Alle inzendingen over schaduw

Het gerucht dat zij maakt bij het opstaan naar het raam gaan, verandert het licht dat binnenvalt laat het bewegen omgeeft haar schaduw met stof dat zichtbaar zweeft in de lucht neen, dansen doet het niet…

Woestijnroute Vertwijfeld loop ik door, Door de hitte van de woestenij Mijn schaduw achtervolgt me, de zon brandt op m’n rug Moet ik teruglopen, Naar de plek van mijn bestaan Of moet ik doorgaan En het risico nemen om van de hitte te vergaan….…

Leeg is hij in zijn ogen die de wereld niet meer ontdekken omdat zijn gedachten uitdoven wanneer hij weer ontwaakt en de tijd hem weer verandert in de schaduw die zijn werkelijkheid alleen met stenen ogen bekijken mag…

Zichtbare schoonheid bewees haar zijn vermoedde pijn rond de schaduw van een tatoeage vermoedde een vlinder op de bloem op haar dij zo zij dat zei ik fladder niet als antwoord op mijn staren de bloem was de grens daar kwam niets bij…

De ochtend is een bericht dat ik vind met kleine letters en hulpeloze woorden die je schreef toen de nacht verdwaalde en ik volgde omdat jij niet meer in mijn woorden geloofde en mijn schaduw niet meer wilde wachten op je hopeloze gedachten…

De nacht en de mist vertrouwen elkaar met de stilte als een wens die ik mag verbergen in de schaduwen die mij weerloos volgen wanneer ik niets meer achterlaat dan de gil die ik altijd hoor als ik mezelf weer met nachtmerries vermoord…

Klein in elk hulpeloos woord schrijf ik wat ik wil fluisteren in de nacht waar jij weer de schaduw bent die ik was toen jij dacht dat mijn droom een geschenk voor onze nachtenlange liefde was…

waar doorzichtigheid haar lieve geheimen sluiert zijn zon en schaduw extra alert op de subtielste contrasten geen show voor grote voeten wel stapjes in volmaaktheid van vorm en kleur…

In de stilte van het maanlicht droom ik van schaduwen die me weer veranderen in wat ik niet meer droom als jij weer komt en alleen deze nacht nog wachten wil op onze fluisterende liefde en de sterren die graag toekijken…

het gaat mij niet aan dat jij zo droomt of vleugels ziet op voorbijtrekkende woorden waar jouw schaduw de geest omzoomt en de weg slechts één richting kent die de spiegel doorboorde…

In door schaduw verduisterde gedachten volg je ondergronds op afstand jezelf wegglijdend in zo’n fenomeen van tweeslachtigheid: meegaan of vechten voor allebei te moe doe je niets laat de keuze maken…

laten we dit liefde noemen dit tasten van de handen naar elkaar onze schaduwen die samenvallen grijs haar tegen grijs haar ik zou je eens lekker willen vlooien maar je wijkt steeds weg als ik dat zeg…

Nu ben ik waar de nacht niets vraagt en mijn schaduw slaapt dicht bij de droom die ik bedenk. Woorden komen en ik vang ze met mijn gedachten en geef ze mijn naam en de stilte die ik alleen in mijn dromen om medelijden vraag.…

emoties vliegen hoog schaduwen de droom flirten stiekem met de zon in je sprankelende ogen die de klankkleur koestert en strelend verzacht wat eens trillend begon en mijn lippen bewoog tot ik kus je…

Zij hier….hij daar met alleen de schaduw van de glimlach tussen hen Als hij haar aan haar denkt hoort ze hem fluisteren in de wind Als zij zijn naam zingt glanzen zijn ogen Hij daar….zij hier maar nooit verder van elkaar weg dan die ene glimlach…

Verleden schaduw ogen zonder licht verborgen horizon het nu raakt uit zicht. Dichte mist wijkt liefde creëert zacht pijn neemt afscheid genieten is kracht.…

zoals je maar eens in een leven bemint intens en naïef mijn horizon kim en einder verte van mijn dagen na zachte schade hoeden zich alle verdere dagen voor de schuwe schaduw van verdriet…

ons leven vol illusies maar is het niet heerlijk om juist de magie ervan vast te houden in de palm van je hart te dromen dat je de wind hoort fluisteren en je eigen schaduw je toe lacht…

ik heb jou tot aan de regenboog gevolgd met een matras op mijn rug sprinkhanen voor onderweg en een roedel vrouwen hongerig om me heen maar je schaduw bleef hangen en ik vocht tegen kamelen met het verleden over mijn schouder Uit 'Onzin ... of niet'…

'alles is verleden tijd sprak de dichter' in de schaduw van oktober ben ik het die amechtig tracht mee te liften op de rug van een seizoen van verval met de snelheid van vallende eikels gaat het snel bergafwaarts…

in de avondzon kerf ik onze namen en open mijn handen til jou over de wolken heen om neer te leggen in een bed van rozen met 160 kaarsen die jouw schaduw dansen…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

rijzend en dalend zichtbaar tastend lijkt het grijze zich vlagend uit te dragen boven een in zichzelf gekeerde wereld waar enkel schaduwen wemelen ontdaan van oude weelde…

wanneer gelatenen met langgerekte schaduwen de dood met een vleugje tederheid lijken aan te raken hun spraak tussen de oude grafstenen verwaait draagt heersende stilte de tranen van herinneringen…

in zijn hopeloos verwaaien vliegen vogels wezenloos tegen het grijze kijkt de horizon verloren en tracht de wind zijn schaduw te hervinden waar enkel nog de droom van een zaailing valt te beklijven…

Een donkere schaduw Onderwerpt alle hoop Hij toont zich aan het lijf Die hem voorheen verbood Wanneer haar adem slaapt Je de rust niet meer vat Waar je zucht naar haar hart Kón het maar dat je vergat…

de gebouwen werden zichtbaar onder een donkerblauwe hemel tekende het licht ze in silhouetbeelden aan een horizon waarom de weg nooit kon stoppen in schaduw kunnen wij niet stralen daarom schildert men die muur…

volmaakt volledig als de sneeuwbal op het donkerrode autodak in de middagzon door de kinderen uren eerder achtergelaten onderweg naar school beweegt het zich op zijn eigen smelten voort -------------------------------- uit: 'Kleur de schaduwen', 2004.…

licht en schaduw valt er op bonte vacht het witte vlekt als het gras droef het niet het komt later na het stromende water zoekt het aarde vast het vuur brandt binnen…

warmgolvend ademt de muziek in haar bloed woorden zijn meer dan alleen maar zinnen ze voelt ze danst ze droomt heupwiegend met haar 't fluisteren van de wind het ritme van de regen de schaduw van zon en maan…