Alle inzendingen over rosé

Het vijverwater rimpelloos de goudvisjes nog stil onder het dauwige lis daarnaast de ontluikende roos. Plots wordt alle rust verstoord een statige reiger loerend als een tijger komt tot aan de boord en snel als een havik zijn snavel wijd open en alle visjes hopen "Laat mij het niet zijn!…

Wie belicht nú simpelweg de lelie, lis en roos de boterbloem, de bosframboos de heide, groen en gras de vlinderstruik, het struikgewas Wie bezingt nú simpelweg de vlinder, vlieg en mier de watervlo, de regenpier de lijster, spreeuw en kraai de roepie-roepie, vlaamse gaai Wie omlijst nú simpelweg het wonder, land…

het eerste vale goud van de rijzende zomerzon die zich traag ontvouwt aan de vage horizon kleurt het leeg zwart van een schaduwloos, de nacht; een onhoorbaar smart als bloeit de rode roos alsof doornloos dankbaar onder een vochtig deken van dauw ochtendklaar over de wind haar streken vinden wij geluiden van de zingende natuur gestuwd…

In avonden als deze maanlicht in het donker schuilt en oerkracht voelt in weze is daar ergens, een roos die huilt als bij één klaterende waterval stort hij zijn tranen neder tot weer de zon schijnen zal dan straald en blijd, zijn hartje weder want immer na de regen schijnt de zon hemel hoog en uit een parelglans geregen toont…

als jager schiet je immer in de roos de jacht is goed voor ieders welbehagen vooral gejaagde mensen moeten jagen dan worden ze weer rustig na een poos die rust is voor de jager onontbeerlijk hij moet geduldig wachten tot z’n schot hem bijna doet ontploffen van genot alweer een prooi, wat is het leven heerlijk z’n vrouw is niet verguld met…

Geen dwang, geen plichtpleging ontsnapt aan de knevelende hand van de oude meester uit het lage land Behoedzaam strekt het paard de broze benen het linnen spant in de krakende lijst en het wegbarstend vernis laat ongepolijst het tafereel de glans van het echte leven lenen het ros verdwijnt in galop naar het achterland grint en hoefijzers…

de tulp werd onze nationale bloem rechtop altijd in één klare kleur ongeveer d'enige fleur zonder geur vaak genoemd naar heren in de roem een en al apollonische helderheid zo uitdrukkelijk met zes bladen zo logisch ook op zes helmdraden heerlijk heldere vormelijkheid vergelijk dan eens dyonische bloemen zoals de zinnelijke roos en de pioen…

een dame zwierf door heel belgenland schreiend in haar auto over stuur sprak mijn leven zit vol apenzuur sinds gister is mijn hart nu overmand het is een nieuw lief waar ik voor val een hollander blauwe ogen rosse kuif belooft mij daag'lijks vrij en fuif zegt duifje ik haal je uit je papendal u moet weten ik ben reeds getrouwd met een…

Ik kniel voorzichtig neer Mijn tranen lijken eindeloos Ik laat mij los in verdriet Samen wilde ik met jou zijn De dood ging tussen ons in staan Wat overbleef was die enorme pijn De zon schijnt over je naam Het voelt alsof je even bij mij bent Je handen..je lach..je stem Lieverd jij bent en blijft mijn vent Ik kus je steen en leg een roos…

Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar ’t geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen klaagt de winterwind.…

Als een veer die dwarrelt door de lucht tussen bomen, planten en bloemen gedragen op de wind met een zucht voorbij enkele bijen die zoemen langs een vlinder zo kleurrijk en broos zijn vleugels voor de eerste maal gespreidt ze laat drogen in de zon, bovenop een donkerrode roos genietend van het nieuwe leven dat hij nu leidt lichtjes strelend…

Als de wereld morgen open gaat vouw ik grauwe wolkenluchten zachtjes samen en fluister vlug wat woordjes richting jou Als de wereld morgen open gaat breng ik kleine kiezelsteentjes naar het laatste kruisjespad waar armen wijd grenzen vervagen Als de wereld morgen open gaat verschuif ik het laatste restje zand en plant een rode roos in…

zie de heldere stromen polaire lucht vol wit, opbollend en scherp katoen, en Freia biedt, door haar zuivere adem, de koude, blauwe, modder van dit land een krachtig licht, om te ontwaken licht kleurt het oosten, door pastel naar zachtblauw tot rose, bleekgoud doet de vroege zon het ijszilver langzaam smelten, zacht tinkelend breekt dit blauwe…

Sprookjesprins Het witte paard galoppeert Lange manen in de wind Staart hoog, ogen opengesperd Atletisch en slank Gestroomlijnde flank Geen prins te bekennen Tussen de tanden een rode roos De hoeven glimmend als nieuw Een hoorn op het witte hoofd Uit een sprookje gekomen Precies zoals in haar dromen Geen prins te bekennen Briesend…

'k Zie ze liever wachtend dragen, Wat een knop niet openwoelt: 't Stil gesluimer Van zó teer verlangen, Dat een and're roos het voelt... Want, door elk geluk moet schreien, Schemering van droefenis... Als een liefde, Die door bei geweten, Nog onuitgesproken is...…

