen zonder richting, zonder doel zwervend en geen horizon waar de ochtend daagt met vlammend gouden randen.…

Het leek zo simpel maar de weg was stijl zelfs voor een waaghals een diep ravijn je kan je verstoppen en de pijn laten maar het gaat zoals het gaat was er een kans voor deze koortsachtige dans de muur te breken die ons gevangen houdt dus ga nu maar liefste ga…