Alle inzendingen over rozenblaadjes

Ze zijn echt nog, onder ons ik weet het zeker ze zijn lijfelijk weg, maar daar houdt het dan op, ik kocht een bosje rozen, want tja daar was het mensje en ik, gewoon dol op. En zo staan de rozen, prachtig te zijn komen mooi uit, een beetje zonneschijn dan ineens: een schrik, wat gebeurd er nou? van slechts 1 roos vallen alle blaadjes op tafel…

De geur van perversie Als rozenblaadjes, fris dringen mijn neus binnen, strelen mijn reukorgaan, het gevoel, de geur, het getintel, Ik voel me goed.…

rozenblaadjes ontsluiten mijn gedachten op kleuren van passie in rood en paars geschilderd ik dans in gedachten van hot naar her rozenblaadjes op elk hoofdkussen totdat het kaarslicht langzaam dooft in de maneschijn diep in de nacht…

Rozenblaadjes op mijn pad gestrooid met zachte hand in de leegte van de nacht steelt gevoel even verstand De paarse tint warm en frele laat dromen verzwinden tiptenig raken kleuren ook hen die mij beminden Voorzichtig loop jij uit mijn droom verblind door kleurrijk weten fluweelzacht heb jij mij geraakt nooit wil ik die paarstint vergeten…

jou hebben wij vanmorgen verse rozen gepeld tot mooie bloedrode blakende rozenblaadjes waarmee we jouw kist met jouw lichaam nu diep rustend in de aarde zullen bedekken tot een bed van troost en hoop en wederzien!…

als rozenblaadjes dansen op je adem halen doornen vingers open pluk haar niet koester haar gedachte of bloed dood gewoon uit liefde…

dagen van gesloten gordijnen van schemerwerelden van zijn en niet zijn van inbedding in leven en dood dagen van opgaande vliegers van serene stilte van rozenblaadjes van bonheur wat geluk is…

in tere vleugeltjes zo klam en koud zo op zoek naar jou Kust de rozenblaadjes en reist mee tot waar jij schijnt als ster in de donkere hemel eindeloos ver zo ver een jaar alweer en ik mis je zo zo koud zo kil zonder jou…

De zachtheid van rozenblaadjes laat haar verlangen naar teder samenzijn verlangen naar verleden nog voor haar leven verlangen naar toekomst voorbij haar leven vele rozen geteld in de tuin van heden vol hartepijn…

Onvervulde verlangens Naar vervlogen gevoelens Voor ver verleden liefdes Zweven als gepijnigde geheugensteuntjes In een dwalende blinde deken Van bijna gemiste echte onzekerheden Bedekt met donzige rozenblaadjes…

rozenblaadjes die een pruillip trekken vooraleer ze vallen de lichte aarzeling van een vlam net voor het vuur dooft de zon die zich langzaam wegsleept uit de wolkenloze hemel het lijkt alsof niets met zekerheid deze dag wil beëindigen…

Ontdaan van elke waan brak de maan in tweeën en zag de zee de liefde genadeloos vergaan Rozenblaadjes van geluk de laatste adem van stil begrijpen fluisterden zacht; 'hier eindigt onze nacht'…

pluk de rozen één voor één door de roodheid hou je me dichter vol verlangen uitgekeken naar het moment dat je me versieren zou opgaand in de zoete geur spreekt mijn glimlach boekdelen het regent rozenblaadjes wat onze liefde bezegelt…

Misschien dat andere dagen gewoon andere dagen zijn soms weet je ook even niet hoe alles is gegaan, enkel dat je wel door de grond kunt gaan van de pijn sneed de dag domweg gewoon helemaal verkeerd aan. Toch weet je ook hoeveel klinkende dagen er ooit waren het zijn tenslotte niet allemaal maandagochtenexemplaren. Vandaag was de aarde gewoon…

Langs het pad van ooit gestrooide rozenblaadjes wordt laat-zomer in de grauwe herfst ontluikende lente paars getinte blaadjes tekenen doornloos prachtig het tafereel en met een glimlach bezie jij het ongekende verloren ooit…

terwijl de rozenblaadjes over haar huid gleden voelde het alsof de aarde verschroeide haar keel dichtgeknepen beet ze hard op d'r lip hopend de emotie te kunnen onderdrukken zijn ogen groot van verbazing toen zij het panisch uitschreeuwde ze stond in brand…

wij dansten licht als veertjes in de lentewind schreven met rozenblaadjes liefde op de grond speelden met verdwaalde wolken ons mirakelspel zonden voor gods aanschijn in het aardse paradijs warme honing om te eten mensen zijn de engelenstatus al eonenlang vergeten…

