Alle inzendingen over ruimte

De kracht van de ruimte, Het stille vertrouwen, Waar prachtige dromen, Zich roerloos ontvouwen.…

Oude rouwende stemmen Schenken ruimte Aan mijn hervertelling.…

Spelend in de open vlakte vlaagjes wind het zand verstuift staat zij met gesloten ogen peinzend eenzaam heel ver weg denkend aan die mooie dagen het kinderspel die vreugd van toen levend verder onbegrijpend in de ruimte van het verstand zal zij stilstaan in niet kunnen smekend vragen ach waarom?…

Vanuit het onbeweeglijke is de beweging zij gaat in cirkelgangen die geen ruimte zijn haar vloeden in de tijd zijn beelden van het tijdloze. Slechts in de as beleefbaar. Slechts in het punt volstrekt. Ter plaatse roerloos, het schouwen.…

De wereld zal ik terug gaan geven, aan de mensen en de ruimte. De uitkomst van mijn plot. Want de wereld is te vol, met mijn ik erbij. Keten me, bedwing, maak de aarde vrij. Laat het maar weer ademen, zuchten van verlichting. Zonder mij…

langzaam kleurt pijn jouw tatoeages met hart en ziel gezet in jaren overleven waar nu nog ruimte zou moeten zijn blijken vorm en schaduw die te hebben gevuld jouw vooruitziende blik heeft die vrijheid niet willen beperken in samen gaan gaf diepe pijn het onbegrensde groeien aan…

als het gebroken licht zich plooit naar het romaans venster valt ook de stilte binnen vult de ruimte zich met mijn afwezigheid van aardse zinnen het niet ervaren van mijzelf vertaalt het machtige niets doordrongen in ieder gewelf een glazen pilaar opgericht terzijde van een verholen nis is mijn verloren ik verbeeld als het verstorven…

mezelf heb ik hervonden in de weerslag van jouw wezen laat het blijven tussen ons denk niet dat het niet zou kunnen in onze ruimte is een plek van belang waar nieuws besproken blijft wat de krant niet haalde bewaren in de oude doos van geheugen zodat herinneringen nog eens opgehaald kunnen worden en het verzwegene…

Ik wist het wel, je zag me graag in tijdloze ruimten, en tussen ons in een zacht vlinderend aanraken. Mijn schoonheid reeds verwelkt; je hield me standvastig in je hart, wou niet dat ik ging, ook al was de tijd gekomen.…

rond de gerijpte boom tilde ik gebroken tegels uit vergangen grond geplette wortels rauw geschuurd onder blinderend grijs ontsnapten rafelend aan het patroon van gesmoorde vrijheid later, veel later na vergruizing van kil beton dekte ik de open ruimte met jonge aarde toe…

De kroeg was leeg jij was er niet De muziek zweeg jij was er niet Kaarsen brandden het licht zo kil mensen praatten de ruimte stil Koud mijn handen bevroren mijn hart kleurloze wanden mijn hoofd verward Wijn was water gezelligheid koel vooraf de kater emotieloos gevoel…

Als plotseling een door het slichte Gelijke hout breekt, en de ruimte zoekt, Dwars door de christelijke gebeden vloekt, Maar in de avond is te vinden op de knieën Van stilte en schemering, en 't zoet dat hij verwierf, afgeeft, en boet. ------------------------------------------------------ slicht - effen, glad, eenvoudig, van weinig waarde…

is iets dat zich in de ziel bijt Iets wat onze innerlijke tempel ontwijdt Waar je met zoveel moeite tegen strijdt En dat zich tergend langzaam uitspreidt Waardoor het hart zich pijnlijk openrijt Positiviteit is iets dat de geest verblijdt Iets dat je vredig en blijmoedig belijdt Waardoor het gezichtveld zich verwijdt Al gun je het maar de ruimte…

de man aan de zelfkant voorbij alle sprookjes wil voor zijn arme donder nog wel in een vallende ster uit de ruimte geloven, zonder poespas de hemel als strohalm, redding misschien in de ster die eraf waait, suizend het firmament achter zich laat gloedvol repeteert hij zijn wens en staart in een leegte voortdurend…

Onschuldig begin Speelse plaagstootjes Aftastende ronde Glimlachende knipoog Klikkende woorden Verkleinende afstand in ruimte Groter tijdbeslag Warme knuffels Troostende kus op de wang Vier ogen afspraak Groeiende magneetband Geheimenverklap Blootgelegde zwakheden Fatale kus…..…

