Alle inzendingen over ruiten

Ik denk aan 't goede, dat de Vader Mij in mijn goede moeder gaf, En 'k strooi, als cijns van dankb're hulde, Nog vaak mijn bloemkens op haar graf. Iets enigs is er in de liefde, Waarmee een moederhart bemint, - Een trouw, een zorg, een warmte, een teerheid, Die ge ééns - die niemand tweemaal - vindt. Gij kunt de vriend uws vaders worden;…

Vreemd wezen, onze geest, - soms met de koningsmantel, Soms met het doffe grauw van 't knecht'lijk pak bekleed; Ten dele 't zonnig licht, ten dele neev'len zoekend, Een lompenraper hier en daar weer een profeet! Vaak smakeloos en laf, vaak priester van het schone; Hier nachtuil tussen 't puin, daar aad'laar op de rots; Nu beuz'lend als…

Wat het nijdig lot ons afnam, Toch de maan gelukkig niet. Ach! wanneer we die niet hadden, Dieper nog ging ons verdriet. 'k Heb met Laura afgesproken: Morgenavond, klokke tien, Moet ge uw blik naar 't maantje richten; Ik zal ook naar 't maantje zien. Mocht 'k een wonderdoener wezen! 'k Maakte een spiegel van die maan: 'k Zou dan,…

Elke ruit waar we voor blijven staan voor mij enkel een spiegel waarin ik d'r zie…

Ik word opnieuw Gebroken in de vuile ruiten Die de pijn doen bloeden door driftige woedebuien. De vloer is doordrenkt In pijn, wanneer ik in Gedachten terug tegen Oude demonen vecht. Muren zijn nog vochtig Van al de vretende tranen, Opgeslorpt door kleine ogen, Hard ontstaan en handgeslagen.…

levens kamers ontvluchten een verbeten geur herinneringen spreiden schrijven volle muren krijten angst door onzichtbare kreten de vloer is doordrenkt muren zijn vochtig woede buit driftig de bloedende pijn tranen vreten demonen vechten verwonden opnieuw door zinnen geschreeuwd hard slaan de handen in kleine ogen door vuile ruiten…

tussen zweetsokken en wat lege flessen vind je de gebroken snaren van de viool waarvan de klanken gisteren zigzag door kapotgeslagen ruiten voor het laatst de kinderen op straat vergiftigden opgedroogd brood tussen vazen met dode bloemen open conserveblikjes temidden van stoffige boeken en webben van spinnen die waarschijnlijk iets meer…

Wij gaan het jaar geplaagd weer uit Nadenkend voor een beslagen ruit Als een werkvrouw aan het werk gegaan Poetsend om corona te verslaan Weinige die door de deur naar binnen gaan O merk op , hoe fris is het thuis Waar de wind ruist door het huis Geurt dennen als lente Jezus is met ons begaan De blinkende ster, mijn God mijn lief…

Rond negentienhonderd kocht boer Swarts grond. Op de kavel lag een berg dat was niet erg de hemel te rijk zei hij: die maak ik met de grond gelijk. Weet waar je aan begint zeiden de mensen die berg is bekend berucht er loopt een gerucht die grond is met bloed doordrenkt. Die berg is slecht heren van het kasteel in Wedde stelden…

Nee, jullie zijn mijn kinderen niet Toch voel ik de innerlijke pijn Als één van jullie huilen moet van verdriet Dan kan ik dus niet blij of vrolijk zijn Nee jullie zijn mijn kinderen niet Toch is er de traan, duidelijk, soms wat klein Die je regelmatig in mijn ogen ziet Als jullie blij, oprecht of gelukkig zijn. Nee, geen van jullie is mijn…

De regen weent en zijn vingers tikken, tikken tegen de ruiten; tik-tom, tik-tom, de regenvingers tikken, tikken tegen de ruiten: waarom, waarom? Laat mij alleen, alleen wil ik wezen om nimmer mij te uiten; tik-tom, tik-tom, de regenvingers tikken, tikken tegen de ruiten; waarom, waarom?…

