Alle inzendingen over reizigers

Er zwerft een reiziger door mijn hart niet wetend of hij hier dan 'wel' wil blijven Er zwerft een reiziger door mijn hart, hij maakt om de seconde een uitstapje, zo dwars door mijn hoofd Er zwerft een reiziger door mijn hart waar in de ruimte veel te klein, om als geboren reiziger een ware reiziger te kunnen zijn Lieve ware reiziger ik weet…

we zijn niets meer dan reizigers de eeuwigheid ten spijt…

We zijn allemaal reizigers op doorreis en op zoek naar een land waar alleen vrede en liefde heerst Maar is dat land wel te vinden of zoeken we dat land misschien toch bij God?…

Auto's volgepakt Met wat vakantie- Hartstocht zoal Vereist, strandbal En parasol keurig Ingevouwen en tegen De achterruit geplakt, Het zicht tot een Minimum beperkt, En wij zijn reizigers Langs dezelfde weg Aan wie alle verre Doelen zijn ontnomen Door het kwaad Dat aids genoemd wordt, Vieren vakantie Niet in de verte…

De reiziger reist Zijn tenen blauw Ontdekt, bewondert Herontdekt, vergeet Om nooit thuis te komen Uit te rusten Te slapen Niet meer te weten Dat hij is weggeweest…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

ik ga van hot naar her vraag me niet hoe het kan maar mijn dromen reiken ver ik kom nooit van mijn stek want ik ben een reiziger een reiziger op dezelfde plek lang kan ik er niet bij stilstaan ginds wacht de verte en er is nog een lange weg te gaan…

uw bagage - reizigers in de doodstrein na de explosie…

reizigers in trein op plaatsen in het gelid niet zo afwijkend…

De condensstrepen van reizigers passeren – nooit hun horizon.…

De reiziger staat stil Zijn blik overwelft de gehate vlakte Hij wikt de taal van zijn geheugen Het lied des vaderlands De reiziger leeft in gemeenschap Met auto, bus en trein Groet de nederige passanten En de bloemen aan het venster De reiziger is een held gelijk Loopt gezwind over het water Peilt de weemoed van de vissen En de achterdocht…

Met slechts de nacht als dekmantel Koplampen In 't eindige op weg naar 't Oneindige Over duizenden kilometers van spoor Die zonder eind aaneengeslo- ten leiden Hoewel de nacht eveneens weer dag wordt Is reizen in 't duister te benijden…

Ik wou naar Duitsland, ongevaccineerd, Maar moest in quarantaine, liefst vijf dagen Om toch maar de vakantie te doen slagen Zijn wij subiet ter plekke omgekeerd Niet als gepland, maar ja, zo gaan die dingen Nu doen we dus twee weken Scheveningen…

Zijdezacht draadwerk laat de reizigers stranden en maaltijd worden.…

iemand leest mijn gedichten voor even kom ik dan tot leven meer moet dat niet zijn Uit: Reiziger door de seizoenen uitgave: Binnenlands Reiziger Vervoer (maart 2008)…

de reiziger staat stil hij overwelft de gehate vlakte hij wikt de taal van zijn herinneringen het lied des vaderlands de reiziger leeft in gemeenschap met uur, dag en tijd hij groet de nederige passanten en de bloemen aan het venster loopt gezwind over het water peilt de weemoed van de vissen hij bezielt geen plan stuurt geen kudden…

De reiziger reist heen en weer Van Amsterdam naar Wormerveer En ook wel eens naar Krommenie Naar Beetsterzwaag en Middellie. Hij leest zijn krant in de coupé En neemt altijd zijn koffer mee Hij draagt een witte hoge boord En als hij zit zegt hij geen woord Hij praat nooit met een ander heer De reiziger reist heen en weer.…

De wandelaar staat op rijzige gestalte plant zich voort langs ´s heeren wegen lopend naar de einder Achter de horizon ligt de toekomst…

