Alle inzendingen over reikwijdte

[Haiku] wilde kastanjes beschenen door de herfstmaan - het zonlicht reikt ver.…

richting de wolken reiken de bomen richting de hemel reikt de berg het zal nog millennia duren voor ze er komen en in hun grootsheid voelen wij ons slechts dwerg tot zo hoog kan een mens alleen niet komen hij wordt duizelig raakt verward hij zal er toch van blijven dromen en het klinkt dan misschien apart maar een mens hoeft niet…

Ik denk hierover wel eens na hoe ver is de reikwijdte naar geluk Als ik midden in het leven sta zit het misschien wel in een handdruk…

Jouw grootste liefde past niet in de reikwijdte van je kleine armen ’s Nachts verdrinkt je, stort een vliegtuig neer…

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

in jezelf gonst het van gedachten bij elke naam die je vergeten bent en ieders gezicht dat je ermee verwart elke maan is een glazen bol in de nacht de nagalm van diepte, de rek in reikwijdte of de houdbaarheid van een moment en je neemt afscheid van het kind kort nadat de ochtend is neergedaald…

De zon is een Antwerpse planeet De aarde houdt op bij de Schelde Cyclonen gaan liggen op de Groenplaats Van alle machtige steden die vallen Valt Antwerpen het laatst Tot op het laatst autochtoon. ------------------------------------------------ uit: 'De Leeuw', in verzamelde gedichten, 2004.…

knip maar met je vingers ik ken je lichaamstaal in subtiel gebaar altijd zal ik jou beschermen ook als je blik wordt gedwarsboomd door onverlaten in hun boosaardig perspectief en je lach in haar hemelse reikwijdte wordt geblokkeerd door schaduwen van valse echo’s daar waar je tranen vloeien zal ik ze drogen en zorgen laten vervluchtigen…

als een natuurlijk blad vlinderen op de wind in de zwaarste storm het sneeuwklokje dat zich een weg weet te banen door de ondoordringbare aarde als de merel, de klanken, de reikwijdte van haar toverfluit verstaanbaar, vol van waarde de sierlijke schelp een symbool van vertrouwen voor wie haar treft als de rietkragen wuivend in…

het raster rantsoeneren, het gelijk stevent af op theater en marktkramen, de ontstemden eten honing en ik kalk mijn fantasieën op de draagmuren van de polder in mindering gebracht zijn kwelders de horigen, het begraasde land van eeuwig vrucht en druppelend rijp waar de zon zich hecht aan het nakend refrein van oeverzwaluw tot aan de reikwijdte…

wat ik vergat waren de even dagen de dagen dat alles klopte en dat mijn reikwijdte dichterbij was dan dat ik in werkelijkheid dacht nu zul je zeggen dat een dag maar een dag is en dat dit soort onzin de drempel is naar onze ziel, maar ik zeg je dat mijn waarneming de tunnel waarborgt op weg naar een groter geheel, waar herstel de vluchtwegen…

jij hebt je uitgestrekt binnen de reikwijdte van dit gesprek overal met de juiste articulatie en modulatie vol anticiperend het feest van de geest is in alle ogen goed zichtbaar in geestdriftig spel waar begrijpen en verstaan soms verloren dreigen te gaan in misverstand jij hebt de grenzen bepaald waar de toren van babel…

de laatste scherven van geluk gelijmd met deeltjes geduld niet voor lang want het ruiterpad is leeg van paarden en vol van wind het halssnoer hangt van nek naar stuit voeg daartoe iets van specie of cement roer de dagen door de weken en zie, de ziel zal breken het licht zondert de schaduw ver vanaf mijn reikwijdte, draagt de molensteen…

vrouwelijke staatssecretaris Verdedigt bekonkeld gekrakeel in de marge Grondwettelijk gewentel binnen Europese grenzen Wentelteef treinrijdt een handtekening naar jaarsalaris Over onze ruggen wordt rijk gebrusseld Uitstapje soms naar Straatsburg, neem papieren mee Er wordt iets gedronken, Europa beklonken Een kliekje dat husselt, ik zeg nee Mijn reikwijdte…

dan schud ik mijn gedachten op en besef dat ik met te weinig ogen de ganse wereld niet kan zien, dat ik niet kan bogen op alom zijn bovendien, dat de spanwijdte van mijn armen de aarde niet omvatten kan, de reikwijdte van mijn erbarmen blijkt te klein voor alleman.…

ERGENS ver op die doffe watervlakte wiegen verkruimelde eierschaaltjes dringen trillend samen blank marmergruis schittert daartussen al dolend zien: fluitketelstoom suist het woeste ruige zwervershoofd binnen geeft zijn denken meer reikwijdte dan kunst- en schoonheidskenners weten BARBAARSHEID kent FIJNST BEELDEND BREIN.…

ergens had ik jou geplaatst tussen de kroniek van misvatting en de verzen van een belijdende, het hoorspel lispelde voorspellingen van een orde die haaks op mijn reikwijdte stond *** jij schraapte vlokken schuim van elke golf die mij overspoelde, bouwde een kerker van het witte nat en boeide me met de wind die nooit ging liggen je kon het…

nog draag ik kleine voeten in mijn handen op weg naar de grote aarde, zoekend naar enig houvast is slechts het hart het kloppend baken ogen vertellen zinnen, doch niemand leest mijn verhaal het toegekend vermogen om als kind groter te zijn dan de reikwijdte van de sterren had reeds het stelsel verlaten vluchtig als vuur dat telkens…

Het is gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos in ten onder ga, het is de fluister toon die mijn stemwind spreken laat, het staat voor de reikwijdte zover ik ooit kon denken.…

Langzaam wint hij hoogte, met een ruimere reikwijdte wordt koord gegeven al hij erom vraagt, een verzadigd zegevieren Hoger dan canadabomen en het dennenbos daar ligt het huis, waar ze woont. Hij hangt nu stil, ik hoop dat ze zich vertoont, mijn geschilderd hart bemerkt als van een albatros en zo de woorden ziet in de wijdste lucht.…

Het is gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos in ten onder ga, het is de fluister toon die mijn stemwind spreken laat, het staat voor de reikwijdte zover ik ooit denken kon.…

Maar Orang-oetan miste het grote woud de reikwijdte van zijn eigen terrein Het liefdesnest dat Bonobo bood was voor zijn armslag chaotisch en klein En Bonobo die hem zo graag zag miste zijn arm om haar heen. Met de ruimte die hij om zich schiep was het of hij voor haar verdween.…

In al haar reikwijdte geeft de koe melk en daarmee rijkdom. De schuur mag dan nog steeds vervallen zijn, samen leven we aan deze kant van de drecht. Tijd tekent dit gedicht, een hartslag hoorbaar in dit maanlicht.…