Het beeld blijft hangen waar geluk meer dan eens fladdert door de ruimte. Het is zonder twijfel dat de liefde bestaat die verder gaat dan je nu kan inzien.…

Schouwspel Op excursie door zijn leven; een schouwspel,meer niet, als een afgelegde huid:maak de geest los,spreidt haar uit, zoals vleugels fladderen in volle vlucht door de vrije onbegrensde ruimte;naar zee,op zee: uitgemergelde vrede van het woelige water,niets meer dan zee: hetzelfde als een doodsverlangen; rust,van de wijde watervlakte…

ik wist dat jij in de wolken was heb je gemist zag je gezicht met welkom lach in blijde vervoering omhelsden elkaar spraken zonder taal in wederzijdse beroering openden naar buiten straalden liefde door de ruimte die ieder gaf het was een eindeloze dag waarin de zon ons alle warmte gaf die hij in zich had…

Spelend in de open vlakte vlaagjes wind het zand verstuift staat zij met gesloten ogen peinzend eenzaam heel ver weg denkend aan die mooie dagen het kinderspel die vreugd van toen levend verder onbegrijpend in de ruimte van het verstand zal zij stilstaan in niet kunnen smekend vragen ach, waarom…

De draken van de dag spoken door het hoofd spuwen vuur ieder nachtelijke uur en wanneer ik dan toch ontspan, knaagt het die rat toch aan mijn elan Giftige gedachten houden mij wakker verstikken de ruimte van mijn zijn ondermijnen het geluk, de levensvreugde Morgen tem ik de draak dan sta ik mijn man. Geef me een zwaard.…

Ruimt eens op dat kastje van verleden Trekt open die laden met hartzeer Veegt het weg uit alle hoekjes Het is voorbij het is niet meer Gedragen verdriet is goed Altijd weer wellende tranen niet Dempt deze met mooie herinneringen Leeft nu in het heden niet zoals je het liet Recycle het kastje…

Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij dan gaat omarmen zal de nieuwe dag mij ook weer verwarmen. Dan zal ik mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven aanvaarden.…

Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij gaat omarmen zal de nieuwe dag me ook weer verwarmen. Zal dan mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven aanvaarden.…

woorden in overschot bruggen de ruimten aaneen geen verval zo rijk als mijn netwerk aan gedachten ik kan wel minnen, zo jouw hart als het mijne, rijk aan creaties maar arm aan liefde geen gebed zo oud als mijn dolende ziel en wat ik ook verwoord toch zal mijn droom voorspoed gaan brengen in de chaos waarin ik ben geordend…

Uitdijende zwaartekracht rekt de ruimte op en laat grenzen terloops vervagen. Het achterland van herinnering vernevelt op gedempte toon in de zoom van lengte van dagen.…

Dag lieve man, je warmt mijn dag al in de ochtend gevoelvol en attent wat zou ik dromen van de ideale vent ik heb je lief, je raakt de juiste snaar muziek in mijn gemoed en in de ruimte van stil verlangen heerlijke wisselstroom van het hart viool en orkest in harmonie nooit eerder die hemelse symfonie…

Weet toch als Geen ander dat Wat je voelt Helemaal van Binnenuit komt, Dieper nog dan Waar je hart kan Gaan - heb dit Gedicht voor jou Geschreven om je Te laten lezen, Te laten voelen Dat ik aan je denk Daarom heb ik mijn Gedicht in de ruimte Gezet, zodat je hem Elke dag kunt zien, Kunt voelen dat ik Aan je denk…

zacht neuzelt de tv in analoog zijn dagelijkse soap zelfs digitaal heeft alle scherpte verloren in nieuws dat niemand kan bekoren de eenheidsbrij die over u en mij wordt uitgestort toont ons cultuurtekort is er nog ruimte in communiceren om van echte mensen iets te leren of nemen wij genoegen met het brood en spelen in een…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

water proeft zich aan, dringt tussendoor tot verdrongen ruimte naar volstrekt vergeten, volmaakte droogte tot dorst zich aandient, borden vol honger zich ledigen boven verzadigd vlees in uiteindelijk gemoed als fragmenten zich rapen, zich schudden tot vloeibare scherven zijn geplengd te elfder ure, onvoltooid…