Naast Rode Kruis en Rode Halve Maan Helpt ook de Rode Ruit in noodgevallen, Al weet ik sinds een kijkje op de Wallen Zelf al geruime tijd van het bestaan: Daar zat een vrouw achter een rode ruit; Die zag er heel erg hulpverlenend uit.…

zet ik mij om te schrijven roepen de ruiten: wis mij!…

Jouw ogen, ze zien me dan wel van buiten maar daar doorheen, zie je nog mist, ook al lijkt 't net op de beslagen ruiten 't is iets, wat nooit kan worden uitgewist. Jouw ogen, ze spreken, zonder te spreken geven raad, maar doen me soms ook pijn toch zal ik vele dingen niet gauw vergeten door jou, voel ik me sterker en niet klein.…

De ruiten beslaan, en er staat: ik ben er ook – als je het niet ziet.…

tijd is subjectief tenminste zo zie ik het de tijd schrijdt voort vliedt vervliegt na verloop van... doch alles verloopt we klampen amechtig aan en houden ons nog even vast aan het tijdelijk bestaan maar beseffen ons goed dat we totaal kansloos zijn…

Zij streelt het oog en slaat op mij geen acht en ik ik smacht en wacht geen ogenlik: ik lik en lek en lok haar met mijn blik totdat de ruit beslaat en zij zoals dat met beslagen ruiten gaat met huid en haar vergaat.…

Teken met m'n tong een hartje op de beslagen ruit. Schrijf je naam in lange letters en veeg het langzaam uit.…

Regen, regen valt aldoor Kletter, tik en tik ik hoor Op de ruiten, buiten, buiten, Regen zing uw zang en zing In de vale schemering. Tik eentonig liedje mij Span een klein verdrietje mij In het duister, fluister, fluister Spin mij in uw toverkring In de grijze schemering.…

Januari baart schrille dagen schenkt fluisterdunne lichten luchten, wrang en jachtig waaien onheilsberichten tegen de heldere ruiten beslagen blijven mijn gedachten traag trek ik tekens van toen door het brakke vocht op het glas van vandaag waarop het vergezicht stokt druppels aan het vingerschrift zoeken een bedding naar een onbekende…

De regen klettert in de goten, en gutst weer langs de ruiten. Het ruist en suist en gorgelt het is weer helemaal mis daarbuiten. De klok wijst vier uur twintig, Het wordt ook al een beetje licht. Een nieuwe dag breekt aan, maar ik doe mijn ogen maar weer dicht. Het gaat weer goed tekeer. Vanuit mijn warme bed hoor ik het aan.…

“Natuurlijk keken we hier vaak naar buiten, Toen even niet, we hadden vuile ruiten.”…

Deze morgen is het windstil wat ligt verborgen vuisten zo kil Deze middag stormt het in mij wat ik ook zag wat ik ook zei Deze avond stuurloos gevoel waar ik ook stond geen enkel doel Deze nacht druppels langs de ruit wat ik ook dacht maakt niet meer uit…

de bloemen staan nooit meer op de ruiten ’s ochtends nooit meer rijp op je dekens we zijn nu couveusekinderen in onze geïsoleerde huizen en toch voel ik overal een kou in de wereld rondwaren als nooit tevoren…

het vuile smeltwater likt langs de ruiten vol heimwee zie ‘k een maagdelijk zicht verdwijnen…

Poldert de wind boldert als je stolpert langs het kanaal de Lammertsweg is recht als een lineaal in de vlagen verkoldert Poldert. Poldert ben je bezoldigd tot ideaal woonplek totaal geen saai gehucht onder waaiende lucht ben je bedonderd je wordt honderd dat wordt bevorderd in Poldert. Poldert verwondert de naam betekent moerassige…

ruiten beslagen voor schaduwen van takken zure gezichten…

het rode truitje het diepe zwarte water de witte lotus er is wat met haar te praten of fluisteren ze tegen de ruiten op de rotonde de dikste vrouw van de stad voorrang op de fiets iets in mijn ooghoek de wind ratelt de ruiten beweegt schaduwen het haar van mijn lief geelbruine treurwilgen bijna tot de grond…

Op steigers die uitzicht schoonwassen, ruit spiegelt ruit ruit, daartussen de pluisjes, de mussen, een lijstje te licht om te landen, waarop wat onthouden moest ooit.…

Etend in de trein, schrijven we op de ruiten -- tekens van leven.…