Eens liep zij daar in de tuin over de zachte rose rozenblaadjes en luisterde naar zijn woorden zacht fluisterend in het donker van de nacht nu rest haar enkel nog de herinnering van zijn lichte wapperende haren rondom de rafels van haar gezicht haar zilveren huid bestoven met de zoete geur van zijn bestaan…

met rozenblaadjes tekent hij over haar naakte lijf het voelt alles behalve liefdevol gezien haar lijf dat kronkelt over de vloer zij wijt het aan brandnetels langzaam rolt ze zich op met benen tegen haar schoot gedrukt er volgt een ijzingwekkende stilte die niet te doorklieven valt met welke vorm van liefde dan ook…

rozenblaadjes zacht vertellen me van de pracht hoe mooi de eeuwigheid zal zijn als ik met mijn ogen streel over de rijkdom van het fluweel elk blaadje zie, zo teer en fijn hoe het hartje zich openvouwt zo zichtbaar vertrouwd de regendruppel toelaat dan weet ik er is geen nergens dat er ergens een hand van liefde bestaat…

Paarse linten doorweven zilveren haren in schuchtere wind de rilling nabij wacht een elfenkind op ongeboren woorden tussen bijeen geraapte gedachten van rozenblaadjes en maneschijn op ragfijne lijn balanceerd in onwerkelijkheid van dromen haar teder tenger lijf tot ochtend zal komen…

eerste nacht nadat jij voor even niet naast mij zou slapen gaan maakte in mij wat onrust los terwijl ik je na zwaaide toen je weg ging naar je werk wilde ik in mijn bed kruipen zodat het missen sneller voorbij zou gaan bij het openslaan van het dekbed bleek jij dat haarfijn te hebben begrepen er lagen overal rozenblaadjes…

Zie, hoe de beek langs enge boorden schiet, En 't rozenblaadje met zich mede-draagt, Dat vrolijk langs de harde oever vliet, En draait en wendt, naar 't aan zijn hart behaagt. Dat andre zoekt de grauwe rots, waar niet Die domme beek zijn vrije wil belaagt; En toen 't uit vrije keus te bersten stiet, Had het zich toch tot volgen niet verlaagd…

Op rozenblaadjes speel ik een melodie die liefde kent zo zacht en ook zo warm misschien zoals je zelf bent Je hart kent geen genade ik speel dus geen refrein want dat is een gevaarlijk goed en misschien wel niet zo fijn Ik open slechts mijn rozenhart daar ik jou liefde wil geven die roos mag niet verdorren want nu is dat mijn ware leven…

de gondel der liefde voortgeduwd door een gondelier trotseert hij smalle grachten schittert het water als een zilveren rivier luister hoe de violen klinken als geen ander bespelen zij de liefde hier rozenblaadjes drijven op het water tekenen van geluk zo heeft ieder zijn manier de avond kleurt scharlaken rood veroverd door…

rozenblaadjes strooit ze almaar in het rond kijk ze sierlijk dwarrelen zich neervleiend op de grond dan gaat ze rustig zitten er voorzichtig tussenin 'n glimlach rond haar lippen waant ze zich koningin zwart gelakte schoentjes glimmen in de zon haar gelaat gelijk 'n roosje zijdezacht haar roze japon…

Als alleen jouw hart zich zal openen zoals een roos op een zonnige dag haar blaadjes opent zal mijn hart zich openen als ik deze roos zie in jouw blauwe ogen al de rozenblaadjes dwarrelen op de wind dus laat ze nooit verdwijnen op deze vleugels en laat ze voor eeuwig blijven zingend hun fluistering over de liefde tussen jou en mij…

zwarte strelende wimpers omringen haar ogen die ontwapenend blikken zij schieten kruit van liefde zoeken mijn lippen te likken al twinkelend worden edele rozenblaadjes naar mij gestrooid en omringen mijn lijf als in zachte streling getooid mijn rimpels verbleken als glinsterend damp in het ochtengloren zo een minnespel bevangen…

het plaatje dat ik van jou heb danst in cirkels jouw quick step jij bent het die mij danig imponeert zo in mij telkens wederkeert respect, waardering, adoratie je draagt jouw kleed met gratie het maakt echt iets in mij los jouw prachtige mooie blos blogs ik strooi voor jou rozenblaadjes op mijn lievelingspaadjes… mijn droom in…

Vleugjes adem rozenhout zinnenprikkelend Rozenblaadjes dor en droog door betonnen goten rinkelend Hier smeken heet huiverend onvoltooide gebeden fluisterend Dansen escobillas ontluisterend Boven- en onderwereld elkaar kruisend Het is de held die hier overwint Zijn kloppend hart dat de dans begint Hees bevend, het hart brandend…