Met een koffer in de hand Een rugzak vol verleden Zegt hij zijn huis en thuis vaarwel En begint met reizen Van werelddeel naar wereld Via hoofd en hart Gebruikt hij podia en publiek private stromen Zo waart hij rond al wekenlang Langs eindeloze maanden Door sluiers vol geheimenissen En in nevelen gehuld Doorbreekt hij grenzen en gedachtegoed…

Slechts aan zichzelf behoort de reiziger en aan de tijd die haar als schaduw begeleidt.…

de weg oneindig strekt zich gespannen uit zover zijn oog wil reiken om in de verte op te lossen in een wervelende zindering daar waar de eerste bocht verschijnt zijn tred verraadt hem aan de stoffige struiken die de randen bewaken maar hij ziet het niet zoals niets van dichtbij daar verschuilt zich niets interessants hij loopt…

misschien dat de reiziger reist om dat te vinden wat hij hier niet meer ziet thuis is zijn blik als die van slechtzienden zijn de ramen van z’n huis afgesloten door blinden reist hij eigenlijk daarom? Om zichzelf weer helder in een ander daglicht te zien?…

uiteindelijk ben je eenzaam ieder mens staat toch alleen er zijn altijd wel vrienden of familie om je heen maar wie je eigenlijk bent en wat je werkelijk voelt en hoe je al die dingen in je leven hebt bedoeld dat weet alleen maar jij soms wil er iemand mee maar het blijft een eenzame reis in een altijd lege coupé…

Heer, ik kom bij U, mijn goud heb ik al afgedaan, wierook, dank, U toegebracht, mirre, mijn berouw, U voorgelegd. Zo kom ik U aanbidden wanneer ik mij te slapen leg. Uw Ster heb ik gevolgd, Uw kribbe is mijn deken. U, pasgeboren Kind kunt nog niet met mij spreken maar nergens heb ik zo’n goed luisteroor en U van zo nabij gehoord.…

Er was eens een dame beeldschoon en van stande, waar wij eens langs kwamen op reis door vele landen. "Bonjour" zei deze dame vroom, "goedendag" reageerden wij zonder schroom. Waarna de dame vroeg: "waar zijt gij naar op reis?" "Mijn edele dame, wij zijn op zoek naar het paradijs!" De dame giechelde en reageerde vol genot, opende…

Er was een reiziger naar rijkdom En een reiziger naar geld Zij zouden samen op de zelfde paden lopen Want ze zochten naar het zelfde werd aan hun verteld Naar Rijkdom bracht een spiegel mee als proviand Want je moet jezelf in de ogen kunnen kijken Naar Geld bracht een masker, en een mes Om het lam mee aan te snijden Er was een Vrouwe Schoonheid…

Als reizigers die de weg afgaan vol gevaren, Droomden ze van moed en heldendaden. Langs het pad van gouden appelbomen de weg verloren. Uit het zicht geraakte korenvelden. Het ging hen voor de wind en ze geraakten verder in het succesvol najagen van hun hartstochten.…

ik onteigen mijn verleden waar alles begon verdwaal in de wildernis van mijn bloed ontsterf eigenlijk, in een ontkooide horizon in iets dat mijn rivier rusteloos stromen doet eenmaal ten ruste gelegd in overpeinzing klinken naden van de rails als het hart met vluchtige tikken, een gedempte siddering kloppend in vleesgeworden, zachte smart…

Steden spinnen wegen: Webben tussen kerkers. Zwerf of geef je over. 't Ravijn bant de de blik, De vlakte verstrooit ze. Bespring rotstrappen, zwerfblokken naar uw drift. Laat in de vlakte uw verende voetzool Liefkozen door het vochtige gras. Rust in stilte van rumoer, Doch niet te lang: De zwerver wet zijn eenzaamheid op de…

Reizigers Als mensen zijn wij reizigers en geen bewoners. Wij komen op de wereld, om te reizen van plek naar plek. Een mens heeft vaak een thuisfront, maar sommigen hebben dat ook niet. Als mens mag je de wereld ontdekken, daar is niets op tegen. Reis en maak plannen, soms kunnen ze bewaarheid worden.…