zij leeft in een donkere wereld
als de zon opstaat
schuift zij de gordijnen
naar het midden van het venster
haar ogen verdragen
geen ochtendstond
haar ogen verdrogen
bij zoveel verdriet
het licht
ze ziet het liever niet…
zij die veertien lentes telde
had nog maar net
haar entree gemaakt
en dartelde vrolijk door het leven
midden in de groei
van tiener worden onderging ze
vele lessen waarvan de één
moeilijker dan de ander
haar schaduwleven drukte zwaar
langzaam aan verdronk ze
in een onmetelijk diepe put
waar licht haar nooit meer vinden zou…
lang geleden, toen zij van de verboden
vrucht geen hap durfde te nemen
na het lange wachten mocht zij eindelijk
schitteren, ongedurig om elkaar
heen dansend kon zij haar geluk niet op
al gauw verscheen er krakelee op de vleugels
die ze met alle liefde wegpoetste
zij kon immers de hele wereld aan
tot het bleek dat hij al die tijd een schaduwleven…
in het projecteren
van gedachtenplaatjes
vond ik kleine gaatjes
die focusten op
alternatieve dimensies
het schijnbaar
gedachteloos en
onverhoeds bekijken
leverden niet alleen
mutaties op in tijd
maar ook in bewegen
tekens van leven die
horen bij het beeld
dat wij negeren als het
meerdere wereldenprobleem
wij moeten daarvoor
uit…
ik zwaaide
tussen donker en licht
schaduw lachte
bewoog
gelijk mijn arm
weg uit zicht
stapelde
zwart van vele
nachten waken
waar wit in
steeds bewogen
worden niet kon slapen
ben ik de
regisseur van dit
naamloos horrorleven
of zijn actie en
reactie splinters van
een fragmenterend geven…
Nog nooit had een schaduw
Zoveel ingehouden gevoel in zich gehad
Er is soms opeens geen barriere of verleden
Wel de gedachten van twee schaduwen
Die twee felle lichtjes willen worden
Dat gevoel beschrijft zichzelf zonder papier
Laat die schaduwen enorm om elkaar geven
Elkaars hart nog heel vaak vinden
Totdat twee lichten stralen uit het schaduwleven…