. " Geven schenkt mij meer voldoening dan ontvangen " Niet lang daarna kocht je een betoverende rode roos, voor jezelf,... En toch reikte je gevoelige Hart deze verder aan Jouw Moeder,... Geboeid stond ik hier bij stil en dacht diep na.......…

Op de berg, werd zij herdacht die hoge berg, zorgde voor een diep dal op die berg gebeurde iets wat geen mens verwoorden zal Op de hoogte waar een jaar terug haar as verstrooid werd, wat ging het vlug werd zij herdacht men legde een roos ’t was die plek, die ze bij leven uitkoos om als laatste te mogen vertoeven Op die berg, die hoge berg…

Hij valt te paard met woedend strijdgekletter open poorten binnen en de vijand aan slaat zijn slag veegt ieder van de baan zijn trouwe dienaar volgt hem met trompetter ten aanval trekt hij moedig onverschrokken geharnast en gezeten op een vurig ros vijanden die niet vluchten zijn de klos heeft geen tijd te eten of jagen achter rokken de…

De zon aarzelt nog op flarden mist huiverig zachte kussens waterdamp eronder bewegen met het felle ros van Venus nog in de lucht Verscholen is de maan volop vanzelf aanwezig "Dag maan" zegt de man met blauwzwarte haren de ogen grijs en de lippen stijfjes gesloten Hij spreekt door zijn neus in puntige gebaren vanwege dolle blinden in de zaal…

smerig al het fijne gaf een ander woord voor thuis Hij streelde intens zacht mijn handen bracht mijn hemel spontaan naar een hel liet mij smerig in modder landen speelde reine onschuld na het spel Hij deed mij zwijgen onder dwang speelde glimlachend duveltje ik verlos vanaf die dag kreeg ik levenslang hij besteeg schimmig een volgend ros…

Ik zet mijn mes dat gloeit in je kern die vloeit, zodat je straks als roos in bloei te pronken staat…

zover weg en toch zo dichtbij het is raar, maar je hoort nooit echt bij mij ondanks dat mijn leven zo ontzettend mooi is heb ik het gevoel dat ik ergens iets mis het gemis als honing zonder bij een roos zonder doornen een ik zonder jij zonder jou ben ik incompleet zoals bij een nummer waarvan je alleen het refrein maar weet je…

Leven in het 'nu', maakt tijd grenzeloos, met enkel het tikken van ons hart, het antwoord op je diepste verlangens, gegeven als een rijkbloeiende roos.. (De illusie dat tijd bestaat, verwijdert ons enkel van de waarheid..)…

Paniek schiep kracht om de pedalen Van haar steunend, kreunend ros In moordend tempo rond te malen, Opstuivend zand versluiert bos. Hij liet los waar paden kruisen, Belagers zijn gemeenlijk laf. Zij was gered, doch vrees doet bruisen; Angsten wisselen afschuw af. Haar wereld is aantoonbaar kleiner.…

Een rosse pluimstaart steekt daar ver, de bosweg over naar een eikenstam gezwind en verdwijnt al zigzaggend in een kathedraal van lover, als gejaagd door de wind. Omdat natuur mijn ziel beroert en mijn realiteitszin tart met haast goddelijke gratie, ontwaar ik in mijn hart, mijn verheugde mensenhart nederig ontzag en stille admiratie.…

we reden samen, op de fiets, op ons ijzeren ros onder takken van zomerbomen. We roken de bloesem snoven nieuwe vruchtbaarheid. Jouw rijke mentaliteit verzorgt en zorgt voor juiste en zuivere inspiratie! We genoten die zomers van zon, water, lucht en vogels. En de geur van gras... weet je nog, mijn lieve Mark.. mijn liefste Mark.…

Stil, als een bloem in schaduwen ontwaakt Wier broosheid zelfs het zonnelicht zou deren, Bloeit haar lichaam: mild-rose voor de tere En diepe grond die somberkleurig vlaakt.…

Daar waakt het tot nieuw leven op: Als roos die berst uit rozenknop, Zwelt het al vreemde windselen te slaken... Geduld, geduld, geduld...! In schoonheid nieuwvervuld, Niet anders mag zij u behoren... Reeds schift de volle schaduwkring: Geleidelijk uit haar verduistering Treedt weer de gave maan tevoren…

Het Ik-tijdperk loopt ongemerkt teneinde Er is een nieuwe, frisse kijk ontstaan Op You Tube dienen zich de goeroes aan Illusies waren het waarop men deinde ’t Is afgelopen met het vastomlijnde Dat er iets als een Hemel zou bestaan Heeft zelfs voor theologen afgedaan De oude Roos van Jericho verkwijnde Er is geen ik dat ziet, ruikt hoort…

zelfverzekerd rust verstand op balans tussen geest en liefde gericht uitmuntende wijn in gouden bekers als kersen, die de muse waren drinkt druif de sap der jaren laat liefde varen chocolade hartjes elegant gevuld doorschijnend weerspiegelen in goudfolie verpakt terecht vervagen rosé hartjes in eigenzinnige glans met schijn…