Alle inzendingen over sappen

De aanschouwing van haar ranken flanken rondingen overvloedig gepresenteerd eist zij maagdelijk genomen te worden liefdevol overweldigd en grof verteerd Zo ervaar ik haar verleiding mij te veel pluk ik haar om gulzig uiteen te rukken verstikt zij mij adem geeft zoete mond haar zinnelijke sappen spatten in het rond wanneer ik mijn dorst les…

Zinloos geweld perst de dagen en nachten tot bittere sappen.…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Verse zo pure sappen borrelen op in stijgend cadans Cellen worden verbeterd ook vernieuwd; belofte op sprankelende hoop Pas geboren Leven laat nog even op zich wachten Prachtig zwanger van geweldige onvervulde verlangens en passies; is dat niet schoon?…

zo moet een boom zich voelen op weg naar de lente sappen die opwaarts stromen tot ze zonlicht vangen in zijn kruin nieuwe warmte ontluikend in een blad dat de kracht van deinen en ruisen onder de nerven krijgt…

Kan het zo eenvoudig als het voedend delen van innige sappen, die samen tot 'ons' ombuigen als dansende twijgen die in de nacht naar de dageraad neigen tot volle knoppen bevrucht en in bloesems ontwaken tot we ons een weg naar binnen beminnen om bezweet en uitgeput ineengestrengeld in te slapen. Ja, kan het zo eenvoudig zijn?…

Heet van buiten zacht van binnen aanlokkelijk aangezicht de sappen in mijn mond mijn tong hunkert naar de smaak mijn slokdarm wil het niet te heet de combinatie zoekend uiteindelijk pak ik de lepel en breng deze naar mijn mond…

verweesd verdwalen kale takken in de ijle lucht het feest van lommerrijke lange dagen is al geweest langzaam stromen sappen door de winterklare bast die wacht en rust in regen sneeuw en kou trotseren tot het tij alles zal keren…

Zijn bronzen uiterlijk onder de ruige beharing verleidt me wederom dankzij mijn zoete lusten Ik lik mijn lippen af terwijl mijn vingers hem strelen de hardheid verhult het zachte aan de binnenkant Voorzichtig strip ik hem tot hij glanzend voor me ligt dan val ik aan en geniet van zijn druipende sappen…

het klaaglijk blaten van schapen in de straten vandaag rood kleurden de goten de sappen vergoten offerfeest blinkende messen vlijmscherp vlees in kwartieren verdeeld na uren straten schuren sporen verloren stilte herboren nu jammeren de lammeren hongerig en koud offerschaap…

het klaaglijk blaten van schapen in de straten vandaag rood kleurden de goten de sappen vergoten offerfeest blinkende messen vlijmscherp vlees in kwartieren verdeeld na uren straten schuren sporen verloren stilte herboren nu jammeren de lammeren hongerig en koud offerschaap…

De tweede Meidag, bloesemslingers bloeien de koepel hemelsblauw, pa merel zingt een wolk danst langs de zon, de Lente springt te voorschijn: kleuren knallen, sappen vloeien Alleen de Mens is nauwelijks te vermurwen: Zó expressief? Zó vrij? Ik zou niet durven..…

Liefde is een ondergaande zon verblindende schoonheid kleuren dieprood maar in lichtwazig wit aanwezigheid van een zalige koude rilling terwijl het lichaam zijn sappen koken ononderbroken autonoom hartgedrag Franse cancan dansende charlatan ‘verliefd, verliefd!’ schreeuwt het ongecontroleerd dansend lijf.…

bij het waaien van wolkenbrengende oostenwind ben ik haast bang om te kijken hoe het bladerrijk in de intense koude wordt ontdaan van haar groene sappen dit is echt doodgaan..…

De sappen van de liefde moeten de kruin kunnen betoveren. De liefde groeit tot er sterke takken komen die worden beloond met twijgen. Als het meezit, krijgt hij vruchten waar hij eeuwig zal voor vechten. Zijn levenselixir deelt hij met zijn uitgestrekte armen, tot zijn plantzaad de grond raakt. Het is de herhaling van zijn bestaan.…

ik ga over haast blanke velden in zachte dalen die van ontvangende verwachting verhalen met heuvels als ronde dijen waar wortel en bloesem in een ontluikende lente later zullen vrijen toch zijn er al die onzichtbare borrelende sappen die bij mijn gang over paden uit diepe geisers hun passie tappen en naar nieuw onstuimig…

ik ga over haast blanke velden in zachte dalen die van ontvangende verwachting verhalen met heuvels als ronde dijen waar wortel en bloesem in een ontluikende lente later zullen vrijen toch zijn er al die onzichtbare borrelende sappen die bij mijn gang over paden uit diepe geisers hun passie tappen en naar nieuw onstuimig…

het is warm de fontein spuit haar zilveren stadse sappen uit over de kinderkoppen een kind huilt in een wagen een fanfare sproeit noten platanen verwachten lente een bruiloft verandert levens het gemeentehuis uit roze bakstenen opgetrokken waakt over dit bruisend plein als een stenen mensenwaker een kind huilt in een wagen het weet…

