Alle inzendingen over saluut

hoe zou het zijn als je de last loslaat die je meedraagt over zwarte bergen? niet ontsteekt in redeloze razernij niet meer zint op vergelding en de furie achter je laat? hoe zou een mens kunnen zijn als hij vergeeft en zich onvoorwaardelijk verzoent?…

de drilboor dreunt door heraanleg van het wortel kanaal langs glazuren kusten en speeksel stranden ik heb een afklikbrein als mijn zeurend lijf met slepende voeten achter mij aan bengelt wandel ik weg neem enkel ogen mee reis met genoeg lef om de achterkant van de maan te zien en vertel het niemand ik heb mijn mond niet bij…

Niets heb ik bij me, enkel maar een groet: saluut aan wie mijn blik ontmoet. Niets eist mij op en niets legt mij aan banden. Hier, vrank en ongebonden, ontvang ik met die handen wat er is en wat zich nu aan mij vertelt. Een beeld van vroeger dat is opgeweld, vervliegt, niet langer meer een kommernis.…

nooit kwamen er soldaten maar toen we jou naar je graf leiden juist toen ons gevoel bij jou moeder en onszelf was waren ze daar jou ter ere veranderden hun pas in op de plaats saluut hand aan de pet nooit sprak je met ons over jouw soldatentijd al brak toen wel je been ontroerend hoe je heel even nog door jonge maten werd begroet…

het is koud zelfs de vogels zwijgen lintje op de revers rood de klaproos lichter dan het bloed van hen die nooit oud werden zoals hij, nu broos ogen vol trots en verlies het saluut weerklinkt de muziek zwelt aan de tijd versmelt in de ogen van gevallen kameraden het wieken van witte vleugels…

Als een man met een tweede man in een trein gereisd heeft en die tweede man sterft dan neemt de ander de rest van zijn leven in ontvangst. Hij stapt uit nadat de trein aangekomen is en loopt met openhangende jas door de koud nachtlucht naar de uiterste en verboden zijkant van het station. Van daaruit kijkt hij naar de rails en de lichten…

vele rozen lagen er; maar zeven stonden fier rechtop als een saluut in zilt herinneren verging hun aanblik stiller dan de wind, die vogels droeg uitgestrooid langs zand en water zwierf wat as van wie het was –dat weet ik niet, maar wel de witte blaadjes die zich bogen naar de hemel en dat steeds vervagend spel van vele zware voeten…

Ze zeiden: wij hebben een cirkel getrokken rond jouw huis. Zo lang je maar binnen de cirkel blijft, beschermen we jou tegen het kwaad. We hebben het beste met je voor. Zij dacht: uit deernis snijden ze me onder felle lampen tot op het bot. Mijn hart heeft haastig geleerd en zich ingemetseld achter een muur. Lang, zo lang geleden.…

Nota bene in hetzelfde jaar geboren en vlak na elkaar (eerst Jan) gestorven __________________________________ EEN EEUWIG BEAU SÉJOUR Salut, merci, een eeuwig beau séjour In het hiernamaals...ik blijf hier ter stede In dankbaarheid, als landrot aan de rede Het Fatum draait ons onverwacht een loer De Dood zegt heden ik, doch morgen gij…

Je bracht een saluut: "Leve de koningin"... en als ik al zei: "Toe stel je niet aan". Eenmaal in bed, kroop ik tegen je aan. Al deze dingen zijn lang reeds vergaan, ze zijn nu het zout in mijn eenzaam bestaan. Ze toveren een lach op mijn oude gezicht, ze kruiden mijn leven, ze maken het licht.…

zal sterven in de aanbeveling van het rijk, de driekleur wappert slechts in een besnaarde wind, wie looft de leider en martelt de horigen de stem verzacht, het plein loopt leeg de laatste boezemvrienden bevredigen elkaar en likken hun tot angst verdikte zaad met tussenpozen van elkanders lijf weer wordt de vaandel gestreken, een saluut…

Jannes die liet zich echter niet vermurwen tot gebeuzel, bleef zichzelf tot aan het slot en dwong zo juist respect af door gehannes Zo won hij slag na slag des mensen harten, zo puur, begaafd en kleurrijk was er geen en veel te vroeg sprak hij tot ons: ‘Salut fans!…

Rijdend over het asfalt Overzie ik mijn leven En hoor ik zacht Het bos dat me roept Ontvangst met open armen Wanneer ik het tapijt betreed Nog nooit zoveel kleuren groen De Flexa kleurenwaaier Ik snuif de energie Ik proef haar aroma Kijk het moois naar binnen En voel de kracht Na iedere bocht een verrassing Een saluut van geknotte…

Haute Culture prisonnerie in genadehokken Paul Verlaine's voorlopersrol aux pays-bas onze platte landen om groen grenadine-achtig te klokken de la Suisse pure contrabande Bij contrabuanten in diepste essence contra la Société de Tempérance voor ouzo effecten met la fée verte draadjes sucre dun in slokken om saldineus nu af te slanken Salut…

geluid en door de groene grachten getinte wind, verbindt zich met nieuwe ideologieën, carillons van een nieuwe tijd, te samen in een ultiem dispuut gedreven, mijn makkers in dat uur van een nooit gewonnen of verloren strijd, bereikbaar via vermolmde kozijnen en een hemel van waslijnen, en een bejaarde overbuur, dat plekje verdient een saluut…

onontkoombare omloop van ons bestaan de eerste wijst snel op iedere tel de tweede traag op de diepere laag de derde draait daar dwingend tussenin ze gaan elkaar voortdurend voorbij niets kan het verduren of gaat er tegenin zo rijgen seconden tot minuten zo rijgt zwijgend het eeuwige ronden alles tot uren met soms saluten…

terug van mokkels gaaf jennen bleek mijn plek bezet ik moest verkassen zat een staartmeesje daar dom te krassen aan pixels nog te herkennen brutaal klonk si si si sirrrrr churrup piepte tsie err opstaan plaatsje vergaan meteen na mijn verzoek beleefd te gaan het dronk mijn koffie met slurrup patience misschien is de vogel wel Frans salut…

tortelt in de bramen zingt de grote klauwier dan weer tsjop-tsjop tsjop-tsjop oe-oe-oe kirriek oe-oe-oe tsjop-tsjop tsjop-tsjop - weer het paapje gaat nu slapen - het regent zachtjes het zand wordt nat oranje poten stappen parmantig ja toch de tureluur de wulp roept droef klinkend koer-lie koer-lie koer-lie saluut…

dat blijkt want binnen een minuut is tie weer vertrokken, als met een saluut! En ik lig wakker, hopend dat Klaas nog even komt maar die was op Tour en dus lag ik wakker, ondervond wat ik lang geleden ook meemaakte maar toen vanzelf onderdeel was: Van opvoeden, en nu alleen een logeerpartijtje was...…

oudroze en gekarteld welft het oor zijn tere schelp vermoeid naar binnen broze oudgediende vergroeid met wetenswaardigheden van weleer oester in een laatste stervensuur vol overgave voor het crescendo van een naderend saluut de bedding van de mond geplooid door klaterende stromen, ontsprongen in het hooggebergte der beleden overmoed, ijl…