Alle inzendingen over rouwkaart

Zoveel mensen die ik gekend heb zijn er nu niet meer gisteren weer een rouwkaart van een oud-collega deze keer... Als ik zo'n rouwrandkaart zie liggen schrik ik me altijd náár, Wie is het deze keer denk ik Wie was er ziek dit jaar... Ach...nu is hij overleden als ik zijn foto zie...…

dit is een trieste dag waarin het grijst en donkert wat sporen sneeuw die nog gebleven sieren de rouwkaart met een wit randje van hoop…

er lag een rouwkaart in in de gang ik las de schuingedrukte regel bovenaan buiten en binnen raakten elkaar aan alles sprak voor zichzelf ik was thuis…

de ene rouwkaart nog ongelezen of de ander valt al in de bus de rouwrand plakt, maar niet genoeg om vast te houden aan het moment is daar, afgesneden van hartzeer rolt over m'n wangen en met alle liefde neem ik afscheid van wat ooit was…

De rouwkaart kwam al een dag later. De orchidee is weggehaald, de vensterbank is leeg, als een scene in een horrortheater, efficiëntie en nergens nog een wanklank over wat er niet mocht zijn.…

Nu dra je lichaam zal verzanden gezien het leven zich verplaatst tel ik de korrels op de stranden opdat mijn ziel in jou weerkaatst en mocht ik ooit naar je verlangen omdat het goed was tussen ons zal ik je foto 's nachts verhangen die bij het Boeddhabeeld van brons.…

Op de rouwkaart van mijn vader stond een gedicht geschreven niet door mij, vermoedelijk door mijn zus ze heeft een andere vader ik vond het een flauw gedicht mijn vader is nu al lange tijd dood maar ik mis hem niet want hij was nooit een vader voor mij hij was de vader van zijn andere kinderen en daar hoorde ik niet bij ik werd door een…

Aan de muur zijn rouwkaart, drie jaar terug gestorven, pas vijfenvijftig jaar. Kennelijk een bijzonder mens, want een vergaderruimte met fragmenten uit zijn leven geef je niet zomaar zijn naam Vrolijk, met een ietwat bedrukte lach. Het brengt hem, die ik niet ken, nader Hij kijkt over mijn schouders mee Naar mijn nuttige bezigheden.…

En weer een rouwkaart in de grijs gerande envelop Sneetjes in mijn vingers van het snijdende papier. Elke kaart een sneetje in mijn ziel. Mijn maatje, waar ben je? Ik voel je steun maar om me heen staan alleen lege stoelen.…

‘k Zal haar mijn rouwkaart sturen. Maar zwelgend in dit groot verdriet, bedenk ik dat ik ook geniet, want elke traan die ik vergiet snikt: ~Dit mag eeuwig duren.~…

fluistert licht of er nog meer stilte is leven doet pijn in haast en stress want jagen is onze genetische dress bewegen is must rust lijkt een vloek te zijn in het aardse bestaan wij zijn naar tal van soorten ontspanning gegaan verstilling lijkt aan te slaan pas door overlijden zal de hartslag van leven verdwijnen doodse stilte in rouwkaart…

Ik had bewondering Voor hoe je het ging dragen Een afscheid kwam niet op in mij Nu 2 weken later En het is al over Een rouwkaart Legt de feiten bloot Zelfs dat halfjaar Is je onthouden En ontnomen Want ik sta hier En jij bent dood Verdomme....…

daar lag ze voor hem klaar hij was 71, zij 21 jaar Hij had haar in een bar gezien en een drankje geoffreerd; toen was ze met hem meegegaan dat vond hij niet verkeerd het werd een hele wilde nacht maar wat was het geval; net toen hij bijna klaarkwam kreeg 'ie een hartaanval de begrafenis die kwam en de familie rouwde diep en in de rouwkaart…

want het spint niet in mijn kleine wereld er is verandering op til het is tijd om weer op te staan ik jaag het leven weer door mijn aderen ik wil niet dat mijn leven verdroogd laat mij tastend schuifelen en wakker worden in een warme wind soms kijk ik naar de aflopende tijd haar ogen richten steeds op mij waarin de rouwkaarten…

Graag zei ik, en het ijs was gebroken het voelde daar zo veilig en vertrouwd twee weken later lag er een rouwkaart met de tekst : Een parel in Gods hand.…

stem vooral zoals die klonk onlangs nog op het Open Podium ik zie ik hoor je nog Jos zoals je zong uit volle borst over tous les garçons et les filles van Françoise Hardy je stond daar so a life and kicking maar toch het lot ging anders beschikken ik luisterde naar juist dat chanson dat me door jou ook altijd bij zal blijven toen ik de rouwkaart…

opgeven maar eigenlijk kan niets me meer schelen de jaren gaan door, de tijd staat nooit stil ik lijd een vreselijk leven zonder wil mijn lichaam uitgeteerd en talhout mager mijn denken, lopen, kijken wordt steeds trager met mijn 28 jaren ben ik oud ik hijg en kots, voel me benauwd de dood is niet meer af te wenden wie zal er voor mij een rouwkaart…

Door helder sprankelend stromend bronwater verkwik ik wat of meer door de waterval-muziek van Chopin Het afscheid van tante Lucy het bijwonen van de dienst is confronterend raak Ook zij heeft 't moeilijk met het loslaten van een leven zonder leeftijd Tranen ontvallen haar ogen maar worden opgevangen  door de glimlach van haar lippen…

Maar helaas, het besef wordt groter, ook zonder rouwkaart begrijp ik dat wederom een zeer getalenteerde schrijver zichzelf naar de barrebiesjes heeft geholpen. Nu snap ik waarom je geen woorden meer hebt. Tot in de hemel, rare vogel, liefheersbeestje, zwijgen is goud hé?…

Als zusjes werden wij in kennis gesteld via een rouwkaart. Triest maar waar: wij mochten niet op de begrafenis komen. Wij waren erg boos, maar uit respect voor onze moeder hebben wij het zo gelaten.…

niks daarvan, zegt een boer hij betaalt de rouwkaart, begrafenis, de steen Harm Heisa ging heen in Kopstukken op het kerkhof daar rust hij nog.…

Ik bekijk de foto’s, de programmaboekjes, de rouwkaarten beluister de opnames met 4 boxen om vooral er te zijn te voelen en te ervaren, dat de dood nooit zal wennen wellicht als ik er zelf aan ben begonnen en dan denk is dat alles, was daar angst voor nodig, wat vredig en kijk naar de achterblijvers en denk, ik blijf denken aan jullie denken…