Alle inzendingen over rozenbottel

uw ziel geniet met ogen van een kind dat droomt van overzeese buren van lantaarntjes op zee in wat het Vlie hier achter liet in kokkels van verdronken land die dreven op een zeemanslied waar ik als kind U nader riep met moeder, zusje, vader liep over dit land van Stortemelk waar ik stil stond vele uren waar ik droomde van het Posthuys rozenbottels…

In Oktober lonkt de herfstzon naar rijpe rozenbottels. Onder de notelaar raapt de bezigaard de gevallen vruchten. 'T zijn okkernoten. De groene schaal ontbolsterd de krakende noot, en zie: vier klamme kamertjes in een notedop.…

is het spreken een daad van geluk wanneer het licht lente schrijft, vloeiend in het uur van een helderwitte dag en jij, in al jouw naaktheid, het hoge gras volgt naar volmaakte zeebloesems tot diep in de hoeken van het omgebogen getij dat bevrucht en reeds ontelbare malen stoeit met het hart zoals de zon met het nieuwe hooi voluit…

ze raapt het op en droogt het in een boek ruikt natte rozenbottels wrijft ze langs haar broek weemoedig weet ze niet waar dit gevoel vandaan komt het jaargetij verspert het pad met weefsels ze rilt en trekt haar rits iets verder op…

De zomer laat met haar vuurrode longen lijsterbessen, rozenbottels, en wilde bessen zingen dwaalt langs de fluwelen binnenkant van een beukennotendop eikels steken een pijpje op kastanjes tonen hun stekels het warme brons nog verborgen tot aan de herfst in vruchtbaar genot zwerft de zomer door het bos…

Tintelende ontroering zich zelf genoeg, en met de volontloken wangen en met de forse wrong der haren met het hoofd aangeleund stond zij zwaar, zwart; rijke rozenbottels oranje en rood, schat bij schat, o de (weet je nog) barstten, bloemenknoppen des harten, het ongekreukte bloemenblad lag in onze hand…

lange uren moest ik stil zijn met de stille gemeente omspoeld door het woord snel vertrok ik dan naar de ceder op de libanon waar ik tussen de wortels afdaalde in het verwulft daar flakkerde een kaars en zag een kruisspin toe op het vullen van botervaten met hazelnoten rozenbottels appels en sleedoornpruimen na ter verpozing…

Al zijn er méér rozenbottels dan late rozen, ze vullen je herinnering met dankbaarheid en erkentelijkheid om onverdiende gaven. Ze willen je even laven eer de tijd van de grote hunkering weer komt, het verlangen de rouw en de stilte.…

de zachtmoedige zon zinkt in haar slaapgedicht rozenbottel rood weerspiegelt in mijmerend water bloeiende biezen silhouetteren in tranend tegenlicht witte diezigheid maskeert het avant-gardistisch natuurtheater natuur geurt de avond vochtig en zwoel de bloemen hebben hun kelken gesloten kikkers roepzingen hun partners in de poel verdwenen…

Toen we als rozen bloeiden, die zoete rozenbottels werden. Hoe onze zaden wortel schoten, maar ons geluk toch bitter werd. Onze laatste jaren braken aan. We leerden vallen en opstaan. We leerden leven met de dag. Bitterheid veranderde in liefde. Wat pijnlijk leek bleef zoet. Wat we gezaaid hadden zien we, gelukkig weer, ontkiemen.…

, nog nat van dauw dwarrelt, uit de geleide groene kruin als stervende zwaan, wel roestig bruin een eerste blad van de plataan zwermen spreeuwen, als èèn grote zucht storten zich met z,n allen in de vlier eten zich rond, kwetterend van plezier dan trekken zij weg, hoog door de lucht eikels in de dop, een wilde framboos fel gekleurd de rozenbottel…

Waar rozenbottels,rode bessen en klimop moest prijken staat nu een verkeerd kleurenboeket. de kerstboom die kan het niet begrijpen die vindt dit maar een raar gezicht. Die houdt meer van glinsterende ballen van sneeuw, sterren en engelenhaar mandarijntjes mogen er wel tussen hangen en kleine pakjes niet te zwaar.…

De tuin wordt opgeschoond voor de winter komt de beuk en buxushaag nog even wat bijgeknipt de laatste herfstrozen geschikt in een wit-roze boeket alleen de stekelige hulst mag niet worden in geknot de vuurrode bessen moeten de winterkransen kleuren tussen sparrentakken, rozenbottels, klimop en marjolein die met rode strikken worden opgehangen…