De sappen van de liefde moeten de kruin kunnen betoveren. De liefde groeit tot er sterke takken komen die worden beloond met twijgen. Als het meezit, krijgt hij vruchten waar hij eeuwig zal voor vechten. Zijn levens elixir deelt hij met zijn uitgestrekte armen, tot zijn plantzaad de grond raakt Het is de herhaling van zijn bestaan.…

brandend verlangen smeulende onrust dampende woorden vurige strijd heet is de adem van kokende sappen warm in handen bevroren in tijd geef mij de zomer de zon en de stranden de zwoele verliefdheid van twintig jaar jong zand kruipend plakkend op schurende lijven parels van zweet als eeuwige bron…

Ik mijmer langs de straten waar koude nog primeert hier en daar wat bladeren tot humus gereduceerd maar toch zijn er al tekenen lente weer in zicht bomen vertonen minuscule knopen de onzichtbare dingen die de natuur het eerste verricht loof van eerste bloemen breken het zand laat de sappen vloeien geloof het of niet er…

35 kilometer Sappen vloeien knarsetandend door de kolkende aderen van het stramme lijf De spieren verkrampen trainingen verdampen het zoet verzuurd. Stap na stap verloopt het mank.…

Je sappen happen, zoekend naar vlees. Je lippen klappen, Ik ben bevreesd. Je heupen wiegen, ver uit de maat. Je benen liegen, vol op je plaat.…

...hier zoen ik je in lentebed en paardebloemen gele ogen bemin ik je in zachtheid van deze warme ster laat mijn leven in jouw handen draaien en mijn hart touwtje springen om je navel ...hier zoen ik je in geruis en sappen van ontwakende aarde als kersenbloesems die menuet dansen laat mijn ziel in jouw glimlach draaien, blootsvoets twee…

De kou kwam voor de regen uit bij heldere nacht en volle maan een lied op de achtergrond plaats viel niet te bepalen Het meisje met de naam Berk ze was zo willig en zacht als ochtendmist met ros erboven een eenheid met haar paard Een boom omarmen, sappen voelen stromen van blad naar wortels en de weg terug een schimmel met ruiter…

het bos is hol de bomenrij komt maar niet naderbij het pad is al verleden ik wil de stammen voelen de sappen horen gaan maar ze ontwijken kijken me niet aan ik zoek wortels om de boom te raken maar in de bodem vind ik enkel gaten het blauw dat hemel biedt is er nu niet, bladerkronen dichten zich volkomen angst laat me verdwalen…

je lach ging als een zucht door het woud van gedachten lieflijk geneuzel onder gepeuzel aan de info van alledag zij openen hun bladeren om knoppen en koppen te proportioneren zij schudden nog geen nieuws uit bomen die in het zomerse dromen maar onder het bladerdek driften gekleurde sappen hun al heerlijke oogst waar…

Zinloos geweld perst de dagen en nachten tot bittere sappen. Lentedag gevuld, luidt de sneeuwklokjes uit, ook in goed en kwaad. Op de snaren van het tijdsbeeld, vibreert de rusteloze waarheid. Kinderen weven hun dromen, waarover vele mensen lopen. Religie wentelt zich in tranen, haalt netten op, mazen ruim gemeten.…

We staan dicht bij elkaar zonder elkaar aan te raken dat doen we ondergronds in het luchtige wormenbed ver van de kwetterende eksters op onze armen, de pijlen van de piepende parkieten met het nieuws van de dag en de schreeuwende meeuwen We doen het in het donker likken aan elkaars sappen en verstrengelen ons Mieren dulden we niet…

je wiekte voor de wind fladderde in warme lagen speelde als een fleurig kind met de wind die je kon dragen maar in koude vlagen vertraagde het spel was landen snel geboden omdat de sappen niet meer stromen zag je kleuren zwakker worden opende mijn bloemenbed in geuren die jij nooit vergeten hebt ondanks de kilte streek je gracieus…